Het grootste probleem is, dat veel slachtoffers niet weten wat er met ze aan de hand is. Er zijn maar weinig mensen bekend met deze vorm van mishandeling, waardoor talloze slachtoffers rondlopen met een basaal gevoel dat het allemaal aan hen zelf ligt. Dat is ze immers ook altijd verteld.
PTSS en het Stockholm syndroom
Een nauwe relatie moeten onderhouden met een narcist is vergelijkbaar met vastzitten in een guerilla-oorlog. Je weet nooit uit welke hoek het gevaar kan komen. Veel slachtoffers ontwikkelen een ernstige vorm van PTSS. Je ervaart voortdurend stress, omdat je op alles voorbereid moet zijn. Een narcist wil de volledige controle over zijn omgeving, maar is hierin niet duidelijk. De tegenstrijdige aanwijzingen houden slachtoffers in de ban en worden veroorzaakt door de complete innerlijke chaos die in de narcist zelf leeft. Dit kun je pas zien als je uit zijn systeem bent. Zolang je er nog in zit heb je het gevoel dat je in een doolhof zit waarin je het ene moment de ene kant op gaat, het volgende moment de tegenovergestelde kant, het is een gekkenhuis. Je moet echter niets laten merken van de tegenstrijdigheid die je ervaart; de narcist moet koste wat kost zijn imago overeind houden. In de realiteit staan hou jij dan ook niet vol. Je probeert zijn logica te volgen, omdat in het volgen de enige veiligheid zit. Als een konijn in de lampen wacht je op nieuwe aanwijzingen. Hij houdt de aandacht gevangen, want zodra je niet goed hebt opgelet om te weten wat er van je verwacht wordt, wordt je gestraft. Je wordt vernederd en beschaamd, maar vervolgens heft de narcist zelf die beschaming weer op. Dit is de belangrijkste reden waarom narcistische mishandeling zo beschadigend is. Het Stockholm syndroom vormt de kern van narcistische mishandeling en zorgt voor een ziekmakende binding met het slachtoffer. Hierdoor is het zo moeilijk om te ontsnappen.
De symptomen van narcistische mishandeling openbaren zich via PTSS, depressie, suïcidale gedachtes, dissociatie, een enorm laag zelfbeeld en talloze somatische klachten. Vaak zijn de slachtoffers uitgeput. De symptomen dragen er juist aan bij dat je gevangen blijft. Je hebt vaak een leeg, onwezenlijk gevoel. Je kunt niet helder denken of tot iets komen. Je voelt je vaak heel rot, en als het zou lukken om dieper te gaan dan voel je vooral veel schaamte. Een enorm gevoel van onvolwaardigheid: ik kan het niet, ik zal het nooit goed genoeg doen, ik ben niks waard
. Je piekert heel veel, kunt moeilijk genieten. Zelfs iets simpels is al heel ingewikkeld en je krijgt steeds meer het gevoel dat je niet tegen het leven opgewassen bent. Je lijkt wel op de vlucht te zijn, maar weet niet waarvoor. Je wilt jezelf verdoven, door je te verliezen in werk, in een verslaving, in wat dan ook. Wat je diep van binnen voelt is ondraaglijk, maar het ergste is dat je niet weet waardoor het veroorzaakt wordt.
Het is van levensbelang om in te zien dat deze symptomen je werden aangedaan door iemand met ernstige pathologie. De gekte van anderen kan jou gek maken. Je verliest immers alle houvast. Ik noem de wereld waar narcisten je intrekken het land van de duisternis.
Waarom het land van de duisternis
?
- er werd altijd gedaan of jij gek was
- je hebt geleerd voor alles de verantwoordelijkheid te nemen, over alles na te denken wat je doet of zegt, want je zou die ander kunnen
kwetsen
. In werkelijkheid ben je aan het proberen om nieuwe mishandeling te voorkomen, en het feit dat dit niet als zodanig benoemd mag worden vind ik duister. - door de jarenlange mishandeling ben je murw, zie je niks meer helder, het is alsof je in een dikke mist zit. En er komt bijna geen licht meer door.
- wat mensen met deze pathologie doen is heel duister, maar alleen de mensen die het van nabij hebben meegemaakt, of de mensen die zich hiervoor openstellen, weten dit. Juist de manier waarop je wordt geïsoleerd, afgesneden van jezelf en van alles en iedereen, maakt deze vorm van mishandeling zeer ernstig.
Narcistisch slachtoffer syndroom
De belangrijkste stap naar heling is weten waar je mee te maken hebt. De symptomen zijn het gevolg van narcistische mishandeling. Maar omdat weinig hulpverleners de symptomen herkennen, krijgen veel slachtoffers het verkeerde labeltje. Ze hebben een depressie
, of een angststoornis
. Gelukkig hebben deskundigen onderkend dat er steeds meer slachtoffers kwamen met een vergelijkbaar klachtenbeeld en kreeg het beestje een naam: Het Narcissistic Victim Syndrome of Narcistisch Slachtoffer Syndroom.
Voor mij was het inzicht dat mijn symptomen een gevolg waren van de mishandeling, essentieel. Jarenlang was mij het gevoel gegeven dat ik alles verkeerd zag, dat het allemaal aan mij lag, en dat ik het allemaal over mezelf af riep. Je hoort mensen vaak zeggen vertrouw op je gevoel
, maar op een gegeven moment wist ik niet meer wat ik voelde of vond. Dit kwam ook doordat ik veel dissociëerde; uit mijn lichaam ging. Ik had vanaf toen ik heel klein was met een narcistische ouder en verzorger te maken, en alleen door te dissociëren kon ik overleven. Ook als volwassene had ik met hen en andere narcisten te maken. Ik zat aan alle kanten gevangen. Jarenlang speelde ik met het idee om zelfmoord te plegen. Toen ik eenmaal zelf moeder was, werd dit een groot probleem. Ik wilde knokken voor mijn kind, maar ik had al zo vaak hulp gezocht en nooit goede hulp gekregen, dat ik wanhopig was. Gelukkig vond ik professionele hulp, net op tijd. Ik ging veel lezen, vooral van ervaringsdeskundigen. Langzaam knokte ik mezelf een weg terug uit de duisternis.
| « Waarom doet een narcist wat hij doet | hoe kwam je in deze gevangenis terecht? » |
Ja, ik wil even reageren op de gebrekkige hulp.
Mijn god, er is na mijn scheiding geen jaar voorbij gegaan dat ik niet op enigerlei wijze hulp zocht. Ik zat volkomen aan de grond, was radeloos doordat ik niet begreep waarom mijn kinderen zo wreed tegen mij deden. Ik werd aan de lopende band beschuldigt “‘Het” lag allemaal aan mij, ik had hun leven verwoest. Maar als ik ze vroeg om met voorbeelden te komen kreeg ik een soort stopverftaal .
Mooi gekneedde zinnen waar dus niets in stond echt niets.
En ik maar lopen, naar psychologen, psychiaters, verslavingszorg,de sinaikliniek, biofeedback, landmark, touch for health.emotioneel lichaamswerk (dat laatste is wel goed om in je gevoel te komen, kan ik aan bevelen).
Pas 3 jaar terug wees een vriend mij op het boek van Jan Storms. Toen had ik er al 30 jaar psychopatische hel op zitten.
Bekendheid met het fenomeen is zooooooo belangrijk dat scheelt een slok op een borrel (ha ha). Heb gisteren gechat met een vrouw die ik ken via fb die me vertelde dat haar huisart haar zei:”Ga jij eerst eens het boek van Jan Storms lezen.
Dat is voor het eerst dat ik zoiets hoor, maar dat zou meer moeten gebeuren, is echt heel belangrijk. Dit wil ik even kwijt hier, groet Inge
Hoi Inge,
Fijn dat je hier je verhaal wilt delen, want ik vrees dat je niet de enige bent die door de hulpverlening van de regen in de drup is geraakt. Het is heel belangrijk om gespecialiseerde hulp te krijgen. Als alleen niemand je probleem snapt, of zelfs doet alsof het aan jou ligt, dan duurt die hel alleen maar langer, terwijl dat helemaal niet nodig en heel erg kwalijk is. Ik ben blij voor je dat je eindelijk het juiste houvast gevonden hebt, zo kon je je ergens aan vast grijpen om er weer uit te komen. Want dat verdiende je absoluut. En je zet je nu als “ambassadrice” in om andere lotgenoten te helpen en hier bekendheid over te geven. Samen staan we sterk!
Iris
Hoi, Iris, ik heb ook 14 jaar met een narcist geleefd, dit is idd niet te omschrijven! Ik heb n dochter (nu 20) met hem gehad en alles klopt wat ik in deze artikelen lees! Ik heb vaak op straat gezworven met m’n kind, blijf van m’n lijfhuis, kinderbescherming, zelf n zelfmoordpoging gedaan, later m’n dochter toen ze 12 was,maarja, wat je al aangaf zijn wij allebei HSP, dus je wilt alles goed doen voor ‘n ander, ten koste van jezelf. Mijn dochter gaat nu goed, na allerlei therapieën en opname jeugdpsychiatrie, ikzelf ga ook goed, want, hoe raar het ook klinkt, ik heb mezelf nooit de schuld gegeven, van wat zich er toen allemaal afspeelde! Ik ben in 2014 precies 2x bij een psycholoog geweest, omdat ik nog steeds van onverwachte geluiden vreselijk schrik, ik heb natuurlijk mijn verhaal verteld en die man zei gewoon tegen mij: Ach je moet die exman van je gewoon vergeten! Ik wist niet wat me overkwam, na 6 jaar met mijn dochter in therapie te zijn geweest! Ik zei tegen deze psycholoog, ik groet u, volgens mij zit ik hier niet goed, en ik ben zo weggelopen, en dat zegt dan gespecialiseerd te zijn in PTSS! Gelukkig is mijn dochter, die inmiddels met haar vriend woont, wel een goede psychologe tegengekomen die haar heel goed begrijpt en helpt god zei gedankt! Ik ben zelf een heel positief persoon, en ik heb mezelf er weer bovenop weten te krijgen, wel na 2 herseninfarcten door de stres, maar ik ben er nog en kan heel erg genieten van m’n eigen leven! Een man hoeft ik niet meer, heb er geen vertrouwen meer in, ik weet tenminste dat ik van mezelf hou en van alle drie m’n kinderen en kleinzoon, meer wens ik niet! Ik wens iedereen heel veel sterkte en weer geluk toe, die ook uit een relatie met n narcist zijn gekomen! Het zijn de meest zielige mensen op de wereld die ik ken! Ik wilde dit even kwijt, want het is niet niks wat we meegemaakt hebben! liefs Bep.
Oh mijn god Inge…ik lees hier net je verhaal nog weer een keer…tjee meid…
Love you Phil
Beste Inge,
ik kan je een hand geven. Na 25 jaar een relatie te hebben gehad met een psychopathische narcist was ik er na het zoveelste bedrog klaar mee. Ik heb alle boeken opgevreten die er bestonden over narcisme, waarvan het eerste boek dat van Jan Storms was. Wat was dit een herkenning maar o zo overwhelmend en pijnlijk. Ik heb het 2 x direct na elkaar gelezen, ik kon het niet geloven, maar het ging over mijn leven. Nu 2,5 jaar later heb ik stad en land afgelopen en alle mogelijke hulp ingeschakeld om hiervan te genezen, tot aan een afkick kliniek. Ik ben ook een opleiding gaan doen als Sensi therapeut en hierdoor leer je weer voelen en op jezelf te vertrouwen. Ben sterk, en blijf geloven in jezelf. Al is de trekkracht nog zo groot, je weet dat deze persoon niet zal veranderen en je niet gelukkig kan maken. Ik leef met je mee. Houd vol en sterkte. groet Brigitte
Tjee wat een herkenning…. Ik heb het gevoel dat ik een verhaal over mezelf lees! Ik heb zo bang, weet dat ik stappen moet zetten maar weet niet hoe en ben mezelf helemaal kwijt. Al jaren….. Mensen, help me, ik weet niet meer wat ik moet doen.
Beste Inge,
Hoe moeilijk het nu ook lijkt, je kunt hier uit komen. Blijf geloven in jezelf.
Kijk eens op de pagina hulp; wij hebben een heel netwerk van gespecialiseerde coaches en therapeuten, een deel van hen wordt vergoed. Ik wens je heel veel sterkte!
Susan Veenstra
Inge, ik als man zijnde zit in de zelfde situatie, regelmatig word ik al 20 jaar voorgelogen door mij vrouw, roddels over mij breiden zich eigen steeds verder uit die zij rond strooid, niemand wil ff naar mijn kant luisteren of kunnen het niet begrijpen. Want zij zien haar niet zoals ik, die constante druk van dat ik alles in de gaten moet houden want anders gaat het fout ect, ben zo moe van alles weet niet meer wat te doen.Hou me tegoede elk mens heeft zijn fouten, maar sommige willen gewoon niet rela en ontspannen leven, niet te begrijpen maar waar.
Hoop gauw wat te horen van je hoe het met je gaat.
dito hier , net kunnen breken na 12 jaar maar heb nog steeds de neiging om terug te gaan 🙁 moeilijk heeeeeel moeilijk
Ik ben zelf nu 5 jaar ontsnapt en ga trouwen met mijn nieuwe vriend. Mindfulness, zelfzorg ( aandacht voor mijn energie, verdriet durven toelaten, praten, sporten, lezen over het onderwerp….)en therapie hebben me er helemaal bovenop geholpen. Het zal nooit helemaal weggaan, maar als je aan jezelf werkt is er licht aanheft einde van de tunnel! Succes!!!!
Lieve Inge,
Is het ooit nog goed gekomen tussen jou en jouw kinderen? En met jezelf? Na twintig jaar huwelijk met een koude en wrede man ben ik kunnen vluchten, vakkundig financieel gepluimd, totaal aan de grond! Toen mijn kinderen op eigen benen konden staan (toen hij niet meer voor hen moest betalen!), heeft hij ze alle drie vergiftigd en braken ze met mij! En blijkbaar ben ik afgelopen zomer voor ‘t eerst oma geworden! Hartverscheurend allemaal. Ik slik al 27 jaar Prozac met alle gevolgen van dien. Daarom hoop ik dat jij mij een sprankje hoop kunt geven i.v.m. jouw kinderen. Hij heeft mijn leven verwoest! Ik heb sinds kort een goede therapeute en ik zal dit uiteindelijk ook wel weer overleven, hoewel dit mij wel een paar levensjaren zal kosten! Depressies en medicijnen verkorten het leven, bitter hè!
Sterkte en warme knuffel,
Hanneke.
Dit komt niet alleen bij vrouwen voor hoor, ook zijn er mannen die zo behandelt worden door hun vrouw. Ik heb echt heel hard hulp nodig, ze blijft door gaan met liegen bedriegen ect, de buurt en familie staan onder tussen aan haar kant want ze is altijd stil en heb zogenaamd geen mening, onder tussen heb ik 3 kinderen waaar ik ontiechelijk van houd, maar nooit ingeplant heb zij bepaalde wanneer en hoeveel, en liegen niet normaal, wie kan me helpen?
Beste Needhelp,
Ik raad je van harte aan je goed te inforeren, en het boek van Iris aan te schaffen. En zoek steun bij een gespecialiseerde coach of therapeut uit ons netwerk. Je staat er niet alleen voor.
Sterkte!
Susan Veenstra
Gelukkig heb ik een totaal andere ervaring met hulpverleners. Zij hebben mij juist doen inzien met wat voor type man ik te maken heb gehad. Zo hebben ze uiteindelijk ontdekt dat ik mijn ‘eigen ik’ totaal kwijt was, verlatingsangst had, en vorig jaar is ontdekt dat ik een verlate ptss heb. Nu snapte ik mijn eigen totaal plaatje pas, wat er met me aan de hand was. Omdat ik dacht dat ik gek was, dat het allemaal aan mij lag. Nu weet ik beter. De weg is moeilijk om te bevatten wat er is gebeurd en hoe het is gebeurd. Ik kan nu ook jarenlange symptomen verklaren, sommige zijn nu zelfs weg. Omdat ik de relatie er totaal geen vinger op kon leggen.
Hoe je alles beschrijft, zou zo mijn verhaal kunnen zijn, eng maar ook een opluchting, dat ik niet de enige ben. En mooi om te horen dat je de kracht hebt gevonden om jezelf weer te ontdekken. Ook ik zat op de rand van de afgrond, totaal uitgeput, lusteloos, er zat niets meer in mij, het enige wat ik nog voelde was pijn en verdriet en niet wist waar het vandaan kwam.
ik ben net ontsnapt. jemig, wat ben ik nu gelukkig
Gefeliciteerd Helma; ik ben blij voor je!
liefs, Iris
Jaloers op jouw ontsnapping!!
ik ben net weg gegaan en snap er helemaal niets van, verstand en gevoelens zijn een hel
Lieve Lannie,
Wat goed dat je bent gegaan, bestel asjeblieft mijn boek om met je hoofd en hart te begrijpen waar je uitkomt en waar je “naar toe kan”.
Sterkte, hou vol!
Iris
Judith 14 mei 2015 middernacht 12.01
2.5 jaar geleden ben ik weggevlucht. Ik wist maar 1 ding, vluchten anders ga ik eraan. Pas nu ik vanwege een ‘frozen shoulder’ in een revalidatiekliniek terecht ben gekomen kom ik bij mijn eigen gevoel. Ik kwam er pas achter dat hij een narcist is toen ik daar weg was. Maar pas nu zie ik steeds meer facetten van het misbruik. Ik herinner me steeds beter mijn totale verwarring en mijn zoektocht naar de fout in mij……notabene. Ik heb mezelf van alles verweten. Overgevoeligheid, de overgang enz enz. Het is een verademing om erachter te komen wat voor een gek hij is. Het kwetst me enorm dat hij nog steeds in staat is mensen met zijn leugens voor de gek te houden. Ik ga in therapie. Ik wil af van de smerige restanten van dit misbruik.
Sorry dat ik zoveel reageer, maar deze site, hebben meer mensen dat? Ik kan het onmogelijk in 1 keer lezen, steeds moet ik weg lopen, rondjes door de kamer lopen, mijn hoofd vast houden, voel opluchting, verwarring, pijn, vechtlust.
De herkenning is zo groot, het past niet in mijn hart.
….
Beste Nelleke,
Dat is toch logisch, je wilt en kunt het gewoonweg niet geloven. Het is té overweldigend om dit alles te bevatten. Je vraagt je af, hoe heb ik zo lang in deze hel kunnen leven, maar er waren toch ook zoveel mooie momenten…
Ik ben 25 jaar samen geweest met een psychopatische narcistisische man. Leef nu sinds bijna 1,5 jaar gescheiden van hem, en loop ook al heel lang bij verschillende therapeuten. Niemand gelooft je verhaal eigenlijk, en dat doet pijn en is frustrerend. Je voelt je hopenloos. Hij laat mij niet los en blijft enorm op mijn gevoel spelen.
Hij neemt me steeds meer af, maar mijn eigen persoonlijkheid komt langzaam terug.
Vertrouw op je gevoel, en lees veel, en ga je grenzen aangeven! Kennis is macht.
Hoi Nelleke,
Als je door vele pijnlijke slopende hellejaren bent gegaan waarbij je nooit de vinger op de zere plek kon leggen omdat dat plekje onvindbaar leek en dan zo ineens je de zere plek ‘vindt’……waardoor plots zoveel, zo niet bijna alles, je ineens duidelijk wordt en de rare puzzelstukjes inelkaar beginnen te passen…..dan kolken de emoties door je lijf en en bruist de herkenning door je bloedvaten!!; want deze onthutsende en onthullende herkenning, dat is je verdwenen ik, die pakt je bij je handen en ‘danst’ met je door de kamer en steeds opnieuw zegt;….het ligt nìet aan jou, jij bent nìet gek…
Maar met deze herkenning die opluchting en vreugde brengt slaat (tijdelijk) nog een extra gat in je al zo gehavende zelf; Het besef, het realiseren dat alle liefde die je gaf meteen de afvalbak in ging…want er is nimmer zo van jou gehouden door die persoon, jij was het middel en die ander het doel waar alles om draaide. Met tijdelijk bedoel ik ook echt tijdelijk want eenmaal je je door die ‘shock’ hebt geworsteld kom je aan bij je nieuw verworven gave; vechtlust!!
De mist is al heel stuk minder en je zicht wordt helderder….maar daarmee wordt ook duidelijk zichtbaar het ‘monster’ dat jou jezelf afnam op slinkse wijze. En zijn hoofd staat geenszins naar de strijd opgeven(jou opgeven), ohnee; jij bent zijn huiself, zijn Dobby (zie film Harry Potter), jij bent zijn egostreler, zijn spuugbak en deurmat, ohja…in sommige gevallen kun je ook nog de functie van boksbal hebben gekregen.
Nu zakt de moed je misschien richting je schoenen Nelleke, bij dit te lezen….maar dit is jouw T-splitsing, jouw way of no return!! Grijp die kans en sla de weg in waar “Nelleke lives here” op het bord langs de weg staat….
Met je opnieuw gevonden andere deel ‘Nelleke’ ga je die weg in…..gaandeweg zul je weer beste vriendin worden met Nelleke, je hebt haar gemist en je kunt niet zonder haar.
Samen-jij zul je nog diverse strijden moeten leveren tegen t ‘monster’ maar jij hebt jezelf terug en daarom zul je (uiteindelijk) elke strijd winnen!!!
Geloof in jezelf! Heel veel succes met uitbreken en heel veel plezier en geluk met je ‘teruggevonden Nelleke’.
Groetjes, Survivor M
Ik herken dit. Steeds als ik aan mijzelf twijfel lees ik weer een stuk. Ook tegen mensen die ik vertrouw, praat ik over wat hij doet. Enkel en alleen om mijzelf te overtuigen dat niet ik , maar hij gestoord is. Het verhaal op deze website kan zo over hem heen, mijn gevoel herken ik erin. Het heeft zin veel te lezen over narcisme. Ik ga het beter zien, wat hij doet. Kan ik er afstand van nemen. Nu nog doen wat ik moet doen: weggaan bij hem.
Ik weet het pas sinds vorige week en kan het maar moeilijk bevatten…
Altijd gedacht dat het aan mij lag en aan mijn verleden. Ik ben 3 jaar lang behandeld voor PTSS en PNSS. Ik kon geen kinderen dragen. Ik raakte ze telkens weer kwijt. Nu weet ik ook waarom…
Uiteindelijk de moed gehad de relatie te verbreken. Ook toen wist ik het niet. 3 jaar na de breuk heb ik hem weer toegelaten in mijn leven. Ik was weer gelukkig, was zwanger en zou gaan trouwen met mijn huidige man. Ik had het goed. Totdat ik hem weer sprak. Hij had niemand meer, geen vrienden, met zijn werk, zijn sociale leven, hij was depressief. Ik kreeg medelijden en heb de deur weer voor hem geopend. Dit laatste had ik NOOIT moeten doen! Het geschiedenis herhaalde zich weer… Gelukkig kan ik terugvallen op mijn toenmalige therapeut. Zij heeft mij doen inzien waar ik mee te maken heb. Hoe moeilijk ik het ook heb. Ik wil niet meer gevangen zitten in zijn manipulatieve gedrag. Mijn man en mijn kinderen zijn het allerbelangrijkste in mijn leven. Ik zal ervoor vechten!
Na veertig jaar en het lezen van verschillende boeken waaronder Iris’ haar boek, weet ik dat ik niet die waardeloze meid ben, de gestoorde die in Ermelo thuis hoort…Altijd lag/ en ligt het aan mij. Veertig jaar schuld moeten dragen, van alles wat fout ging. Zowel in mijn huwelijk, als uit mijn gezin van herkomst. Nu zie ik, wat mijn moeder doormaakte, en waarom ze mij zo strafde. Zij kon ze niet aan. En ik ook niet…, uit zelfbescherming blijf ik weg…was eerst mijn moeder de zondebok, nu ben ik de Zondebok,… Het gaat van generatie op generatie…Het is moeilijk om in te zien, dat IK niet de schuldige ben. Het is moeilijk om aan een ander uit te leggen, wat er speelt. omdat voor de buitenwereld de schone schijn wordt opgehouden.. Ik heb het gedeeld met mijn psycholoog die ik pasgeleden belde en ze erkende dat het psychopatie is…ik heb gehuild, zo gehuild…. Nu weet ik ook waarom ik zo’n relatie kreeg… ik ben Anoniem,..maar ik denk dat iris wel weet wie ik ben…
Zoveel liefde gegeven,… ik ben door de liefdeloosheid helemaal leeg gegeven. Heel vaak voel ik opluchting, heel vaak ook verdriet bij het wederom lezen van elk hoofdstuk uit het boek van Iris. Alles valt op zijn plek. Daarom heb ik ook afstand genomen en laat ik het los, na veertig jaar van ruzie die altijd mij ten deel viel. Alles lag zogenaamd aan mij..
Beste Iris,
Wat ben ik blij met deze site. Inmiddels ben ik al bijna 7 jaar in therapie na een leven vol emotionele en fysieke mishandeling. Mijn moeder is een narcist en drinkt bovendien veel.
Het is heel pittig om er nu na jaren van verstoppen over te praten en emoties kans te geven en werkelijk te uiten. Ik heb me zo lang naar de buitenwereld groot gehouden. Er gebeurde vreemde dingen thuis dat voelde ik wel maar ik wist ook dat ik er niet mee naar buiten kon treden. Dat zou nog meer ‘gedoe’ opleveren wist ik immers.
Nu is bij mij ptss vastgesteld; daar ondervind ik in het dagelijks leven steeds meer de gevolgen van.
Breken lijkt soms het beste maar dat durf ik niet en kan ik niet. Ik weet wat voor put er dan namelijk open gaat. Heb ik nog zin in zoveel ellende nu ik er inmiddels een klein beetje afstand van heb kunnen nemen? Ook voor mijn kinderen wil ik niet breken.
Mijn therapeut is fantastisch. Weet heel goed hoe t in elkaar steekt. Ik voel me gehoord en dat voelt goed. Ik ben nog wel erg op zoek naar dat wat ik zo graag zou willen hebben maar nooit zal krijgen: een moeder.
Is dit een kwestie van accepteren? Dat kan ik bijna niet.
Ik hoop op reacties van lotgenoten op deze site. Hun verhaal lezen doet soms ergens als goed. Ik sta er niet alleen voor terwijl ik dat (zeker als kind) zo vaak heb gedacht.
Ook de reacties op dit hoofdstuk “Waarom ontsnappen zo moeilijk is” grijpen mij erg aan. Wat een schade weten narcisten/psychopaten toch aan te richten, denkend dat zij het volste recht hebben op jouw leven en het recht hebben jou voor het leven te beschadigen. Zoals er ook een levenslange schuld op de schouders van een (onschuldig!) slachtoffer gelegd kan worden…verschrikkelijk. Hoe kom je daar vanaf.
Wat mij betreft begon het met inzicht. Inzicht in NPS, in psychopatie. Het verzamelen van kennis. Daaropvolgend de euforie: zie je wel, ik ben niet gek, het ligt niet aan mij, ik hoor niet thuis in een gesticht, maar hij (mijn vader) hoorde daar in thuis. En….ik was niet de enige die zoiets had meegemaakt, terwijl ik als kind altijd dacht dat ik de enige met zo’n gevangenis als “thuis” was. Een gevangenis waarin mijn vader als tiran heerste en raasde. Alles bepaalde, alles continu beheerste in het teken van het overeind houden van zijn imago.
Vervolgens ging ik kijken naar de gebeurtenissen in mijn leven, welke keuzes zijn gemaakt. Alles kon ik verklaren vanuit de enorme invloed van mijn vader op mijn leven. Invloed die doorging nadat ik op mijn 20e alle banden verbroken had (of: verbroken dacht te hebben) en zelfs na zijn dood 9 jaar geleden. De gevangenis was in mij voort blijven bestaan. Het gevoel vast te zitten, geen kant op te kunnen, de machteloosheid, de repeterende nachtmerries voor altijd thuis te moeten wonen, de nachtmerries van agressieve bulderende woedeaanvallen en valse beschuldigingen en leugens en verdraaiingen en…
Nu ben ik bijna 50 jaar. Ik weet pas sinds vorige zomer dat mijn vader een narcist en een psychopaat (tevens sadist en alcoholist) was. Met behulp van een zeer kundige en begripvolle therapeut ben ik mijn herinneringen aan het verwerken, met de bijbehorende emoties. Emoties die er wel waren, maar die er nooit mochten zijn, nooit gevoeld mochten worden. Een blok beton heb ik mijn leven lang van binnen meegesleept.
Nu ben ik op een punt gekomen dat ik – de rode draad in mijn leven overziend – het gevoel heb dat ik mijn leven lang bezig ben geweest bij te komen van mijn leven met een psychopaat. Altijd had ik het gevoel niet mijn eigen leven te leiden, altijd had ik het gevoel dat er “iets heel ergs” stond te gebeuren.
Nog steeds, maar dan nu met voortschrijdend inzicht, ben ik aan het bijkomen van mijn vader en ik vraag me in alle oprechtheid af of mijn leven lang genoeg zal zijn.
Ja, ontsnappen is heel, heel moeilijk.
Annabel
Ik was 3 jaar geleden een sterke happy single mama met 2 kids die het allemaal gewoon op een rij had.
Nu ben ik een schim van mijzelf, ik weet het helemaal niet meer ben op, en zo verschrikkelijk kapot van binnen.
het begon allemaal zo mooi, ik werd overdonderd met complimenten, ik was de mooiste, liefste. hij kon niet meer zonder mij. In het begin was ik eerder terughoudend, tot het moment dat ik ook mijn gevoelens blootgaf, vanaf dan werd er misbruik van gemaakt, kan het niet anders uitleggen. Mijn vriend was een pathologische leugenaar, ging vreemd, had het nodig om altijd nieuwe mensen (lees vrouwen) te leren kennen; hij liet mij dit soms koudweg weten per sms, “ik ben verliefd op iemand anders denk ik, je gaat me niet meer horen”. Duurde nooit lang, en daarna was ik weer de vrouw die hij nodig had,
naar de buitenwereld laat hij uitschijnen dat hij toch zo gevoelig is, een klein hartje heeft, en blablabla.
Heeft mij laten geloven dat ik niet normaal reageerde, hij zei dit ook gewoon, jij bent ziek, niet normaal, op den duur geloofde ik het zelf. Je kan moeilijk beschrijven wat het is wat een narcist met je doet, het is niet dat ze je een blauw oog meppen dan kan je het exact beschrijven, het is subtiel, langdurig, maar intens kwetsend.
Ik heb alle manieren geprobeerd om het goed te doen, hem vrijheid gegeven als hij die nodig had, er geweest als hij mij nodig had, gesteund, als hij dan weer een dipje had, hem opgevrolijkt met positieve woorden. Uiteindelijk ben ik beginnen zoeken op internet en alle info over NPS gevonden, heb hem dit laten lezen en hij heeft toegegeven dat het allemaal klopt, hij ging naar therapeut gaan, maar ondertussen is dat plan al lang niet meer van toepassing. soms lijkt het wel of hij 2 persoonlijkheden heeft, ene keer voor rede vatbaar en kan je er echt serieus gesprek met voeren,de andere keer lijkt hij wel iemand compleet anders.
Door zijn gedrag, dingen die hij deed, ben ik niet meer diegene die ik vroeger was, ik weet niet meer waar ik moet beginnen om mijzelf te herstellen, in mijn omgeving begrijpt niemand mij lijkt het wel.
Wij hadden iets heel passioneel, lijkt wel een verslaving geweest, ik heb de verkeerde man met hart en ziel graag gezien.het is vreselijk om te weten dat alles een luchtbel was, ik ben beschaamd dat ik dit heb tegengekomen.
Ik heb gisteren een miskraam gehad, heb dit alleen beleefd in de kliniek, ben met spoed opgenomen geweest, dit alles zonder medeleven van de narcist natuurlijk, want die had sinds paar weken een “nieuwe liefde”
En nu kan ik die pijn niet meer verwerken. Momenteel is hij weer iemand nieuw tegengekomen en daar gaat hij met verder want”wij hebben geen toekomst samen” volgens hem, terwijl er mij zoveel luchtkastelen beloofd zijn in het verleden, Hij ging mij gelukkig maken, ik was zijn prinses, tot hij wist dat ik hem met heel mijn hart graag zag. Ik ben echt een compleet normaal mens, met gevoelens, normale, met empathie, gewoon, hij heeft mij doen geloven dat ik het was die niet normaal reageerde, terwijl hij diegene is die een “ziekte” heeft. Dat sterkt mij wel t weten dat hij een probleem heeft, maar de pijn en de schaamte en mijn gebroken hart blijven, en ik weet nietmeer hoe alles te herstellen.
Lieve Chris,
Veel sterkte, ook met de miskraam die je hebt gehad. Wat vreselijk dat je dit alleen moest doorstaan. En dan nog die relatie die hier aan vooraf ging.
Je kunt van deze narcistische mishandeling herstellen. Je hebt de eerste stap gezet en mijn boek besteld. Ik verwacht dat je hier al veel aan zult hebben. Je hoeft je echt niet te schamen dat dit jou overkomen is. Maar die schaamte hebben heel veel slachtoffers, tot ze de juiste inzichten en hulp krijgen.
liefs, Iris
Beste Chris en andere lezers,
Jeetje wat een herkenbare verhalen zeg!
Ik zit er nog middenin het gevecht met mezelf, ik ben al 8 jaar samen met mijn partner waarvan het nu 3 jaar “uit” is. Elke keer probeer ik los te komen, maar op het moment dat hij mij dreigt kwijt te raken haalt hij weer alles uit de kast. Hij is therapie gegaan, maar natuurlijk nooit afgerond is zelfs helemaal onderzocht en daar kwam zelfs een neiging naar narcisme uit met een hechtingsproblemen. Ik heb het verslag nooit gelezen dus weet niet wat waar is.
Ik ben zwanger geweest in 2011 maar hij heeft me totaal genegeerd, ik was labiel, onzeker, had alleen stress etc….op het laatste moment besloot hij op mijn verjaardag te melden dat hij het kindje toch niet wilde! Ik heb toen de keuze gemaakt om het kindje niet te houden. Uiteindelijk heeft hij mij na de abortus laten zitten en is weggegaan, na een aantal maanden stond hij weer huilend voor de deur omdat hij het zo erg vond allemaal voor mij. Langzaam heb ik hem steeds weer toegelaten tot 2 maanden geleden weer….ik heb een kinderwens en daar speelt hij steeds op in. Ondertussen ben ik na 3 jaar stress bijna onvruchtbaar geworden en kan ik alleen nog via ivf zwanger worden.
Hij weet dit, en hij wil nu voor ivf gaan…maar bemoeit zich nergens mee. Ik sta nu in een 2 strijd in mijn leven! Hij zegt continue jij hebt mij toch ergens voor nodig en voelt de macht en ziet dat ik afhankelijk ben. Afgelopen vrijdag ben ik naar huis gegaan van mijn werk met hartkloppingen, hij wist dit maar heeft me laten zitten en heeft zijn telefoon uitgezet en is de kroeg in gegaan. Kapot van verdriet, onrust en jezelf de vraag stellen waarom doet iemand dit? Hoe kan dit? Geen empathie en mij bewust negeren! Mijn angst is kan ik ooit nog wel zwanger worden, en blijf ik daarom bij hem hangen omdat hij mij continue beloftes maakt dat hij ook vader wil worden en een kindje wil? Ik voel me alleen ook als hij er is, ik mag niet mijn gevoel uiten en als ik dat wel doe zit ik weer een paar dagen op het strafbankje…zo noem ik het maar! Want dan doet hij zijn ding en verdwijnt. Mij in onzekerheid achterlatend. Ik weet niet meer wat echte liefde is en of die nog bestaat. En of überhaupt mijn kinderwens nog in vervulling kan gaan…ik zit vast, slaap niet meer, zit vol stress, onrust, en denk de hele tijd aan hem! Hoe kom ik hieruit…
Liefs,
Bien
Lieve Bien,
Je zit vol vragen, onzekerheid, en verdriet wat heel logisch is. Ik hoop dat je in gaat zien, dat hoe jou partner je behandelt mishandeling is. Ik hoop dat je bij een grens komt; dat je dit hoeft te pikken en dat dit jouw leven niet hoeft te zijn. Op mijn website heb je – wellicht -gezien dat je mijn boek kunt bestellen, waardoor veel vragen beantwoord worden, je die grens eerder gaat voelen en kunt gaan staan voor jezelf. Als je het op een ander adres wilt laten bezorgen, kan dit.
Echte liefde bestaat, maar een narcist bindt je op alle mogelijke zieke manieren, en maakt zo de liefde van gezonde mensen en van het leven zelf, niet meer toegankelijk.
Sterkte!
Iris
Lieve Bien, ook ik heb abortus met een narcist te verwerken gehad. Hij was de enige reden voor mij die in de weg stond om het kind te kunnen houden, maar ondanks dat wist hij het een jaar lang prachtig in te pakken. Ze schamen zich nergens voor en zullen er ook niet voor schromen om deze hartverscheurende aangelegenheid aan te grijpen om je te kunnen uitbuiten. Het zijn de laagste van de laagste n Zoekajb andere mogelijkheden om zwanger te raken. Want hier ga je aan kapot! Bij mijn N kwam na een jaar de aap uit de mouw; hij wilde het kind nooit. Vanaf dat moment heb ik een standpunt ingenomen en toen ik niet meer te misbruiken was, waren alle diepe gevoelens en mooie woorden van een op andere dag verdwenen. Ik was niet meer bruikbaar en hoewel hij wist hoeveel verdriet ik er nog van haf, heeft hij nooit meer van zich laten horen.
Ik ben mishandeld, een moeilijk zinnetje om uit te spreken. Ik had ook niet door wat er met mij echt aan de hand was. Meestal dacht ik dat ik het mij allemaal maar verbeelde. Dat ik de gekke, de slechte was. Ik besef nu wat mijn moeder, mijn vader, de nonnen van het internaat, mij hebben aangedaan. Het was en is allemaal gewoon te veel en te verwarrend om alles ineens te kunnen bevatten.
Ik moest eerst echt ten volle beseffen dat die extreme angst van ergens kwam, dat ik als klein meisje dat seksuele misbruik, die zware dreigementen, die verwijten, het verbale geweld, die verdraaide wereld vol leugens en valse waarheden, de onmacht, het niet mogen zijn, het niet mogen spreken, de onzichtbare wispelturige grenzen, dat ik als klein meisje met een zware schuld beladen die verschrikkelijke werkelijkheid niet kon vatten. Dat ik door de zwijgplicht, de schaamte, eenzaamheid doodsbang ben geweest. Dat ik mezelf niet kon zijn maar dat ik de woorden van anderen moest spreken. Dat ik de onmogelijk taak had voor mijn zusje te zorgen. Dat mijn fantasie niet zo maar op hol sloeg, maar dat wat ik heb meegemaakt gewoon te zwaar, te veel was voor een heel klein meisje. Dat die wereld waarin ik ben opgegroeid oorlogsgebied was vol willekeur. En hoe probeer je dat als kind te overleven zonder één enkele veilige baken, Hoe is het me gelukt?
En dat dit bleef duren tot ik volwassen was, ik ben nu van mijn laatste kwelgeest-tiran ( moeder is gestorven ) af. Een opluchting, tot het laatste toe deed ze verschrikkelijk, wilde ze mij en mijn man nog uit elkaar halen, verweet ze mij nog erge dingen, zag ik de haat in haar ogen als ik alleen met haar was, ik deed alles voor haar maar het was nooit goed.
Het is elke dag opnieuw hard werken met vallen en opstaan. En proberen in de wereld te staan zonder me te schamen om wie ik ben en niet kapot te gaan van angst.
Te leren leven met een diep eenzaam gevoel, een gemis van uit mijn kindertijd.
Gelukkig heb ik een goeie therapeut.
En een geweldig gezinnetje.
Ik beaam dat het hard werken is. Maar het helpt, als je snapt waar je in zit. Ik heb een ex en twee kinderen en het heeft me 3 jaar gekost om uit elkaar te gaan en het blijft moeilijk om een goede communicatie te hebben met elkaar.
Het heeft me echt de nodige energie en inspanning gekost om te accepteren, dat de communicatie met hem gewoon nooit normaal zal zijn. Hij draait de boel continu om waar je bij staat. Ik moet echt bij de les blijven om dat te goed te zien.
We hebben co-ouderschap, dat is op zich oke, maar om nu te zeggen, dat meneer mij steeds up to date houdt? Nee. Dat hij normaal antwoord geeft op mijn vragen? Nee. Sterker nog, hij geeft steeds een ander antwoord, andere info, of negeert de vraag en brengt een ander onderwerp ter sprake. Als ik dan op een goed moment zeg: nu even stoppen, want je wordt onduidelijk. Dan worden de rollen direct omgedraaid, sterker nog, hij gebruikt mijn woorden, alsof het de zijne zijn. Dan krijg je uitspraken als: “tja, ik weet, dat het voor een groot deel aan mij ligt, maar jij stelt de vragen. En dan is het beter, als ik weet wat jij nu allemaal precies wilt weten”. (en hup, hij is ineens niet meer verantwoordelijk)
Dit antwoord kreeg ik toen ik voor de 4e x vroeg: “Hoe en wanneer is onze jongste dochter gevallen?” Toch een hele normale vraag zou je denken. Niet voor de N. Die zoekt er wat achter, waarschijnlijk. (lees= projectie. Hij voelt zich waarschijnlijk schuldig, dat het bij hem is gebeurd. En aangezien hij iemand anders snel iets kwalijk neemt, vind hij dat ik het dat vast ook doe, dus…….. erg ingewikkeld om zo in elkaar te zitten hoor).
En daarna een opmerking: “ik kan natuurlijk niet in je hoofd zitten” (iets, wat IK hem al die jaren heb verweten, als hij weer indirect was, nieuwe details inbracht, ruis veroorzaakte, of reageerde alsof ik ergens bij had moeten zijn geweest en het had moeten weten ????).
Deze opmerking blijft ook bij mij hangen, toen ik een keer uitriep: “Ik reageer hoe ik wil. Dit zijn mijn emoties, daar heb jij niets over te zeggen. Ik heb gewoon recht op mijn emoties”. Zijn antwoord: “natuurlijk heb je recht op je emoties. Ik vraag je alleen om ze voor je te houden”
???? Dat zegt iemand, die alleen maar reageert uit een verwrongen emotiehuis. Die zonder reden, volledig uit zijn dak gaat en dan vervolgens het nog omdraaid, want waag het niet er iets van te zeggen. ETC.
Het blijft de kunst om op tijd zelf niet meer te reageren op de N. Ik ben nog niet in staat om nergens meer op te reageren. Kan ook niet, omdat we kinderen hebben. Ik ben wel opgehouden met door te gaan, totdat ik hem ergens van kan overtuigen. Een N is niet te overtuigen. Dus verspilde moeite. Ik houd op, als ik voel: nu is het klaar. En dat zeg ik hem dan ook. En dan maak ik een bewuste keuze, dat alles wat hij daarna te zeggen heeft er gewoon niet meer toe doet.
Lastig blijft het wel. Je wil gewoon niet steeds op je hoede zijn.
Wat knap ….je bent een “vrije”moeder/vrouw! Ook al blijft het lastig. .met kinderen, want je ziet en hoort hem zeker nog dagelijks?..
Voor de zoveelste x gestopt. Wat is het toch moeilijk!! Huil bij al die herkenbare verhalen…
Ik lees en lees en lees hier… dit alles al de info over narcisme, het leven hiermee, het loskomen ervan en reacties.
Dit is dag 7.
7 dagen dat ik bewust ben dat mijn vriend ‘gewoon’ een narcist is. 7 dagen pas aan het lezen. .elke dag..elke avond…tot laat.
Het woord ‘gewoon’ …dat doet me enorm veel, want ik dacht altijd; het ligt aan mij, de ruzies, over nix, de uitbarstingen, het denken ; wat doe ik fout, wat is er met hem; is het z’n ouders, is hij ziek, komt het door mijn familie. De irritaties, over alles en nix; de hond, mijn gezeur, de rommel, de routines van mij, de kinderen. …het slechte weer ? En gazomaardoor…
Ik heb vandaag precies 20 jaar geleden hem voor het eerst gekust…eng!!! Hij zit exact 20jaar in me hoofd. Veel narigheid meegemaakt…. en nu? Eyeopener en hel! Waar leid het toe.
Is de 20jaar 1 grote luchtkasteel geweest, nee dat niet want: heb 2 prachtkinderen, zij zijn mijn alles, waar ik alles voor over heb. Hen wil ik niet kwijt. Maar de reacties van wat ik lees….die zien er niet rooskleurig uit.
Laatste dagen ben ik koel tegenover hem, ik zeg niet dat ik (bijna zeker) weet wat hij heeft ..nee ik ga echt niet zeggen over de nps waar hij aan lijd, daar zal zijn ego nog meer van gaan strelen. Moet erachter komen hoe nu verder, het zal een heel proces worden. Maar alles voor de kinderen, die ik vanaf hun geboorte in mijn eentje heb opgevoed. Hij is nooit geïnteresseerd in hen noch in mij… what was i thinking. Voel me dom en ook opgelucht. Hij merkt wel wat aan me: want laatste dagen word ik op handen gedragen, hoor weer eens de nodige toekomstplannen, groter huis, nieuwe tuin, verre vakantie, verbouwing eerste verdieping… en nee geeeen uitbarsting sinds 10 dagen terug. ..
Maar nu ik de datum 24 juni herinner…moest ik wel een reactie schrijven. De tijd zal het leren.
Me kop erbij houden, bewust zijn van elk iets hier, want het is rustig nu…en altijd na rust zal er storm komen, maar hoop met wat ik nu weet (meer weet dan 8 dagen terug) ik wat meer voorbereid zal zijn, beter de situatie aan kan, een bevestiging een vastlegging zonodig.. een nieuwe basis voor mijn kinderen en mijn vroegere ikzelf (of nog beter: de nieuwe sterkere ikzelf). Tijd zal het leren. Geef mij moed!!!!!!
Hoi Charlotte,
Bedankt voor je reactie. Het is zeker niet niks, waar jij in zit en zoals je heel treffend beschrijft. En waar het toe leidt? Deze bewustwording, dit proces, met de juiste inzichten en juiste stappen, leidt tot een leven in vrijheid. Een leven waarin je niet zo hoeft op te letten, ontspannen met je kinderen kan leven, waarin je er niet meer alleen voor staat (want alleen met een narcist is veel eenzamer dan gewoon alleen met jezelf). Je bent goed bezig, je gaat een nieuwe fase in. Het gaat beter worden. We hebben contact…
Sterkte!
Iris
Onwerkelijk dit! … de tranen springen in mijn ogen van je woorden: leven met een narcist is eenzamer dan leven alleen met jezelf.. en de woorden: het gaat beter worden … kan het bijna niet geloven. Maar er is geen keus volgens mij, dan me verstand en mijn intiütie gebruiken ..want daar is: “WEET IK NU” nix mis mee. Bedankt iris ook voor wat komen gaat.
Hoi Charlotte,
Ik herken zo de situatie waar je nu in zit. Anderhalf jaar geleden begonnen bij mij de puzzelstukjes in elkaar te vallen nadat ik als orthopedagoog de verhalen van andere vrouwen hoorde en dacht ‘uh dit gaat over mijn man’. We waren inmiddels 15 jaar samen, met de nodige ups en downs, en ook twee kinderen. Nooit heb ik al zijn gedragingen onder een noemer kunnen plaatsen. Lezen, lezen en nog eens lezen met de grootste herkenning. Mijn oudste dochter sloeg helemaal de spijker op z’n kop toen ze tegen mij zei: ‘Mam, het is bij ons thuis net de koning met zijn drie slaven!’. Dit gaf voor mij de doorslag om deze relatie niet te behouden voor de kinderen. Toch was ik niet in staat om vanuit het ‘niets’ de relatie te beeindigen. Na een goede periode volgt altijd een vreselijke periode en daar wachtte ik op. 1 mei jl. heb ik de knoop doorgehakt toen ik het idee kreeg dat er weer een ander in zijn leven was. Ik heb nu twee opgeluchte kinderen (9 en 14 jaar) en bij mijzelf wisselen emoties als boosheid en verdriet zich af. Maar bovenal kan ik zeggen dat ik voel dat ik beetje bij beetje ervaar wat het is om een eigen leven te hebben. En dat is echt heel vreemd! Aan niemand verantwoording afleggen, doen wat ik leuk vind, geen tijd mee, leuke dingen doen, niet meer slaafs zijn voor mogelijk een complimentje of een verbetering van zijn stemming, niet meer met trillende benen en klotsende zweetoksels naar huis niet wetende wat de stemming is en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Hij had inderdaad contact met een andere vrouw wat na twee weken nu zijn nieuwe vriendin is met drie kinderen die hij met alle gemaakt met elkaar in contact brengt. Dat ik hier verdrietig over ben laat hem koud. Ik had de relatie tenslotte toch zelf beeindigd, zegt hij dan. Ik laat dit stukje los, maak geen ruzie hierover. Ik had geen invloed op zijn leven, laat staan dat ik dat nu heb. Het is mij nooit gelukt om van hem een beter mens te maken, dus nu stop ik ook om hier energie in te steken. Wat niet wegneemt dat zijn gedrag enorm kwetsend is. Het is een knappe, charmante en ‘sociale’ man die niet is wie hij laat zien dat hij is. Ik ben benieuwd hoe lang het duurt totdat zijn nieuwe vriendin gaat bedenken dat het niet klopt. En toch ben ik soms bang dat hij het bij haar niet laat zien…..met als volgende gedachte ‘lag het dan toch aan mij’. En tja dan is het cirkeltje weer rond. Dit stukje moet ik nog zien te doorbreken.
Hoi Lientje,
Dit herken ik wel. Mijn narcistische ex heeft ook een nieuwe vriendin en ik vraag mij hetzelfde af. Niet dat ik denk dat zijn gedrag aan mij lag. Ook mijn ex had na een week al een ander. In april heb ik mijn ex verlaten nadat ik ontslagen werd bij mijn werkgever na 23 jaar en ik kale plekken op mijn hoofd van de stress kreeg. Toen ben ik naar de huisarts gegaan voor psychische hulp. Ik had toen zelf het contact met mijn ex al verbroken. Ik was gewoon op! Nadat ik mijn verhaal verteld had moest ik gaan lezen over NPS en alle puzzelstukjes vielen in elkaar. Ook is mij verteld dat ik leed aan het Stockholm Syndroom en moest daar ook over lezen en herkende alles. Alles bij elkaar heeft het me een aardige stress stoornis opgeleverd. Maar begrijp nu wel beter waarom ik elke keer weer naar hem terugging en kan het daarom beter van mezelf accepteren. Beetje bij beetje krijg ik weer wat meer energie en voel ik mezelf weer tot leven komen. Wel heb ik nog steeds slaapproblemen. Deze relatie van 9 jaar heeft mij totaal uitgeput. In die tijd heb ik er zelfs over gedacht om mezelf op te laten nemen in een inrichting. Ik was er geestelijk echt slecht aan toe door de uitputting. Ik liep erbij als een zombie, van binnen was ik dood. De kale plekken heb ik echter nog steeds, maar daar word ik elke week voor behandeld. Ik denk niet dat mensen die lijden aan NPS in relaties met anderen anders zijn. Het is een masker die ze opzetten en de ware aard van jouw ex komt zeker nog wel naar boven in zijn nieuwe relatie. Het karakter van deze mensen veranderd niet. Maar misschien is het dan voor die vrouw te laat en zit zij, net als wij, geestelijk aan hem vast. Ikzelf sta er ook nog steeds versteld van hoeveel schade iemand met NPS kan aanrichten en hoe ze zo makkelijk door kunnen gaan met hun leven en met een ander. Maar het bewijst wel dat je met een gestoord persoon te maken hebt. Woedend ben ik wel. Mij helemaal kapot maken en dan zelf vrolijk verder gaan. Maar blijf vooral voor ogen houden dat je hier niet met een normaal persoon te maken hebt gehad. Een geruststelling is misschien dat hij zal eindigen als een hele eenzame oude man, want vroeg of laat houdt niemand het bij ze uit. En ik denk steeds aan een quote van de Daila Lama ”onze vijand is onze leraar in het oefenen van geduld”.
Hoi Charlotte
Mijn narcistische ex vriend heeft sinds afgelopen februari ( toen wij samen nog een relatie hadden) ook een relatie met een vrouw die een kind van 3 jaar heeft.
Hij heeft na het uitmaken van ons relatie heel kort daarna al die tijd altijd geprobeert om mij terug te winnen, maar niet gelukt.
Ik was er klaar mee geen vertrouwen meer in hem. Voel ook Veel woede en verdriet net als jij. Maar beter dat wij NU momenteel veel verdriet en pijn voelen dan heel ons leven door hen pijn voelen.
Hij kwam huilend smekend bij mij omdat hij zijn nieuwe vriendin niet wilde vanwege haar kind die ze heeft. Want hij kon geen vadertje spelen. Momenteel speelt hij heel goed zijn vader toneelstukje tegen over haar, maar achter haar rug om zit hij te piekeren..
Ik ben ook bang dat hij misschien zijn ware gezicht niet zal laten zien aan haar, maar hoe lang gaan ze het volhouden denk je ? Ooit gaat het denk ik toch komen
Ik ook erg benieuwd hoe het gaat aflopen bij hun. Bij mijn ex als bij jou ex..
zieke mensen !
Sevda
Lieve mensen,
Ik ben slachtoffer van narcistisch geweld van zowel m’n vader, m’n moeder en mijn broer is ook een narcist. Ik was de enige ‘normale’ in mijn gezin van herkomst. Alleen mijn oma was mijn ‘uitvlucht’ een lieve vrouw die veel van me hield en die ik gelukkig regelmatig zag. Zij was m’n werkelijke moeder. Toen zij overleed, raakte ik overspannen.
Ik kan me ook bijna niet voorstellen hoe ik hier alleen uit ben gekomen en heb ‘overleefd’. Ruim drie jaar geleden werd mijn zoon geboren en na de geboorte werd voor het eerst voor mij pijnlijk duidelijk wat ik aan mijn ouders had. Niets, sterker nog alles draaide om hen. Toen is het balletje in mij gaan rollen, het tij gaan keren, dit gaat zo niet langer. Ik heb nu de verantwoordelijkheid voor een kind, alles gaat niet meer vanzelf, twee extra kinderen erbij is te veel! Daarbij had ik ook nog een partner die het allemaal niet aankon vanwege zijn geestelijke ziekte (uiteraard onbewust zo gekozen). Ik heb voor mezelf moeten kiezen.
Godzijdank is mijn ex partner geen narcist, hebben wij een prima contact.
Ik heb twee jaar geleden alle banden met mijn ouders en broer verbroken. Ander telefoonnummer, mail geblokkeerd. De post kwam nog, daar heb ik na een tijd ook een eind aan gemaakt. Respecteer mijn wensen, de volgende brieven gaan rechtstreeks de container in. Mijn zoon mag je een kaartje sturen voor z’n verjaardag, that’s it. Nu is er rust.
Toch, afgelopen jaar werd ik verliefd op een buurman. Van begin af aan heb ik signalen gekregen dat er iets niet klopte. Ik had iemand nodig om voor te zorgen, lief voor te zijn en die mij genot gaf. Hij miste veel, ik wilde het een en ander voor hem invullen. In eerste instantie was het voor mij ook gewoon voor het plezier, geen toekomstplannen of iets dergelijks, maar langzaam aan voelde ik meer voor hem en groeide onze band. Toch begon er steeds meer te knagen in mij dat hoe hij met mij omging niet klopte, zijn reacties overdreven heftig. Vaak kritisch, de communicatie verliep rampzalig slecht. Ik maakte er een eind aan omdat er iemand in mijn leven is geweest waar ik een heel sterke band mee voel en ik die niet kan vergeten. Dat is mijn redding geweest. Pas nu, na het lezen van de informatie op deze site besef ik dat hij een narcist is. Stukje bij beetje vallen stukjes op z’n plek. Ik voel nu schaamte, verdriet dat ik dit heb gedaan, wat hij heeft gedaan, wat ik mezelf heb aangedaan. Ik ben open gebloeid de laatste jaren, enorm. Enorm veel verdriet is er gevloeid na de boosheid. Mijn hart is open en ik voel veel. Ik leef op mn intuitie en gevoel. Voel veel liefde. Maar ik kom er nu dus achter dat ik nog niet genezen ben. Soms veel te goed van vertrouwen, te veel willen geven. Ik zal een weg moeten vinden en dat zal ook wel gebeuren om zover te genezen dat ik enkel mensen binnen laat die ik wel kan vertrouwen en die mij ook voeden. Ik vertrouw erop dat ik deze weg vind. En misschien moet ik wijs worden door schade en schande. Want al die tijd voelde ik al dat deze man twee gezichten had.
Sterkte voor alle mede-slachtoffers
Hallo Iris,
je schreef : ” Gelukkig vond ik professionele hulp, net op tijd” waar heb je die gevonden als ik mag vragen. Ik ben ten einde raad, en wat je schrijft is volledig hoe ik nu in mn leven sta. Ik zie nu dat beide ouders van mij narcisctisch waren en ik altijd dacht dat ik gek was en ik zit nu op de bodem, en wil heel graag weel ‘leven’ maar ben mezelf radeloos kwijt. Ik heb gisteren aangegeven toch hulp te willen zoeken (ben 32). maar ik ben bang dat ik doorverwijzingen krijg naar psychologen die idd denken dat je gewoon een depressie hebt e.d. en je met medicijnen koest gehouden wordt.terwijl ik echt graag geholpen wil worden. Ik denk zowieso dat ik je boek ga bestellen, ik wil dat even overleggen. Maar misschien kan je mij mailen waar jij proffesionele hulp hebt gehad, wat jou uiteindelijk heeft geholpen om eruit te krabbelen. Zou je dat je alsjeblieft willen doen? Alvast bedankt
Hoi,
Het is niet niks om op te groeien onder ouders die allebei narcistisch zijn/waren en het is logisch dat dit enorme impact op jou heeft gehad. Natuurlijk kan ik je helpen in het adviseren van een goede psycholoog. Ik moet hier wel direct bij zeggen dat mijn lijst van therapeuten die echt zicht hebben op deze vorm van mishandeling nog kort is. Ik blijf zoeken naar psychologen die de impact van alles goed kunnen behandelen. En de traumapsycholoog die mij zo goed geholpen heeft, moet maar net in jouw buurt wonen…Via het contactformulier kun je nog even persoonlijk contact met me leggen.
Ik raad je om te beginnen aan om mijn boek toch direct te bestellen, ik verwacht dat dit je al een duw in de goede richting zal geven. In mijn boek staat ook waar je in het zoeken naar een therapeut op moet letten. Ik krijg vaak reacties van mensen die mijn boek aan de betreffende hulpverlener laten zien/ uitlenen, opdat diegene de impact van alles echt gaat begrijpen. Veel sterkte!
Iris
Hoi, van mij ook een reactie. Het is vreselijk twee narcistische ouders en zelf op de bodem zitten. Het was ook mijn lot. Ja, het boek van Iris bestellen! Mijn therapeut was een emotioneel lichaamswerker (alternatief), oordeelt niet en laat je via je lichaam al je emoties eruit komen. Voor mij was dit zeer behulpzaam. Ik heb hier zoveel aan gehad, heb hierdoor veel beter contact met mijn lichaam gekregen en kan dit inmiddels zelf toepassen. Het is mijn weg terug uit het duister en terug naar mezelf geworden. Ik hoop dat je wat met mijn tip kunt. In het boek van Iris staat lichaamstherapie ook als een van de aanbevolen therapieën. Veel sterkte!
Aanvulling door Iris;
Vragen over doorverwijzingen naar lichaamsgerichte therapeuten kunnen via het contactformulier persoonlijk aan mij gesteld worden…
Zoek echt hulp. Een goede psycholoog weet echt wat je nodig hebt. Ik ben nu 7 jaar in therapie en het heeft me al heel veel opgeleverd. Ik heb ook te maken gehad met een narcistische ouder. Het is vreselijk. Ik weet wat je doormaakt. Ook ik was mezelf helemaal kwijt. Ik krabbel heel langzaam op. Geef het tijd. Sterkte
Hallo,
Ik lees dit artikel en denk bij mezelf: nee toch, het is bij ons toch niet zo? En dan denk daarna jawel dat is het wel. Gisteren weer een enorme confrontatie gehad met mijn vriend. Wij hebben nu ruim 3 jaar een relatie. Na 3 maanden kreeg ik kanker en nu ben ik nog steeds aan het herstellen met alle gevolgen van de medicatie en bestraling. 2 maanden geleden is de bom gebarsten en mijn partner is toen met een hoop drama bij mij weggegaan. Hij had zoveel spijt en belde iedereen in mijn familie om het goed te maken. Uiteindelijk samen weer doorgegaan. Ik had hem aangegeven erg onzeker te zijn geworden door de situatie tussen ons maar ook door de kanker. Hij zei dat hij dat natuurlijk de tijd wilde geven al duurde het een jaar.
2 maanden verder merkte ik alweer dat dat lontje ergens ging ontploffen. Ik was bang dat ik weer de pineut zou zijn en dacht slim te zijn door er vast iets mee te doen. Ik dacht dat als ik nou gewoon alles regelde thuis en proberen niet te veel laten zien dat mijn pijn in mijn lichaam zo erg was, dat hij niet tegen mij tekeer zou gaan.
Gisteren wilde ik hem vertellen hoe onzeker ik ben en hoe moeilijk ik het vind dat mijn lichaam zo veranderd is door de overgang, littekens en medicatie ( ik kan namelijk niet sporten en niet veel bewegen en daar ook niets aan doen omdat mijn lichaam weer zoals 3 jaar geleden te krijgen). Hij gaf aan dat ik wel kon praten ……..ik was nog niet begonnen of ik kreeg het gelijk……ik was een mafkees, hij doet niets goed, gaat volgens mij alleen maar vreemd en hij denkt dat het beter is om bij me weg te gaan. Ik Moet maar leren om van mezelf te houden en de kanker is voorbij en iedereen heeft een rugzak. Dat was ons gesprek. Ik heb mij dus niet kunnen uiten en eigenlijk een hoop ellende erbij gekregen.
Vervolgens ( sorry voor mijn lange verhaal) zegt hij sorry en het moet over zijn. Ik weet niet wat ik moet doen. Hij heeft geen contact met z’n familie en ook bijna geen vrienden. Hij kijkt de hele tijd om zich heen, heeft op alles kritiek en zegt dan dat hij zoveel om zich heen kijkt om mij te beschermen. Ik begrijp dat gewoon niet.
Seksueel contact is er nauwelijks. Dat maakt mij onzeker want hij is een goed uitziende jonge man en ik ben een goed uitziende jonge vrouw maar als ik niets doe is er op dat vlak dan is er niets.
Het gekke is, ik weet niet of hij narcistisch is of zijn moeder. Zijn moeder heeft volgens hem altijd problemen gehad met zijn vriendinnen. Dat heb ik ook wel gemerkt, ik was nog geen week uit ziekenhuis en ze heeft tegen mij staan gillen en mij het huis uit willen zetten omdat ik zei dat ik van haar zoon hou maar dat niet doe om haar te kwetsen. Ik gaf aan dat ik er graag een schoonmoeder bij wilde hebben. Gezellig zei ik, maar nee hoor. Ze moeten mij niet in die familie en waarom weet ik niet.
Ik zie aan hem dat hij door zijn familie regelmatig als het zwarte schaap wordt behandeld. Ik weet uit eigen ervaring hoe erg lelijk ze doen.
Ik voel mij erg onbegrepen door hem. Vanavond komt naar huis en ik weet niet hoe ik moet doen. Eigenlijk wil ik weg maar dit is mijn huis.
Waarom gebeuren dit soort dingen toch? Wij waren samen nog bij de Dalai Lama. Ik ben zo verdrietig.
hallo,
en nu, mijn therapeut waar ik zoveel vertrouwen in heb gehad, tja dat is op een zware ontgoocheling uitgelopen, hij heeft mij mooi in de steek gelaten op een moment dat ik hem heel hard nodig had, terwijl hij wist dat ik een terug val had. Achteraf zei hij me dat ik mijn eigen toekomst in mijn handen moest nemen en dat hij mij zo heeft gedwongen om met de therapie te stoppen en alleen voort te kunnen, terwijl ik dat gevoel niet heb, ik zit er nog midden in, ik heb nog een narcistische zus waar ik voor mijn eigen veiligheid met heb gebroken maar dat pijn doet en een agressieve narcistische buurvrouw waar ik bang voor ben. ik zit met nog met zoveel. Ik heb dan maar iemand anders gezocht. Ik weet even niet meer wat ik er allemaal van moet denken.
Wat een herkenning!!! Ik schrik hiervan. Ik ben ruim 32 jaar getrouwd geweest met een narcist ( is mijn vermoeden ), de stukjes vallen op hun plaats. Drie jaar geleden vertelde hij op de avond voor mijn verjaardag dat hij een ander had. Via een datingsite gevonden. Zij was het helemaal, zij was zielig, want zij had ooit een kind verloren ( hoezo zielig, je zit mij net te vertellen dat mijn huwelijk voorbij is). Ik moest mee naar de computer daar ging hij foto’s van haar laten zien. En ik? Als een klein geslagen hondje liep ik achter hem aan.
Vanaf dat moment is mijn leven radicaal verandert. Toch ben ik nadat hij een half jaar weg was gaan vragen of wij het toch niet nog konden proberen. Hij moest erover nadenken, want dan moest hij voor het eerst van zijn leven een relatie verbreken (??????). Had ik daar maar naar geluisterd……………… Eenmaal thuis ging het de eerste maand goed, ook al moesten de kinderen en ik onze plaats in huis weer vinden. Na een maand vond ik hem in de kamer zichzelf op zn hoofd slaand. Hij kon zichzelf niet zijn zei hij. Vanaf dat moment veranderde alles. Ik kreeg met iemand te maken die agressief werd.
Als ik later thuis kwam van mijn werk na een late dienst, lag hij als een klein kind in bed te mopperen en was boos, bleef daarna nog dagen boos. De redenen, soms hele heftige, maakten hem niet uit. Ik was te laat en hij had niet de aandacht gekregen waarop hij had gerekend.
Mijn dochter is een aantal keren naar een lieve vriendin van mij gegaan en liefdevol in haar gezin opgevangen. Weggelopen voor de woede van haar vader. Mijn zoon, hij was al introvert, kroop steeds dieper in zichzelf weg. En ik, ik verstopte mij steeds ook meer in mijzelf.
De dag dat ik mijn huis ben uitgegaan heeft hij geprobeerd mij van de trap af te trekken. Hij was boos omdat ik niet gezegd had dat ik mijn zoon op mijn werk had gesproken. Op dat moment heb ik in doodsangst gezeten en enorm gegild. Dit is iets dat ik niet van mijn netvlies kan krijgen. Dit en al die andere momenten die een trauma bij mij hebben achtergelaten.
Ik ben een sterke vrouw, zegt men. Ik ben een slimme vrouw met een goede baan. Hoe heeft dit kunnen gebeuren, waarom ben ik hierin meegegaan? Steeds meer begin ik te begrijpen. PtSS, Stockholm syndroom, NSS, in alles vind ik herkenning.
Afgelopen week een intake gesprek gehad voor EMDR, met begeleidende gesprekken. Ik hoop uit het cirkeltje te komen. Ruim 3 jaar iemand die continue probeert je in zijn macht te houden. Een vriendin zei ” je bent zijn eigendom “. Dat heeft mijn ogen geopend. Nu is het klaar.
Hulpverlening voor de kinderen, waarbij de hulpverleners je zo graag samen aan de tafel ziet zitten met je kind. Ik doe het niet meer. Geen contact betekent voor mij rust. Ik wil hem niet opnieuw de kans geven.
Als hij weer een vriendin heeft, schopt en slaat hij naar mij via mails en over de rug van de kinderen. Geen vriendin, dan zegt hij dat hij nog steeds veel om mij geeft.
Dank voor jullie verhelderende berichtjes. Deze hebben mij nu de handleiding gegeven tot een beter bestaan. Ik ga nu voor mijzelf!!!
Ik wil die cirkel uit.
Wat een herkenning. Mijn ex is narcist, drank en drugsverslaafd en hij heeft mij jaren gestalkt en zo geterroriseerd, dat ik noodgedwongen moest verhuizen. Ik woonde niet eens bij hem. Ik was emotioneel een wrak.