Tag: slachtoffer

Weg uit mijn narcistische ouderlijk huis

Dit is een gastblog van Aurora

Ik kijk mijn slaapkamer nog eens rond. Mijn meisjeskamer ziet er leeg uit. De meubels staan er nog, maar veel van mijn spullen zijn ingepakt.
Met de deurklink in mijn hand staar ik naar de kale wanden en de lege kasten. Dan trek ik de deur zachtjes achter me dicht. Ik loop de trap af naar beneden. In de woonkamer is het stil. Er is verder niemand in huis. Mijn ouders, broers en zusje zijn op visite bij mijn opa en oma. Zoals iedere zondag.

Vandaag is het geen gewone zondag. Vandaag is de dag dat ik uit huis ga. Mijn moeder vindt dat een slecht plan. Dat heeft ze me de afgelopen weken op alle mogelijke manieren laten weten.
“Jij hebt altijd al alleen maar jouw eigen zin gedaan.”
“Jij denkt altijd alleen maar aan jezelf.”
“Na alles wat ik voor je gedaan heb.”
“Je bent altijd al zo stug en eigenwijs geweest.”
“Ik begrijp niet waar ik zo’n dochter aan verdiend heb.”

Ze reageerde op mijn aanstaande vertrek alsof ik een misdrijf bega.
Ik wil op mezelf gaan wonen in de verpleegstersflat, op 10 minuten loopafstand van mijn ouderlijk huis. Ik ben bijna 21. Lees verder “Weg uit mijn narcistische ouderlijk huis”

‘Ik heb het oorlogsveld verlaten’

Dit is een gastblog van Anna

Ik voel een stekende pijn aan de rechteronderkant van mijn buik. Al een uur probeer ik het te negeren. Afleiding zoeken en ondertussen die rechterzijde met me meesleuren. Het beeld van een schreeuwend kind dat aan me hangt, smekend om hulp, blijft maar in me opkomen. Maar, ik moet door. Is het een overlevingsmechanisme? Een gewoonte? Geen idee, maar na een uur geef ik op. Ik leer mijn emoties te reguleren. Niet meer ‘weglopen’, maar ze toelaten, ermee zitten. Opnieuw zie ik dat schreeuwende kind, flitsende beelden voor mijn ogen en in mijn hoofd. Verward, huilend. Niet wetend wat te doen of wat te volgen. Ik was negen, nog volop in groei en volledig in paniek.

Ondertussen ben ik meer dan volwassen en heb ik het oorlogsveld verlaten. Ik groei weer, ik leer mezelf nog iedere dag kennen. Het universum lijkt even blij als mezelf, en toont me dit door hulp toe te gooien. Als tulpen op een podium op het eind van een geslaagd optreden. Lees verder “‘Ik heb het oorlogsveld verlaten’”

“Hij bedoelde het niet zo”

Dit is een gastblog van Deni

Daar stonden we dan. Een kleine groep mensen, alleen de dichtstbijzijnde familie. Lijdend voorwerp was de man in de kist. Piet.

Een jonge meid van in de twintig huilt hard. Haar oma komt erbij staan. ‘’Hij was altijd wel hard voor je, maar bedoelde het goed. Hij hield wel van jou’’, zegt ze. Het meisje huilt harder. Een arm van oma om haar heen, maar de arm brengt geen troost.

Het meisje verloren, net als een vrouw van rond de veertig, maar ze zijn toch samen. Hetzelfde geldt voor andere aanwezigen. Eilandjes. Dat lijken ze. Zo voelen ze. Een ieder is bij elkaar, maar toch alleen.

De man bedoelde het niet zo. Hij zei en deed dingen, die bij de meeste mensen niet zo leuk overkomen. Maar toch bedoelde hij het niet zo. Dacht zijn vrouw. Ook de zoons lieten het gebeuren.

Terugblik
Een feestje. Piet was jarig. Iedereen mocht komen. Toen nichtje wilde zitten, zei hij: ‘’Niet hier. Pak maar even een kruk en ga maar aan de overkant zitten.’’ Piet wijst nog even om de plek te duiden. De vrouw van veertig zit al, maar wordt verzocht om naast Piet te komen zitten. De vrouw weigert. Piets’ mond betrekt. Hij loopt een beetje rood aan. Negeert de vrouw vervolgens volledig en begint een discussie met een van de mannen. De vrouw zit er verloren bij. Lees verder ““Hij bedoelde het niet zo””

Recensie ‘Je leven in eigen hand’ door naastencentraal.nl

Onlangs verscheen een mooie recensie over het boek ‘Je leven in eigen hand‘ van Iris Koops, geschreven door een redacteur van de website naastencentraal.nl.

De review spreekt over een heldere uiteenzetting van de verschillende aspecten van destructieve relaties en roemt de uitgebreide mogelijkheden en adviezen die Iris omschrijft voor slachtoffers die zover zijn dat ze de regie over hun eigen leven terug willen nemen. Bovendien wordt in de recensie benadrukt dat het prettig is dat er volop ruimte is voor alle soorten relaties van mensen tot een narcistisch persoon. “Als ‘kind van’ en ‘partner van’ betekent natuurlijk een ander uitgangsperspectief.” In het boek wordt ook ingegaan op de impact van narcisme op het werk, in de kerk of andere groepsvormen als trainingen of sektes.

De conclusie van de recensie luidt: “Al met al kan dit helder geschreven boek met veel indrukwekkende ervaringen, een flinke bijdrage betekenen in de weg naar herstel en het richting geven aan de toekomst van een nieuwe, positieve levensfase, als ex-slachtoffer van narcistische mishandeling.”

Lees de complete review hier >>> Je leven in eigen hand – Iris Koops – Naasten Centraal

De boeken van Iris Koops hebben duizenden slachtoffers geholpen hun weg naar herstel in te zetten en worden meer dan eens als levensreddend omschreven.

Ben jij op zoek naar hulp en vind je het prettig om op een laagdrempelige manier, op jouw tempo in je eigen omgeving stap voor stap meer te leren over hoe je narcistische mishandeling kunt herkennen en welke acties je kunt nemen om jezelf te bevrijden, dan zijn deze boeken een absolute must read. Bestel ze hier >>> Boeken van Iris • Het Verdwenen Zelf

‘Wij houden niet van dikke kindjes’

Dit is een gastblog van Aurora

Mijn dochter speelt in de keuken bij mijn schoonouders. Ze is vier en beschikt over een onmetelijke hoeveelheid energie. Ze hupst vrolijk door de keuken en vraagt aan mij: “Mag ik iets lekkers?” Mijn schoonmoeder staat er naast. Ze kijkt mij aan, trekt haar mond in een afkeurende streep, maar zegt niets. Ik aai mijn dochter over haar bol en zeg tegen haar: “Als we zo koffie gaan drinken, dan krijg jij ook iets lekkers.”

Mijn dochter is niet alleen energiek, ze is ook een volhouder. Zodra ik de keuken verlaat, stelt zij aan haar oma dezelfde vraag. “Oma, mag ik wat lekkers?” Ik weet niet wat het exacte antwoord is, want ik hoor alleen het laatste deel. Als ik de keuken weer binnenkom hoor ik mijn schoonmoeder nog net op bijtende toon tegen mijn dochter zeggen: “…en wij houden niet van dikke kindjes!” Lees verder “‘Wij houden niet van dikke kindjes’”

Gaslighting; een sekte voor twee

Volkskrant Magazine besteedde aandacht aan het fenomeen  gaslighting. Een uitingsvorm van psychisch geweld waar steeds meer aandacht voor komt en die in de boeken van Iris Koops uitgebreid beschreven wordt. Een gaslighter laat de ander twijfelen aan zichzelf en creëert doelbewust verwarring over het doen en laten en zelfs herinneringen met als veelvoorkomend resultaat dat het slachtoffer ‘zichzelf verliest’. Een Verdwenen Zelf.

Wij vinden het belangrijk dat hier steeds meer aandacht voor komt. Iris Koops werkte  mee aan het artikel en verklaart daarin onder andere ‘Een relatie met een gaslighter is eigenlijk een sekte voor twee: het slachtoffer wordt opgebruikt en moet langdurig herstellen en loskomen van de pleger die gewoon verder kan trekken naar het volgende doelwit’. Iris licht ook toe dat zowel mannen als vrouwen slachtoffer kunnen worden van gewiekste gaslighters. Lees verder “Gaslighting; een sekte voor twee”

Nog een paar plaatsen vrij voor online training ‘Uit het doolhof van narcistische mishandeling’ van 10 maart a.s.

Ben jij ongelukkig in je relatie (dit kan een partnerrelatie zijn, maar ook met een collega of familielid)? En herken je deze rode vlaggen:
  • Overal over twijfelen.
  • Denken dat je overgevoelig bent.
  • Je voor alles excuseren.
  • Weinig energie en gebrek aan daadkracht.
  • Moeite met slapen en ontspannen.
  • Gevoel van zinloosheid.
  • Terughouden van informatie naar anderen.
  • Je herkent jezelf niet meer terug.
Dan is onze online workshop ‘Uit het Doolhof van narcistische mishandeling’ van 10 maart a.s. iets voor jou!
Leer je losmaken uit je narcistische relatie, klik hier om deel te nemen >>> https://verdwenenzelf.org/online-trainng/

Lees verder “Nog een paar plaatsen vrij voor online training ‘Uit het doolhof van narcistische mishandeling’ van 10 maart a.s.”

Omgaan met de levende erfenis van je jeugd

Dit is een blog van Summermoon

Als je net als ik zowel narcistische mishandeling in je parterrenatie als in je jeugd hebt meegemaakt, dan is het een hele kluif om hiervan te herstellen of überhaupt om te gaan met de symptomen. In mijn eerdere blogs vertelde ik hier al veel over. Wat ik nu graag met jullie wil delen is een boek waar ik veel aan heb: “De levende erfenis van trauma transformeren”, geschreven door Janina Fisher*.

Dit boek kan een geweldige aanvulling zijn op de boeken van Iris Koops: ‘Herstellen van narcistische mishandeling’ en ‘Verder na narcistische mishandeling’. De boeken van Iris helpen je om de patronen van narcisme te herkennen en de gevolgen ervan in te zien en ook hoe je ermee om kunt gaan. In haar boeken las ik al e.e.a. over trauma, waar ik me erg in herkende. Inzicht in je eigen traumasymptomen is heel behulpzaam; je gaat jezelf en je reacties veel beter begrijpen. We hebben als slachtoffers van narcisten allemaal traumatiserende gebeurtenissen meegemaakt: heel pijnlijke ervaringen. Terwijl ‘gewone’ ervaringen een begin en eind kennen, voelt een traumatische ervaring aan alsof deze nooit voorbijgaat. Janina Fisher legt in haar boek met de rake titel uit waarom trauma zorgt voor een ‘levende erfenis’ van symptomen en hoe we hiermee om kunnen gaan. Lees verder “Omgaan met de levende erfenis van je jeugd”

Het Groene Jasje

Dit is een gastblog van Michelle

Vrijdagochtend op het werk. Reikhalzend keek ik uit naar het weekend. Nog een paar uurtjes en dan zou ik David weer zien. Behalve een rendez-vous op zijn kantoor was ons contact alleen maar telefonisch verlopen. Ik miste hem. Ik wierp een blik op de klok, bijna koffiepauze. Ik kon mijn aandacht amper bij mijn werk houden, mijn gedachten dwaalden telkens af naar David. Mijn collega Esther vertelde dat haar schoonmoeder opgenomen was in het ziekenhuis. Heel sneu maar toen ik David zijn naam in mijn schermpje zag verschijnen, móest ik opnemen. Het verhaal over haar zieke schoonmoeder hoorde ik later wel aan. Ze begreep vast wel dat dit telefoontje heel erg belangrijk voor mij was!

“Wat doe je vanavond? Zijn de kinderen bij jou?”, viel David met de deur in huis. Toen ik zei dat ik mijn handen vrij had, stelde hij voor om uit eten te gaan. “Gewoon wij saampjes, Nikki is er ook niet. Dan reserveer ik een tafeltje voor twee, ik heb je gemist…”

Een warm geluksgevoel trok door mijn lijf. Dit was precies wat ik nodig had. Eindelijk een moment samen. Gewoon David en ik, een flesje wijn, heerlijk eten, kaarslicht….en ik merkte dat hij er hetzelfde over dacht. Zie je wel? Ik twijfelde wel eens of David dezelfde intenties had als ik maar door deze uitnodiging verdwenen mijn twijfels als sneeuw voor de zon. Lees verder “Het Groene Jasje”

Uit de praktijk van een sociaal werker

Dit is een gastblog van maatschappelijk werker Geike

Een aantal jaar geleden (ik kende de roze olifant al) meldde zich een cliënt op mijn spreekuur. Hij vroeg mij te berekenen hoe de kindregelingen verdeeld kunnen worden. Hij vertelde dat hij en zijn kinderen co-ouderschap wensten en dat hij dan ook voor urgentie in aanmerking zou komen om een sociale huurwoning te krijgen. Hij vertelde al gesproken te hebben met de kinderen, het wijkteam en de woningbouwvereniging. Met moeder had hij nog niet gesproken. Moeder werkt nooit mee, liet hij weten. Niemand van de betrokkenen wist hoe moeder hier naar keek en of ze op de hoogte was. Keurig, welbespraakt en goed voorbereid kwam de man op het spreekuur.

Ik besprak met hem dat ik de eenzijdige vraag merkwaardig vond. Zonder moeder te betrekken werden stappen gezet om co-ouderschap te bereiken. Dat was volgens vader de wens van de kinderen. De kinderen waren acht en elf jaar. Wijkcoaches werden ingezet om dat te ondersteunen en nadat ik vader had laten weten zijn plan niet te ondersteunen als dit niet in afstemming met moeder is stopte het gesprek. Lees verder “Uit de praktijk van een sociaal werker”