Herstellen van emotionele en psychische mishandeling
Dit is een gastcolumn van Mika
Het is (helaas) zo dat je opvallend of afwijkend gedrag niet snel opmerkt bij een narcist of psychopaat. Dat merk je alleen op als je heel nauw met ze verbonden bent (als partner, kind, ouder, collega). Erger nog, zij kunnen de ander laten geloven dat jij als partner, ouder, zus, collega, degene bent die afwijkend gedrag vertoont of ziek bent. Zij laten je niet achter hun masker kijken.
Dit is een gastcolumn van Wim
Ik ben het tweede kind uit een gezin met 7 kinderen. Mijn ouders moesten trouwen zoals dat vroeger heette (in de jaren dertig), maar het ongeluk wilde dat er totaal geen genegenheid bestond tussen hen beiden. Het resultaat was; het vaak in de steek laten van het gezin door mijn moeder, dagelijkse ruzies en uren durende scheldpartijen tot soms diep in de nacht. Mijn moeder was een zeer intelligente vrouw met een ondoorgrondelijk onberekenbaar karakter, rancuneus, sadistisch, gevoelloos en volkomen liefdeloos naar haar gezin, in het bijzonder naar haar echtgenoot en haar kinderen, voornamelijk het mannelijke gedeelte. Mijn vader daar in tegen was een hardwerkende man met goede intenties en een groot plichtsbesef maar was niet opgewassen tegen het sadistische karakter van zijn echtgenote.
Dit is een gastcolumn van Juna
Pas geleden kreeg ik van mijn (narcistische) ex spullen terug, die van mij waren. Wij zijn al bijna 10 jaar uit elkaar, ik ben blij dat ik het terug heb gekregen, al wist ik niet eens dat dit er allemaal nog bij hem lag. In de loop der jaren ben ik heel veel spullen van vroeger al kwijtgeraakt, doordat ze óf bij mijn ouders achter gebleven zijn óf bij mijn ex. Of ik had ze al weggegooid. Maar bij deze spullen zat ook mijn plakboek met tekeningen en knipsels van de kleuterschool. Over het algemeen standaard kleuterwerk, zoals tekeningen, knip- en plakwerk, een zelfgeschreven vel met mijn naam erop en groter-kleiner en meer-minder oefeningen. Maar wat er ook in zat… een tekening van mijn familie. En die tekening raakte me, want met de kennis van nu zie ik precies hoe ik als kleuter al wist hoe de verhoudingen in huis lagen.
Lees verder “Een tekening onthult: inzichten in een narcistische ouder”
Dit is een gastcolumn van Isabo
Al sinds mijn derde levensjaar, toen ik een eigen wil ging tonen, leerde moeder mij dat wat ik zei, hoe ik deed, welke behoefte ik had, dat dit alles verkeerd was. Mijn ware ik was niet welkom. Die ‘ik’ mocht niet bestaan.
Al mijn spontane kinduitingen werden de kop in gedrukt. “Kijk mam, een leeuw” zei ik als peuter. “Ach, welnee, dat is een kat!”, schreeuwde ze terug met een voor mij vernietigende stem. Het eerste wat ik dacht was: “Oh, dit had ik moeten weten. Dan had ik haar reactie kunnen voorkomen.”
Ik moest niet zo dom en stom doen, ik moest mij niet zo aanstellen, ik moest niet zo zeuren. Mijn emotionele behoeften deden er niet toe.
Lees verder “Zelfdestructief door narcistische mishandeling”
Dit is een gastcolumn van Deni
Mijn stiefvader kon om het minste erg boos op mij worden. Was er iets wat hem dwarszat, dan kreeg ik straf (ook al had ik er zelf niets mee te maken). Zo kon ik bijvoorbeeld twee minuten te laat thuiskomen en voelde beneden al aan, dat de sfeer donker was. Ik kwam boven en dan kwam de ontlading; ik kreeg onmiddellijk geschreeuw naar me toe.
Lees verder “Een onvoorspelbare en narcistische ouder: mijn weg eruit”
Dit is een gastcolumn van Heidi
Twintig was ik toen ik de brief schreef. Een brief die een soort aardbeving veroorzaakte. De brief waarop mijn broer me zus-af verklaarde. De brief die mijn broer de zin ontlokte ‘Je bent gek en je zult zelf wel weten wat je hebt, want je studeert ervoor.’ Het werd mijn mantra.
Ik was het huis met 18 ontvlucht door een studie te kiezen die niet vanuit mijn ouderlijk huis dagelijks te bereizen viel. Minstens twee jaar lang had ik gebroed op dit plan en het was me gelukt. Dat ik ieder weekend thuis moest zijn om mijn weekgeld op te halen nam ik voor lief. Kwam ik een weekend niet thuis dan was dit geld verloren, kreeg ik het niet alsnog een week later. En dat ging natuurlijk niet. Dus die klem werkte perfect.
Dit is een gastcolumn van Isabo
Ze heeft mijn leven gestolen. En dat van mijn vader en mijn zus. Zij hebben de terreur van haar direct dan wel indirect niet overleefd. Mijn vader greep naar de fles en mijn zus greep naar de pillen. Het dronken verzet van mijn vader leidde vroeger tot huiselijk geweld. En later tot zijn dood. Het Stockholmsyndroom bij mijn zus zorgde ervoor dat zij nooit uit haar emotionele gevangenis heeft kunnen breken. Het zijn shockerende feiten die ik lang heb ontkend en later verzwegen.
Ik heb de mishandeling door mijn moeder maar net overleefd. Het ergste vond ik haar boze oog. Ruim twintig jaar lang bracht zij dag in dag uit schade toe en pleegde zij karaktermoord op mij, nadat ze mij eerst het leven had gegeven. Het devalueren, bekritiseren, afkeuren, vernederen, kleineren, manipuleren en indoctrineren. Ik was het zwarte schaap. Jaren geleden siste ze nog tegen mijn toenmalig nieuwe buren “dat ze twee dochters had. Maar dat ik de meest rebelse was van de twee”. Ze kreeg mij maar niet onder haar controle.
Dit is een gastcolumn van Laura
Op mijn 42e kwam ik erachter dat mijn moeder een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft en haar moeder ook. Ze zijn natuurlijk niet gediagnosticeerd.
Vijf jaar geleden begon ik met mijn herstelproces en nam ik afstand. Ik heb mijn beide ouders, oma (intussen overleden) en broer al vier jaar niet gezien. Het was een heel intens proces, waarbij diepe pijnlijke angsten, emoties en herinneringen uit mijn kindertijd naar boven kwamen. Dingen die ik toen niet onder ogen kon zien en voelen, omdat ik moest overleven. Ik dacht altijd dat ik nou eenmaal een angstige stresskip was die tegen beter weten in allerlei ondernemingen toch aanging en daarvoor moest ik nu eenmaal de prijs betalen, want met een karakter als het mijne zou je je beter wat afzijdig kunnen houden.
Dit is een gastcolumn van Isabo
Alsof ik naar een film van mijzelf keek…
Bijna… bijna was het laatste stukje beleving en gevoel van mijn zelf dat ik nog had voorgoed bezweken. Ik had mijzelf nog een jaar gegeven. Mijn dieptepunt was bereikt.
Een goede baan, een eigen huis, lieve vrienden, veel sporten, twee lieve katten. Dagelijks vechten om in mijn leven nog iets van waarde ‘hoog’ te houden. Mijn werkelijke beleving en gevoel zaten volledig op slot, achter een blokkade van jarenlange en (voor mij) levensbedreigende narcistische mishandeling.
Dit is een gastcolumn van Luca.
Vanaf jonge leeftijd is er met mijn waarnemingsvermogen gesjoemeld. ‘Je ziet ze vliegen meisje!’, zei mijn vader regelmatig of ‘Hahahaha, wat jij daar zegt is werkelijk té belachelijk voor woorden! Hoe kóm je erop?! Ben je soms op je hoofd gevallen?’. Maar ook moeders was/is ook goed in de boel ondermijnen. ‘Neeee je overdrijft hoor, je doet veel te negatief. Zo moet je niet denken.’ Of ‘nee, je hoeft je niet zo te voelen want blablaba.’ Lees verder “Niemandsland”
