Dit is een gastcolumn van Heleen
Vandaag eindelijk mijn vrijwilligerswerkje opgezegd. Eerst twee dagen rondlopen en hangen en wurgen. Gelukkig belde een vriendin mij op en bijna op het laatst van het gesprek bracht ik het ter sprake: “ ik heb er geen zin meer in, maar ik vind ook – soms – dat ik mij daar misschien over heen zou moeten zetten.” Ze kent me goed en ze was heel duidelijk dat dat onzin was. Dat bij vrijwilligerswerk het erom ging dat je het leuk vond om te doen en er op zijn minst voldoening uit haalde. Dat als er weinig vrijwilligers waren, dat hun probleem was en niet het mijne. Dit hielp mij maar het was ook een statement waar ik het meestal toch moeilijk mee heb; ‘Ik moet toch klaarstaan voor’.
Dat het ook verkeerd uitwerkt als je werk doet tegen je zin in. Dat dat gewoon niet werkt. Eigenlijk weet ik dat laatste ook wel, zeker werken met en voor mensen kan je niet tegen heug en meug doen en dan nog denken dat je iets goeds doet. Niet dus. Ik haalde opgelucht adem. Ik heb gauw direct gebeld om af te zeggen en zelfs dan maar onsympathiek de voicemail ingesproken. Kogel door de kerk.
Lees verder “Verborgen narcist als ouder, het langdurige effect”