De roze olifant

Dit is een gastblog van maatschappelijk werker Geike

Een paar jaar geleden leerde ik het Verdwenen Zelf kennen toen ik mij wilde verdiepen in wat emotioneel, psychisch en ook financieel geweld met mensen doet. Ik had al een tijdje een hele fijne relatie met een bijzondere vrouw en moeder van drie kinderen. Als alleenstaande, werkende moeder was het voor haar vaak puzzelen in het leven. Kinderen op tijd op school en bij hun buitenschoolse activiteiten krijgen, speelafspraakjes en opvang regelen bij ziekte van kinderen of juffen.

Lees verder “De roze olifant”

Uit de schaduw van liefde: mijn levensverhaal

Dit is een gastcolumn van Katleen

In de lente van mijn leven, op mijn achttiende, opende zich een nieuwe wereld van emoties toen ik verliefd werd op een intrigerende man uit Tunesië. Zijn glimlach was als een betoverende spreuk die me meenam op een reis van beloftes en verlangens. Onze liefde bloeide als een sprookje, met dagen gevuld met gelach en dromen die nog onontdekte horizonten beloofden.

Lees verder “Uit de schaduw van liefde: mijn levensverhaal”

De roze olifant

Dit is een gastblog van maatschappelijk werker Geike

Een paar jaar geleden leerde ik het Verdwenen Zelf kennen toen ik mij wilde verdiepen in wat emotioneel, psychisch en ook financieel geweld met mensen doet. Ik had al een tijdje een hele fijne relatie met een bijzondere vrouw en moeder van drie kinderen. Als alleenstaande, werkende moeder was het voor haar vaak puzzelen in het leven. Kinderen op tijd op school en bij hun buitenschoolse activiteiten krijgen, speelafspraakjes en opvang regelen bij ziekte van kinderen of juffen.

Tot zover niets bijzonders zou je zeggen. Naarmate ik haar beter leerde kennen en meer in haar leven kwam, leerde ik ook een andere kant kennen. Met de vader van de kinderen kon ze op geen enkele manier tot afspraken komen. Of, beter gezegd, tot de naleving daarvan. In alles leek alleen maar strijd te kunnen bestaan. Ik had er inmiddels in mijn leven en in mijn dagelijkse praktijk al veel voorbij zien komen. Een ‘vechtscheiding’. Zo noemen we dat als professionals. Lees verder “De roze olifant”

Een psychopaat maak je beter niet kwaad

Dit is een gastcolumn van Aurora

In de afgelopen jaren las ik veel over‌ ‌vechtscheidingen en sprak mensen die er zelf midden in zaten. En‌ ‌ik‌ ‌werd‌ ‌er‌ intens ‌verdrietig‌ ‌van.‌ Omdat de verhalen zo hartverscheurend zijn. Maar ook om een andere reden. Ik werd ook verdrietig omdat het me op vreemde wijze jaloers maakte. Was het bij mij ook maar zo, dacht ik vaak in stilte.

Bij‌ ‌vechtscheidingen‌ ‌kun‌ ‌je‌ ‌het‌ ‌met elkaar oneens‌ ‌zijn.‌ Verschrikkelijk‌ ‌oneens.‌ ‌Je‌ ‌kunt‌ ‌elkaar‌ ‌bevechten.‌ ‌Op‌ ‌zoek‌ ‌naar‌ ‌genoegdoening‌ ‌of‌ ‌gelijk.‌ Met‌ ‌advocaten, in een ‌rechtbank‌ ‌en‌ ‌over‌ ‌de‌ ‌rug‌ ‌van‌ ‌kinderen.‌ ‌Iedereen‌ ‌kan‌ ‌daar‌ ‌wat‌ ‌van‌ ‌vinden‌ ‌en‌ ‌zich‌ ‌ermee‌ ‌bemoeien.‌ Zodat‌ ‌de‌ ‌situatie‌ ‌gaandeweg‌ ‌steeds‌ ‌emotioneler‌ ‌en‌ ‌verwarrender‌ ‌wordt.‌ Maar… het lijkt tenminste op nog een gewone ruzie. En een gewone ruzie, dat begrijpen de meeste mensen. Daar kunnen we ons wel een beeld bij vormen.‌ Scheiden‌ ‌van‌ ‌een‌ ‌narcist ‌is‌ ‌anders.‌ Het‌ ‌zaaien‌ ‌van‌ ‌zoveel‌ ‌mogelijk‌ ‌verwarring‌  is het‌ ‌doel ‌van‌ ‌de‌ ‌narcist of psychopaat. Dat‌ ‌heeft‌ ‌hij‌ ‌nodig‌ ‌om‌ ‌zijn‌ ‌daden‌ ‌te‌ ‌verhullen‌ ‌en‌ ‌medelijden‌ ‌te‌ ‌verkrijgen van omstanders.‌ Een‌ ‌narcist (het kan ook een vrouw zijn) ‌heeft‌ ‌de‌ voortdurend de ‌aandacht,‌ ‌het‌ ‌medelijden‌ ‌en‌ ‌de‌ ‌verering‌ ‌van‌ ‌anderen‌ ‌nodig‌.‌ En zodra jij dat doorziet en daardoor het onderwerp van zijn woede wordt, dan kom je terecht in een wereld die zich bijna niet aan anderen laat uitleggen. Lees verder “Een psychopaat maak je beter niet kwaad”

Wij staan nog steeds

Dit is een gastcolumn van Petra

Als afsluiting van jaren zwijgend lijden, doe ik voor een keer mijn verhaal. Zie het als van mij afschrijven waardoor ik voor mijn gevoel dit boek meer kan dichtslaan.

Mijn afgelopen jaren waren jaren met heel veel mooie, leuke en gezellige momenten maar anderzijds ook een verschrikkelijke keerzijde met nare dieptepunten, vanuit een hoek waarvan je hoopt het nooit mee te hoeven maken. Lees verder “Wij staan nog steeds”

Ervaringen van de vele slachtoffers gedeeld in de Tweede Kamer

Woensdagmiddag 27 oktober (2021) nam Tako Engelfriet deel aan een Rondetafelgesprek met Tweede Kamerleden over de jeugdbescherming. We waren hiervoor uitgenodigd als stichting en dat is een teken dat we als gespecialiseerde organisatie serieus worden genomen.

We hebben een bijdrage geleverd aan een debat over hoe instanties omgaan met de veiligheid van kinderen en jongeren en in het verlengde hiervan, met ‘vechtscheidingen’. Je kunt hier de opname terugkijken en hier onze notitie voor de Tweede Kamer lezen. Tako heeft met andere sprekers een stem gegeven aan de duizenden ervaringen van slachtoffers in het huidige systeem. Er was veel belangstelling vanuit de Tweede Kamer; bijna alle fracties waren vertegenwoordigd. Dat is veel voor een dergelijke bijeenkomst. Er namen ongeveer 30 mensen deel aan de middag (inclusief de mensen die waren uitgenodigd). Lees verder “Ervaringen van de vele slachtoffers gedeeld in de Tweede Kamer”

Onveilige situaties worden in stand gehouden

‘Over vechtscheidingen wordt te veel gedacht dat beide ouders schuld hebben, maar in veel gevallen gaat dit niet op.’ Dit zegt Tako in een vandaag verschenen interview op de website van omroep Human (voor de link, zie onder). Bij de helft van complexe scheidingen speelt huiselijk geweld een rol. “Dit zijn dan feitelijk geen vechtscheidingen, het gaat niet over een juridisch conflict dat je terecht of onterecht uitvecht bij de rechter, maar het gaat over een eenzijdig patroon. Waarbij de pleger van het huiselijk geweld via juridische, financiële of psychische middelen – ook emotioneel geweld – macht blijft uitoefenen over de partner, maar dan via de arena van het familierecht.”

Lees verder “Onveilige situaties worden in stand gehouden”

In gesprek met mijn vader

Dit is een gastblog van Vroefje

Dag papa,
62 moest ik worden om te kunnen doorzien welk spelletje er vroeger gespeeld is. Door jouw vrouw, mijn moeder. En het had nog een naam ook. Zoals zoveel dingen een naam hebben die gerelateerd zijn aan de gedragingen van een ouder met een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Ik heb het over ouderverstoting. Lees verder “In gesprek met mijn vader”

Psychisch geweld nauwelijks gezien in de jeugdzorg

De jeugdzorg komt de laatste tijd vrijwel dagelijks negatief in het nieuws, maar dit gaat vooral over randvoorwaarden: wachtlijsten, financiën, wetgeving en werkdruk. “De inhoud van het werk staat echter, ten onrechte, nauwelijks ter discussie.”

Huiselijk geweld, vaak eenzijdig psychisch geweld, komt nauwelijks aan bod in het jeugdzorgdebat en dat is wel nodig. Dat zeggen wij in een opinieartikel in de Joop dat vandaag gepubliceerd is. Lees verder “Psychisch geweld nauwelijks gezien in de jeugdzorg”

Mijn brief aan háár

Dit is een gastcolumn van Martin

Beste Maria (pseudoniem),

Alsof ik een brief schrijf aan een onbekende, zo ervaar ik de aanhef en toch heb ik vaak in gedachte aan je geschreven om je te vertellen waarom ik bij je weg ben gegaan.

Het was niet dóór of vanwege een ander, het was uiteindelijk een heel andere reden om ‘zomaar’ alles achter me te laten! Die ‘reden’ blijft voor mij een dilemma omdat ik het niet uit kan leggen waarom ik deze stap heb gezet. En doodgewoon omdat je het niet zult begrijpen en al helemaal omdat je niet zal accepteren wat die reden is. Maar besef dat ik wel van je ben blijven houden en je trouw ben gebleven, misschien niet op de manier die jij verwachtte, maar toch meen ik dat oprecht. Je bent altijd een verzorgde, zorgzame en nijvere vrouw geweest en dat heb ik altijd in je gewaardeerd. Dan zul je je wellicht afvragen waarom ik dan opgestapt ben. Lees verder “Mijn brief aan háár”