Herstellen van emotionele en psychische mishandeling
Dit is een gastcolumn van Deni
Mijn stiefvader kon om het minste erg boos op mij worden. Was er iets wat hem dwarszat, dan kreeg ik straf (ook al had ik er zelf niets mee te maken). Zo kon ik bijvoorbeeld twee minuten te laat thuiskomen en voelde beneden al aan, dat de sfeer donker was. Ik kwam boven en dan kwam de ontlading; ik kreeg onmiddellijk geschreeuw naar me toe.
Lees verder “Een onvoorspelbare en narcistische ouder: mijn weg eruit”
Dit is een gastcolumn van Michelle
Een maandagmorgen in november. Buiten was het nat en grijs, de regen kwam met bakken uit de hemel. Het zag er somber uit maar daarom leek het binnen zoveel gezelliger. Behaaglijk warm, de kaarsjes brandden, het licht was gedimd en een zacht muziekje klonk op de achtergrond. Ik was nog elke dag blij met mijn sfeervolle werkplek, mijn eigen beautysalon.
Vanwege een wegomleiding verscheen Mevrouw 10 minuten te laat op haar afspraak. Terwijl ik haar jas aannam, mopperde ze over de toestand op de weg én dat de regen haar kapsel verpestte. Ze was gister maar liefst een uur met de föhn in de weer geweest, deelde ze mede en dat ze door mij een haarnetje op haar hoofd gezet kreeg was ook al niet bevorderlijk, zei ze verwijtend. “Fijn dat je er bent”, glimlachte ik en negeerde haar gemopper.
Dit is een gastcolumn van Jenna
Mijn herstel heeft drie jaar geduurd, een pittig proces met veel ups en downs, maar het is mij gelukt. Ik ben psychisch en seksueel misbruikt door een narcist. Hij was in eerste instantie een soort sportmaatje maar wrong zich steeds meer in mijn leven. Er waren veel dingen van groot tot klein die hij me liet doen; dingen die ik normaal nooit zou doen. Vuil werk moest ik opknappen, vreemde betalingen moest ik doen. Hij wilde dat ik mee ging naar het buitenland en nog veel meer. Dit gebeurde doordat hij mij steeds over mijn grenzen heen liet gaan en op me inpraatte. Als ik zei dat het niet juist was had hij overal een antwoord op, zo dat je aan jezelf gaat twijfelen of je schuldig gaat voelen wat je wel niet gedacht of gezegd hebt. Ook bleef hij herhalen hoe slecht mijn vrienden zijn en hoe ze mij gebruikten en dat het beter was er niet zoveel contact mee te hebben.
Dit is een gastcolumn van Luca.
Vanaf jonge leeftijd is er met mijn waarnemingsvermogen gesjoemeld. ‘Je ziet ze vliegen meisje!’, zei mijn vader regelmatig of ‘Hahahaha, wat jij daar zegt is werkelijk té belachelijk voor woorden! Hoe kóm je erop?! Ben je soms op je hoofd gevallen?’. Maar ook moeders was/is ook goed in de boel ondermijnen. ‘Neeee je overdrijft hoor, je doet veel te negatief. Zo moet je niet denken.’ Of ‘nee, je hoeft je niet zo te voelen want blablaba.’ Lees verder “Niemandsland”
Dit is een gastcolumn van Summermoon
Het is zondagmorgen en ik voel me een beetje alleen. En dan ga ik vaak even naar “Het Verdwenen Zelf” om de gastblogs en reacties te lezen. Ik reageer dan graag op de blogs en reacties van mensen, die net zoals ik, zich op dat moment misschien ook een beetje alleen voelen. En ik voel hoe de tranen soms over mijn wangen biggelen terwijl ik de warme, liefdevolle reacties van anderen lees.
En sommige reacties herinneren me aan waar ik ruim een jaar geleden om deze tijd was. Toen was mijn scheiding net voorbij en ik hier net woonde. Ik was totaal in de war en in shock over datgene wat me in korte tijd allemaal overkomen was. Ik kon mijn ex nog niet los laten en mijn verdriet was onnoemelijk groot. En dan besef ik nu, dat ik enorme stappen heb gemaakt. Dat het verdriet plaats heeft gemaakt voor daadkracht. Dat mijn zelfvertrouwen groeiende is.
Dit is een gastcolumn van Gebi Rodenburg en Martha
Vlak na de publicatie van dit artikel vertelde Martha mij iets belangrijks: “Dit weekend las ik een verhaal over euthanasie in de krant, o.a. vanwege ernstig psychisch lijden bij die persoon. ‘Zo had het ook kunnen lopen bij mij’, dacht ik. Als je niet de juiste mensen tegenkomt en geen uitweg meer ziet. Als je omgeving en de hulpverlening het ook niet zien en je klaar bent met het leven. Terwijl het allemaal over trauma gaat na narcistisch misbruik.” Lees verder “Er ging een wereld voor mij open”
Dit is een gastblog van SummerMoon
Met je verstand weet je dat het zonder de narcist in je leven beter is. Emotioneel ben je daar misschien nog niet en is het verdriet onmeetbaar groot. Zo is het ook bij mij. Het doet letterlijk pijn. Langzaam ga ik begrijpen waar ik zit. Mijn afhankelijkheid is er nog! Ik ben blij met het contact dat er af en toe met mijn ex nog is. Maar als ik eerlijk ben, kan ik alleen maar zeggen dat ik me als ik alleen ben écht beter voel. Waarom blijf ik dit dan doen? Waarom voelt het dan nog steeds alsof ik gedumpt ben? Gelukkig helpt het tweede boek van Iris me.
Wat in mijn herinnering het knokken voor ons huwelijk was, bleek achteraf het einde van ons huwelijk te zijn. In die periode las ik ook beide boeken van Iris. Ik verslond ze en deed wat ik in de boeken las: stoppen met voedingsbron te zijn van de narcist. Dat was essentieel voor me maar gaf in de laatste periode veel extra spanning en ruzies en ik ben letterlijk met mijn laatste krachten overeind gebleven. Lees verder “Relatie verbroken maar emotioneel nog niet los”
De paar momenten dat Roos voor zichzelf op probeerde te komen werden hard afgestraft, dan zette de moeder van Roos verschillende tactieken in om haar een slecht gevoel te geven over zichzelf. ‘Ze wekte schuldgevoel in me op door te gaan huilen, of sprak dagenlang niet tegen me’.
Narcistische mishandeling komt veel voor maar wordt onvoldoende als ernstige vorm van mishandeling (h)erkend. Daarom bieden wij vanuit het Verdwenen Zelf al acht jaar middels artikelen en blogs inzicht in wat deze vorm van mishandeling zo beschadigend maakt. In dit vandaag verschenen interview met Iris op GGZ Totaal toont zij onder andere met het verhaal van Roos hoe narcistische mishandeling er uit kan zien. Lees verder “Als de dader je ervan weet te overtuigen dat jij de schuldige bent”
Narcisten en psychopaten blazen de basis van het menselijke verkeer (hoe we omgaan met elkaar) omver. Precies deze dynamiek maakt het voor veel mensen zo moeilijk om deze vorm van mishandeling te begrijpen.
Als mens wil je zekerheid, ieder mens wil dat. ‘Ik groet de ander, de ander groet terug’, en als de ander niet goed terug groet dan raak je uit je evenwicht. Je gaat de redenen na waarom die ander niet terug zou kunnen groeten, en een van die redenen is “Heb ik iets verkeerd gedaan?“ Zo ja, dan kun je het herstellen. Dan zal die ander weer groeten en is alles weer normaal. Lees verder “Drijfzand”
Dit is een blog van Kirsten Regtop, trainer en expert huiselijk geweld en initiatiefneemster van een benefietactie voor het Verdwenen Zelf. Ze richt zich in de blog op professionals die te maken kunnen hebben met huiselijk geweld en kindermishandeling.
Elke situatie van huiselijk geweld is anders. De meeste mensen gaan uit van situationeel geweld. Geweld wat vanuit de situatie en vanuit onmacht of vanuit een generationeel omgangspatroon ontstaat. Er zijn echter meerdere patronen van geweld. Een van de patronen van geweld waar het heel lastig kan zijn om hulp bij te bieden is een eenzijdig en structureel patroon van psychische mishandeling: coercive control. Naar het Nederlands vertaald: dwingende controle.
Een vorm van geweld waarbij een slachtoffer maar moeizaam aantoonbaar kan maken hoe ernstig intimiderend of gewelddadig het voor hen is. En daardoor lang niet altijd door de hulpverlening serieus genomen wordt.
Ik sprak er de afgelopen weken veelvuldig over met Iris Koops en Tako Engelfriet, beiden betrokken bij het Verdwenen Zelf, de stichting die in mijn benefietactie centraal staat. Hoog tijd om hen meer te vragen over de problematiek waar zij hulp bij bieden en hoe deze hulp er zoal uitziet.
