Je kunt ontsnappen uit de gevangenis waar je door narcistische mishandeling toe veroordeeld wordt. Er is een weg naar buiten, terug naar jezelf en de wereld. Maar in mijn ervaring luistert het nauw. Daarom ga ik later in op de vele misverstanden die er over narcisme en aanverwante pathologie als psychopathie bestaat.
Welke stappen kun je maken om los te komen uit de greep van narcistische mishandeling?
-
Leg de verantwoordelijkheid terug waar die altijd al hoorde
Erken met wie je te maken hebt en neem rigoureus afstand! In veel bronnen wordt No Contact aanbevolen, maar soms is het niet zo simpel. In sommige gevallen zul je toch een bepaalde relatie moeten onderhouden, bijvoorbeeld als jullie samen kinderen hebben of als het om een familielid gaat waarmee je contact wil houden. Neem dan toch zoveel mogelijk afstand. Dat gaat vanzelf gebeuren als je de volgende stappen volgt, maar eerst moet het besef landen dat je met een narcist te maken had (hebt), en dat dat diepe sporen heeft nagelaten. Heling kost tijd. Hoe langer de relatie geduurd heeft, des te moeilijker het proces. Maar er is licht aan het eind van de tunnel.
-
Informeer je zelf
Als je zeker weet dat het om een persoonlijkheidsstoornis gaat, lees dan zoveel mogelijk. Er is goede informatie te vinden. Je zult zelf merken welke inzichten
resoneren
met je gevoel. Toen ik ging lezen over narcisme, vooral op blogs van ervaringsdeskundigen, vond ik zo veel gedrag terug dat exact zo tegen mij was ingezet. Eindelijk kreeg ik houvast. Weten dat je niet de enige bent is enorm heilzaam. -
Leer jezelf weer te vertrouwen
De kern van deze mishandeling is dat jou het gevoel wordt gegeven dat je gek bent. Iemand die zichzelf niet meer vertrouwt, is een gewillige prooi. Je bent van je eigen waarneming afgehaald, want het was niet zo, je beeldde je maar wat in, etc. Veel slachtoffers hebben geen enkel vertrouwen meer in wat ze voelen of denken. Alles wat je inbrengt, werd immers omgedraaid. Het is nu zaak dat je jezelf weer voorop gaat stellen. Wie ben je, wat wil je, wat voel je? Probeer jezelf als het ware te (her)ontdekken: van welke muziek houd je het meest, van welk eten, van welke film? Probeer te bewegen, omdat je daardoor letterlijk weer in je eigen kracht komt. En neem vooral alles wat je ervaart serieus. Onderzoek het, zonder oordeel. Je hoeft geen censuur meer toe te passen, je laat je niet meer tegen jezelf uitspelen.
-
Zoek een goede therapeut
Omdat je te maken hebt gehad met ernstige mishandeling, raad ik je aan hier professionele hulp bij te zoeken. Deze therapeut moet in ieder geval kennis hebben van trauma en de gevolgen van psychische mishandeling. Het allerbelangrijkste is dat de therapeut de verantwoordelijkheid legt waar deze hoort; namelijk bij de dader. Dit is in de context van narcistische mishandeling heel belangrijk, juist omdat je het altijd bij jezelf en jouw houding moest zoeken. Elke hulpverlener kan zeggen verstand te hebben van narcisme, maar of dat echt zo is moet o.a. blijken uit zijn of haar reactie op jouw verhaal. Mijn advies: als de therapeut met een van de zes misverstanden aan komt zetten tijdens de therapie, dan moet je je afvragen of je op de goede plek zit. Het moet niet zo zijn dat jij de therapeut moet opleiden over narcistische mishandeling, in plaats van omgekeerd.
-
Zorg voor een klein netwerk van mensen die je steunen
Er zijn niet veel mensen die weten hoe beschadigd je kan raken door narcistische mishandeling. Helaas kan dit onbegrip reacties opleveren die je nog verder in de duisternis brengen. Wees daarom voorzichtig naar wie je toe gaat, want niet alle mensen om je heen – omstanders – zullen je kunnen of willen begrijpen. Het komt vaak voor dat omstanders zich op glad ijs begeven, door te suggereren dat zij er Beter mee zouden omgaan. Vanuit een misplaatste superioriteit wordt dan gesuggereerd dat zij meer begrip hadden gehad, niet zo boos zouden zijn op de dader (want die kan er toch niets aan doen). Ik heb zelf erg onder dit soort reacties geleden. Weet dat je niet de enige bent; veel slachtoffers vertellen hoe vaak ze veroordeeld werden. Wat je zoekt is begrip, en wat je krijgt is afwijzing. Realiseer je dat dergelijke omstanders het niet kennen, of niet willen kennen, en bedenk op tijd
dit is niet de juiste persoon om steun bij te zoeken
. Er zijn mensen die je wel kunnen steunen, door dat ze het zelf ervaren hebben of zich toch open kunnen stellen voor jouw ervaring. Zeker voor moeilijke momenten is het heel belangrijk zo iemand in de buurt te hebben, die je kan bellen of even kan zien. -
Neem alles wat je ervaart serieus, vooral je boosheid
Narcistische mishandeling heeft je volledig van jezelf afgehaald, en jezelf terugkrijgen doe je door te ervaren. Dit gaat nog niet zo makkelijk, omdat je zo lang hebt gehoord dat het Overdreven was wat je voelde, dat je geen Recht had op die gevoelens, of weer zo met Jezelf bezig was. Bedenk dat volgens de narcist de enige die aandacht en gevoelens waard is, de narcist zelf is.
Ik zat met veel boosheid. Veel spiritueel getinte therapieën of boeken vertelden mij dat het voelen van die woede mij niet zou helen, dat ik dan enkel in de
weerstand
zat. In de context van narcistische mishandeling is het mogen ervaren van boosheid juist essentieel. Je hebt je nooit mogen verzetten, er werd sluipend maar systematisch over je grenzen gegaan, natuurlijk word je daar razend van. Veel slachtoffers hebben hun woede zo lang moeten onderdrukken, dat deze zich naar binnen keert en zich omzet in apathie en suïcidale gedachtes. Juist in het ervaren van je grenzen zit je gevoel van waardigheid. Vindt een therapeut die dat begrijpt, die je weer in contact brengt met jezelf. Onder die woede zit namelijk de enorme pijn, is mijn ervaring. Toen ik eindelijk een gespecialiseerde therapeut vond die geschokt al mijn ervaringen had aangehoord en mijn woede begreep, bleek die fase helemaal niet zo lang te duren. Nu die boosheid er gewoon mocht zijn, kwam ik al snel in de laag eronder: de pijn en rouw over wat me was aangedaan. -
Ervaar het leven buiten het land van de duisternis
Binnen de langdurige invloedssfeer van narcistische mensen kom je vroeg of laat in een existentiële crisis terecht, omdat je zo wordt uitgedaagd in je geloof in de wereld en de mensheid, dat je het op een gegeven moment echt niet meer weet. Je redding is het ervaren van de realiteit en hoe de wereld bedoeld is te zijn. Het is mijn overtuiging dat je – zeker om uit de narcistische invloed te komen – de normale kaders als het ware weer aangeleerd moet krijgen. Met normale kaders bedoel ik: het normale leven. De realiteit is genezend. Andere mensen die in de realiteit staan zijn genezend.
Ik ga in mijn boeken nog veel uitgebreider in op wat je doen kunt om te helen.
| « eenmaal ontsnapt, verzamel de brokstukken | gevaarlijke misverstanden over narcisme » |
ik was er al een poosje mee bezig omdat onze zoon na een onderzoek bij accare de term kreeg een pathalogisch leugenaar met narcistische inslag .dat gebruikt mijn ex ook graag en ik heb geleerd op de opleiding psychologie dat wat je zegt voor de helft van jou is .
ik weet nu dat mijn ex dat heeft ,we liggen in scheiding en morgen zou onze 3oe trouwdag zijn,dat is het ook want we zijn nog steeds getrouwd want we kunnen niet van elkaar af vanwege de schulden,hij heeft een paar dagen geleden mijn jongste zoon bij de keel gegrepen en oa gezegd jij drijft mij tot wanhoop,ik heb er een melding van gedaan, laat hij met z,n handen van de kinderen af blijven we hebben er 7 er wonen nu nog 4 thuis waaronder die ene die ook verslaafd is, er is ook nog eens sexueel misbruik in het spel .
ik vind inderdaad veel herkening op deze site ..,maar ik ben er klaar mee zeker nu hij een ni uwe vriendin heeft,houd mijn hart wel vast hoe dat zal gaan maar dat is niet mijn probleem ,ik heb het boek besteld.
hallo A,ik begrijp je heel goed ,met het oog op de kinderen ,en ik merk zelf ook dat de ogen van hun open moeten gaan door hem zelf ,hij heeft afgelopen week een misstap begaan door mijn jongste bij de keel te grijpen en 4 van zijn broers en zus hebben het gehoord. hij is sinds ik heb gezegd ik wil scheiden ,,vervelend ,ik probeer hem te negeren ,heb helemaal met hem gebroken en laat niks meer van hem toe, eerst nam hij nog wel eens nootjes mee voor mij, vlijmen noem ik dat, ik ben er klaar mee, ben juist om alles weer normaal te gaan bekijken bij de bibliotheek gaan werken, ik dacht echt dat ik gek was en nu probeert hij het nog bij de kinderen je moeder is dement, echt ik wordt er zo boos van. Mijn hoofd zit zo vol dat ik makkelijk wat vergeet ….hij kan zo mooi praten daar kan ik niet tegen op, ik pak hem altijd op de waarheid en houd dat hem voor en dan gaat hij door het lint. Ik heb sinds ik in januari bij acare moest komen voor mij zelf besloten ik praat wel maar niet met hem erbij, en de leerplichtambtenaar heeft hem ook vast gepind en dat kon ik later aan mijn zoon laten zien degenen die hier wonen zijn klaar met hem maar 2 zonen ook met mij? zal de tijd leren maar dat komt dus door mijn ex en ja houden van klopt, ik ben trouw tot de dood hij niet heeft van alles en nog wat en het geniepige vind ik dat aan zijn kant alles uit ,,,liefde wordt gedaan
Hoi
Ik dacht dat ik dit jaar ver was gekomen om los te komen van mijn narcistische moeder, ben tegen haar opgestaan en voor mezelf opgekomen, ook doordat ik dit boek gelezen had (het boek van Iris) en alternatieve therapie volg.
Toch ben ik met mijn stomme kop de laatste tijd te vaak bij haar geweest; ze leek veranderd omdat ze een paar keer “normaal” deed en toen weer ongeinteresseerd en onverschillig. Ik had al lang van tevoren gewaarschuwd dat ik met Kerst niet wil komen omdat mijn zussen me dan vaak afwijzen en negeren (ik zie hen sporadisch, meestal met Kerst, bij mijn moeder) Ook mijn zussen hebben narcistische trekken vermoed ik. Ik probeer nu voor mezelf een beter leven te creeeren met meer eigenwaarde, keuze vrijheid etc.
Echter mijn moeder zette me de laatste dagen onder druk dat dit misschien haar laatste Kerst is (ze is 84 en nog kerngezond) en op zielige toon “of ik mijn neefjes en nichtjes dan niet wil zien”. Dit alles maakt me razend en dan gooi ik de hoorn erop omdat ik er niet tegen kan dat ze me op een zieke manier wil dwingen. Ik wil hun liefdeloosheid/respectloosheid niet meer.
Ik moest/wou nu opnieuw voor mezelf kiezen maar voel me nu weer angstig en schuldig dat er iemand mij gaat bellen om me ter verantwoording te roepen. Dat bijv. mijn zus me belt op intimiderende toon om me tot de orde te roepen, of een kennis van mijn moeder was vervelend tegen me, 1 of 2 weken geleden op straat. Zonder dat ze enige kennis van de situatie tussen mijn moeder en mij heeft (tegen haar kennissen doet mijn moeder sociaal en charmant) begon zij me de les te lezen dat ik met Kerst moet gaan, dat ik spijt krijg omdat ze oud is, ik het nu nog goed kan maken etc.
Ik baal dat ik me nu weer schuldig, slecht en angstig voel,
Ik hoop op reacties,
groetjes
Caroline
Beste Carolien,
Wat herkenbaar. In januari kreeg ik mijn diagnose (chronische ptss) en sinds februari zie ik in dat mijn moeder een narcist is.
Ik zocht haar (75) in februari op in het ziekenhuis ivm een longontsteking, ze lag op de medium care. Te samen met wat andere gezondheidszaken maakte men zich ernstig zorgen.
Mijn moeder nam mij apart en wilde mij spreken. Ze vertelde mij dat ze mogelijk binnenkort bij God werd geroepen en dat het haar tijd was om verantwoording af te leggen. Ze was bang niet naar de hemel te mogen. Ze bood haar excuses aan voor de kindermishandeling en de verwaarlozing. Waarna ze vroeg of het weer goed was zo, want dan kon zij naar de hemel. Zelden voelde ik zoveel fake en koude. Het maakte mij letterlijk misselijk. Nadat ik direct daarop volgend een half uur heb mogen aanhoren dat het ziekenhuis haar waarschijnlijk een goedbetaalde baan wilde aanbieden omdat zij de staf zo goed ontlasten met haar geestelijke hulpverlening aan andere patiënten… begreep ik eindelijk waarom ik narcistische partners “uitkies”.
Ik liep namelijk sinds een half jaar in hulp wegens wat mijn hulp aangaf “een narcistische ex)”.
… Op dat moment nog niet beseffende dat mijn huidige vriendje (sinds 2 weken) de grootste ever was…
Sindsdien heb ik mijn moeders 3 keer telefonisch gesproken (zij belde alle 3 de keren… ik kon geen contact opnemen na het ziekenhuis voorval en mijn besef… en ik had het “druk” met mijn nieuwe ex).
1 maal belde ze, waarbij ik aangaf dat ik ondergedoken zat (waarna ik te horen kreeg dat zij niet belde om zulke dingen te horen)
1 maal belde ze en begon zij te vertellen dat ik haar in de steek liet. Echter was ik net in een situatie dat ik mijn telefoon vrij moest houden, omdat ik mogelijk elke moment 112 moest kunnen bellen (afspraak op naam bij de politie)… ik bood mijn excuses aan dat ik MOEST ophangen. Ik werd uitgemaakt voor egoïst (detail: waarom ik moest onderduiken en waarom 112 werd niet gevraagd, dat weet ze dus nog niet).
1 maal belde ze, dat was vorige week… Jawel hoor KERST. Zeg moet jij eens luisteren was de openingszin “ik wil weten wat je gaat doen met kerst, want ik kan toch niet tegen mensen zeggen dat mijn kinderen niet zijn geweest”. Ik gaf aan te gaan komen. Erna zette zij een zielige toon op… dit kapte ik af door kalm te zeggen “ma, ik ben best wel ziek (chronische ptss is volgens mij best wel ziek te noemen… ben er ook wat neerslachtig depressief bij), best wel erg zelfs”. Haar antwoord: “o”…. en erna “ja en hoe laat kom je nou”.
Mijn conclusie: mijn emoties worden met voeten getreden, elke grens van mij of mijn gezondheid zal haar een worst wezen. Jezus, dit blijft zeer doen. Mensen in mijn omgeving vragen zich af waarom ik blijf gaan. En tja, ik vraag mijzelf dat soms ook wel af (en terwijl ik dit schrijf denk ik dat mijn voorbeelden, juist aanstellerij en hitserie is). Echter… ik hoop dat ik iig het haar nog eens kan zeggen. Ik hoop dat ik haar nog eens kan zeggen wat ze mij aangedaan heeft. Niet schreeuwend, niet natrappend op haar sterfbed, maar wel zo dat ik in ieder geval het ooit gezegd heb, dat ik het kwijt ben. Oei, dit klinkt zo mooi en makkelijk alleen hoop ik dat ik het ook ga durven. Diep in mijn hart weet ik dat het toch wel weer verdraaid zal worden.
Immers als kind (12-17) hoorde ik ook altijd dat door mijn bestaan ik haar geluk in de weg stond. Ik belemmerde haar bijvoorbeeld met naar de camping gaan als zij dat wilde (ik zat namelijk op school en de camping lag niet vlakbij). Overigens ging ze toch wel, zo 9 maanden per jaar mocht ik het thuis zelf uitzoeken, ook toen ik ernstig ziek en bedlegerig werd en het bijna niet overleefde (oei wat was ze boos). Als troost hing ze een kanariepiet (zij wilde zelf altijd een vogel) letterlijk boven mijn ziekbed, zodat ik niet alleen was. Haar boosheid toen ik niet blij was… dat beest hielt mij uit mijn slaap en ik was erg allergisch voor vogels (wat ze wist)… maar die ondankbaarheid van mij “dat slechte kind” maakte haar razend, waar had ze zo’n kind aan verdiend.
Ja, zulke herinneringen, ja die pijn in mijn borst, dat getwijfel of ik het soms verkeerd zie komen allemaal weer boven zo rond kerst. Ik haat kerst, ik ben bang rondom kerst, bang voor al dat getwijfel, dat slecht voelen en herinneringen. Ik ga duimen dat ik 2de kerstdag het voor elkaar krijg een opening te creëren waardoor ik later mijn wens (zeggen wat ze gedaan heeft) kan neerzetten.
Jou wens ik een kerst toe waarbij je je niet slecht voelt, angstvrij en zonder schuldgevoel. Jouw verhaal heeft mij in ieder geval geholpen, dank daarvoor! Door jouw verhaal voel ik weer dat ik niet de enige ben en dat ik het aankan. Merci.
Merry Christmas.
Hoi E,
Bedankt voor je reactie en ik wens je veel sterkte en denk aan jezelf. Heb je bericht wel 2 x gelezen maar heb nu zoveel hoofdpijn dat ik er inhoudelijk niet teveel op in kan gaan (niet omdat ik geen belangstelling voor je heb) maar omdat ik zonet een incident met mijn zus gehad heb (zie mijn reactie aan Bea hieronder)
Ik word ook letterlijk misselijk van mijn moeder en heb ook een hekel aan kerst omdat ik erheen moet. Sorry als ik niet genoeg feedback geef maar ik voel me nu niet zo lekker.
Ik vind dat wij gewoon achter onszelf moeten gaan staan en hun zoveel mogelijk los moeten laten.
sterkte en groetjes,
Caroline
Tweede Kerstdag is voorbij… godzijdank.
Mijn idee “het vertellen” was leuk bedacht, de uitvoering daarentegen viel op zijn zachts gezegd wat tegen ;-).
Na binnenkomst begon tijdens de koffie de klaagzangen en het schuldig willen laten voelen omdat ik zo lang niet geweest was, ik haar bijna sterfbed gemist had en dan had ik de rest van mijn leven moeten weten dat ik haar in de steek gelaten had (euhhhh lag ze op sterven dan???). Godzijdank heb ik het voor het eerst kunnen aanhoren zonder te gaan verdedigen, zonder boos te worden, zonder een woord terug te zeggen. Ik zag wat er gebeurde en geloofde voor het eerst ever dat dit niet aan mijn kant zat. Naarmate ik niets zei en alleen luisterde werden de klaagzangen erger, letterlijk sprak zij uit “en uiteraard ben je weer alleen met jezelf bezig, alleen jij aan het woord, alles draaid altijd alleen maar om jou” (ik knikte). Direct erop de loftrompet over hoe geliefd ze is, hoe de prachtige banenaanbiedingen haar om de horen vliegen (ze is 72 en ernstig ziek) en hoeveel vrienden ze heeft (ik het er nog nooit iemand gezien).
Uiteindelijk later op de avond moest mijn klapper (het vertellen) komen… omdat ze nog geen 1 keer gevraagd had hoe gaat het, wat heb je de afgelopen maanden gedaan, hoe is het op het werk of wat dan ook… was een opening zoeken lastig. Er viel een stilte… this is the moment… “mam, ik moet wat zeggen… ik ben best wel ziek. Ik heb een chronisch post traumatische stresssyndroom”… stilte… en toen “zoooo moet je nagaan hoe sterk geestelijk en lichamelijk ik eigenlijk ben, ik heb die dingen nooit. Tjee… wat ben ik eigenlijk sterk”.
Met een bek vol tanden bedacht ik mij dat ik toch stilletjes op betrokkenheid, interesse, empathie of zorg gehoopt had. AUW. Veel tijd om de pijn te voelen had ik echter niet. De woordenstroom ging door: ze was laatst bij hulp geweest, ze wilde ivm haar ziekbed bij een psycholoog wat uitpraten. Maar dat domme mens wilde alleen dat mijn moeder sprak en ging praten. Ik verwacht wel dat zo’n mens terug praat en mij zegt wat ik moet doen om alles op te lossen. Zegt dat domme mens niets, wil mij een of andere test laten doen of ik een stoornis heb. Ze is zelf gek, ik ben niet meer terug gegaan “kom op zeg ik kan haar hulp geven”. Thanks God voor deze woordenbrei.
Goed, haar echt zeggen wat er is is mislukt. Maar ik heb het in ieder geval geprobeerd. Deze deur kan ook weer dicht en thank God dat kerst weer voorbij is. “we hebben het weer overleefd :-D”.
Hoi E,
Een buitengewoon narcistische reactie van jouw moeder, op jouw ontboezeming dat jij ernstige PTSS hebt. Ik snap dat je mond open viel. Ze overtreffen zichzelf soms, om het maar zo te zeggen. Ik ben blij dat je beseft dat je van haar niets moet verwachten, dat je veel afstand houdt en je loyaliteit bij jezelf hebt.
Sterkte!
Iris
No contact…echt kies niet voor de ellende..
Tis een smerig spel!
Hoi Janni,
Nog bedankt voor je reactie, ik ben ook niet gegaan vandaag,, morgen ga ik ergens anders heen. Maar omdat ik afstand van moeder en zussen neem heb ik zojuist gezeik met mijn zus gehad, ik kan met hun nergens over praten, en nu ik hen loslaat willen ze “praten” maar dat leidt dan weer nergens toe, zie mijn reacties aan Bea en E.
Bedankt en groetjes
Caroline
wat vervelend Caroline, het is belangrijk om dat gevoel een plek te geven en dan als het je lukt naar je zelf te luisteren naar het kind in je, en dan te zeggen je hebt het goed gedaan en dan na denken over de volgende stap. Je moet ze een slag voor zijn zeg maar en zo je eigen ik te laten groeien en dan wordt je steeds sterker en ben je er klaar mee. Succes, dikke knuffel
Hoi Bea,
Bedankt voor je reactie. Ja ik moet er los van komen want het botst steeds met haar en ik word er ziek van. Nu heeft ze geprobeerd me te dwingen met Kerst te komen maar ik kom niet. Nu heb ik extra stress want mijn zussen zie ik normaal alleen bij haar (typerend voorbeeld: moeder en zussen komen nooit bij mij en ik moet altijd naar mijn moeder toe) Aangezien het contact met mijn zussen ook niet goed voelt neem ik van hen ook afstand.
Echter een zus belde me net dat ze met me wou praten (als ik niet naar mijn moeder kwam zou ze m 14.30 uur naar mij toekomen) echter aan de telefoon botste het al tussen haar en mij en toen zei ik dat we anders beter geen gesprek aan konden gaan. Ik zei haar namelijk dat ik me door haar niet geaccepteerd en gerespecteerd voelde (hetzelfde gedoe als met mijn moeder) en daar was ze het natuurlijk weer niet mee eens. Zij hebben me altijd afgewezen, vernederd etc. Ik heb nu ook hoofdpijn en stress, zat te huilen en voelde me in het nauw gedreven.
Toen ik in het laatste gesprek (net aan de telefoon) zei dat ze dan beter niet kan komen zei ze dat ik altijd anderen overal de schuld van geef en of ik iets ook kon zeggen zonder een ander er de schuld van te geven. Toen werd ik al zo pissig dat ik het gesprek heb beëindigd en de hoorn erop gooide.
Het enige punt waar ik me nog zorgen overmaak is of ik nog wel geld krijg van mijn moeder, ik zou dit jaar nog een schenking krijgen van 4000 euro uit de erfenis van mijn tante en dat heb ik nodig (heb een uitkering en niet veel spaargeld meer) MIjn moeder en paragnosten hebben gezegd dat ik dat wel zou krijgen en de paragnost zei dat ik niet zovaak meer contact met moeder moet zoeken.
Dus financieel is het nog een beetje eng, normaal betaalde mijn moeder het waterschap ook maar dat vraag ik haar nu liever niet.
groetjes
Caroline
ik heb het eerste deel uit, nu het 2e en ik word er heel verdrietig van. Dat hoort er ook bij, rouwen.
Ontsnappen… Eindelijk wist ik hoe mijn moeder echt was. Ik kon dit alles delen met een goede familielid van mijn man. Echt een heerlijk mens, ik vertrouwde haar, zij vertrouwde mij. Alleen zat zij in een rot positie, door omstandigheden haar huis kwijt, 2 kinderen die ze amper zag doordat ze eigenlijk allemaal apart woonden. Heb haar uit medelijden in ons huis laten komen, mijn man wilde hun ook helpen. Ze deed veel, luisterde, hielp. Want ik was net wat uit mijn depressie. Natuurlijk moest ik weleens slikken, maar ze bedoelde het allemaal goed. Omdat haar gezin zo weinig lustte en vrij moeilijke eters waren kookte zij uiteindelijk steeds. Als ik met iets kwam of initiatief nam reageerde ze dat haar kinderen dat niet lustte of haar vriend niet, of alleen op de manier waarop zij het klaar maakte. Ik gaf aan het voor haar vervelend te vinden dat ze elke dag kookte, maar ze deed het stik graag. Ook gaf ze me allerlei tips hoe ik de kinderen leuk kon aan kleden, wat wel en niet stond. Kocht ze soms kleren. Financieel ging het op dat moment heel slecht bij ons, ze heeft me geholpen met allerlei afspraken te maken met de schuldeisers. Ze gaf wel aan dat ze zelf wat achterliep met haar betalingen regelen, maar dat gaf niet want bij hun was het toch al te laat, wij waren nog te helpen. Tussen mijn man en mij ging de communicatie steeds slechter. Hij vond hoe ik het met de finacieen geregeld had niet werken. Gelukkig hielp die vrouw me door niet tegen mijn man te zeggen dat ze alles wist. Ik besloot om stappen te ondernemen om bij mijn man weg te gaan. Hij had al veel te vaak gescholden dat ik op moest donderen. Ook had hij me een keer bijna buiten gezet, zonder sleutels en kinderen. Op het laatst liet hij me terug naar binnen komen. Ik had niet direct het gevoel dat hij een narcist was, toch besloten om inzake de scheiding wel te handelen alsof hij narcist was, dus alles voorbereiden met kinderen op een veilige plek zijn, en dan pas zeggen dat ik wilde scheiden. Dat moment kam steeds dichterbij. Hoe lief die vrouw ook was, en hoe goed we het ook met elkaar konden vinden…. (ik voelde me wel onzeker bij haar, alsof ik veel minder was dan haar, maar dat kwam door vroeger…) op dit punt heb ik haar niet in vertrouwen genomen. Want zij was wel familie van mijn man, dus logisch als zij het ook voor mijn man op zou nemen. Ik had 2 andere mensen die mijn verhaal kenden en waarvan ik wist bij hen terecht te kunnen. Tot het moment dat ik mijn man (die door de weeks in buitenland zat, chauffeur) aan de telefoon had en hij weer gelijk ging schelden zodra ik rustig en voorzichtig mijn mening zei. Ik wilde zo snel mogelijk mijn kinderen pakken (ik had gelukkig die middag met iemand afgesproken dus dat ik de kinderen meenam viel niet op) en weg gaan. Er was ook een paar duizend euro op mijn rekening gestort, een bedrag wat ik van mijn lijfrente afgekocht had om schulden in te lossen. Dit bedrag had mijn man al op zijn eigen rekening gezet. Hij had met een andere nicht afgesproken dat hij duur speelgoed twv 2000 euro over mocht kopen voor 500. Aan de telefoon wilde hij het iban nummer van een oude rekening hebben, dan zou die vriend van die vrouw het speelgoed kunnen halen. Toen gingen bij mij alarmbellen rinkelen. Snel mijn jongste de jas aan gedaan, die vrouw had het pasje al in haar hand en was op internet al aan het zoeken. Ik wist dat zij opdrachten kreeg van mijn man. Dus zaak was en de kinderen zo snel mogelijk bij me en het geld zo snel mogelijk weer op mijn rekening en door sluizen naar rekening van kennissen. Alleen de oudste was nog buiten. Ben met de jongste al weg gegaan, later zou ik de oudste wel halen. Advies van vrienden die mij hielpen was niet zonder politie naar binnen. Gelukkig was de oudste dankzij hulp van vrienden al in veiligheid. Toen voor de politie kwam hen al gewaarschuwd dat ze weg moesten zijn met de kinderen omdat de kinderen al een trauma hadden van toen die vader/vriend gearresteerd was ivm openstaande boetes. Dat nog een keer met de politie binnen komen zou voor hen te veel zijn. Op dat moment ben ik met een vriendin die bij me was ernstig bedreigd door die vrouw en haar vriend!!! Heb haar na vervelende apps geblokkeerd, ze appte nog wel naar mijn vriendin, hele vervelende apps, die ik tot heden niet gelezen heb. Ik dacht dat het een paniek reactie was, begreep haar wel, maar koos nu even voor mezelf en de kinderen. Ik zou het haar later wel uitleggen. 2 dagen later kwam ik haar tegen, goed gesprek gehad, een kennis was erbij. Ze vertelde dat ze niet wist wat ze mee maakte en hoopte dat het goed zou komen tussen mijn man en ik.. Ze had me in de afgelopen tijd echt als vriendin gaan zien. (Ik voelde me erg opgelucht en ook verbaasd, dat zij mij als vriendin zag, ik voelde me veel minder als haar,,, Maar dat kwam door mijn verleden… )
Mijn man was intussen radeloos, wilde me terug etc. Voet bij stuk gehouden, hij kon met me praten maar op een neutrale plek. Dat gesprek verliep goed, hij gedroeg zich NIET als slachtoffer, maar zat daar als een volwassen man die zijn verantwoordelijkheid op zich nam. Zei uit zichzelf dat hij het fout gedaan had, en dat hij hulp ging zoeken. Gezegd dat ik nog wel een kans wilde geven, maar voorlopig wel even weg bleef. Samen al een beetje nagedacht wat we met zijn inwonende familie zouden doen. Wat mij betreft konden ze wel blijven. Patrick gaf duidelijk aan dat als ik wilde dat ze weg gingen hij dat zou regelen. Maar dat hoefde niet perse, het waren goede mensen. Maar zou er wel over denken.
Later toen we even samen thuis waren gaf die vrouw wel aan dat ze het vervelend vond dat ik de politie ingeschakeld had, want ik moest toch weten dat zij niets kwaads in de zin had. Gevraagd of ze uitleg wilde, dat wilde ze. Haar uitleg gegeven, ik had alleen niet het idee dat het lande….
Ook vertelde ze mij dat een kennis, die mijn oudste opgehaald had, haar dochter uitgescholden had, daar was ze heel erg van slag van, want haar dochter had niets gedaan. Nou ik had wel zoiets van: die kennis kennende zal dat niet voor niets gedaan hebben, maar kon die inwonende vrouw ook wel begrijpen…..
MAAR TOEN!!!!!!! Toen ging ik alleen naar huis om nog wat spullen te halen. Ik kreeg van alles naar mijn hoofd van die vrouw, ze zei het rustig en steeds met de woorden dat ze me niet aan wilde vallen en ik me ook niet aangevallen moest voelen, maar ze wilde wel even kwijt wat ik hun allemaal aan gedaan had door de politie in te schakelen… Haar dochter en zei sliepen niet meer, haar dochter werd midden in de nacht wakker en zat gelijk rechtop in bed, zij had al heel de week niet geslapen, Zij had mij geholpen door jeugdzorg buiten de deur te houden, ( ik was bang dat school jeugdzorg in zou schakelen doordat ik ivm depressie niet alles kon in de zorg voor mijn oudste, zij was toen zo goed geweest om tegen de juf te zeggen, als er wat is, moet je het maar tegen mij zeggen, moeder zit niet lekker in haar vel) nu hadden ze haar dochter al uit de klas gehaald omdat ze zagen dat het helemaal niet goed ging met haar, jeugdzorg zat nu in haar nek te hijgen…. Ik wist dat ze haar zochten van de politie (ik wist dat de politie naar hen zocht ivm openstaande verkeersboetes, maar wist niet dat het háár betrof) en toch de politie erbij halen, hoe haalde ik het in mijn stomme kop om zelf moeder zijnde, een andere moeder op te laten pakken. En met die kennis van mij was ze ook nog niet klaar, ze zou en moest die spreken, ze wist jammer genoeg niet wie het was en waar ze woonde, maar ze was op zoek naar die vrouw, die had haar dochter uitgescholden, een vriendin van haar was ook mee aan het zoeken. Ze was vooral zo ontdaan omdat ze zoveel voor mij gedaan had, ze had nu zelfs nog meer problemen op financieel gebied doordat ze mij toen geholpen had. Begin van het gesprek zei ze dat ze ook het gevoel had dat het aan haar lag. Heel duidelijk gezegd dat dit niet het geval was, wij hadden al problemen. Nog geen minuut later zei ze dat ze zich gebruikt voelde door ons, wij hadden onze problemen over haar rug uitgespeeld. Heel haar familie was nu kwaad op haar omdat ze denken dat het door haar komt, ook dat ze boos op haar zijn was mijn schuld….
Haar relaas, duurde ongeveer 20 min. Gelukkig moesten ze toen weg, heel de tijd heb ik mijn tranen verbeten en niets gezegd, heel af en toe een verdediging, meer niet. Direct erna een gesprek aangevraagd op school omdat ik even van me af moest praten, ik voelde me zo leeg, zo verward en zo schuldig.
Tijdens het lopen naar school begon heel licht te dagen: Er klopt iets niet!!!! Ze had namelijk toen ik ze tegen kwam met die kennis gezegd dat haar dochter mijn dochter miste, en dat die dochter het huis gewezen had van die kennis. Want daar was ze weleens geweest. Aangezien kinderen details heel goed kunnen onthouden, kon ze dus wel weten waar die kennis woonde.
Toen ik na het gesprek op school naar die kennis ging om uitleg vragen en verwachte te horen waarom ze die dochter aangesproken had, keek ze heel verbaasd, gevraagd of ze precies met alle details wilde vertellen wat er allemaal gebeurde toen ze mijn dochter ophaalde. Het verhaal was kort. Ze had bij onze flat aangebeld, mijn dochter had gelijk de intercom opgenomen, toen ze de stem van die kennis hoorde is ze direct naar beneden gekomen, vloog in haar armen en zijn weg gegaan. Dochter van die vrouw en die vrouw helemaal niet gezien…. Toen ik daar zat, totaal verbijsterd (moet je nagaan, ik hield van die vrouw en haar gezin, ik heb ze alle liefde gegeven, oprecht!!!! ) en begonnen weer puzzel stukjes op zijn plaats te vallen, OOK DIE VROUW HAD ALLE KENMERKEN VAN EEN NARCIST!!!!!! Haar kenmerken, maar OOK het effect van haar ‘niet aanvallende bedoelde praatje’.
Het contact tussen mijn man en ik verliep goed, toen hoorde ik zijn verhaal: Als ze alleen met hem was begon ze mij bij hem zwart te maken, ik deed niets, lag hele dagen in bed, ze liet zien hoe vies het huis was etc. Mijn man bekende dat hij op den duur een afkeer tegen mij begon te voelen. Ook vertelde hij dat hij van zijn familie gehoord had dat ze iedereen opgebeld had, nadat ik vertrokken was om te vragen te helpen mij te zoeken. Ook had ze tegen een ander hetzelfde negatieve verhaal opgehangen. Ze maakte van een paar keer alcohol drinken het verhaal dat ik veel alcohol dronk en veel pillen slikte, enz, Ze was dus wel degelijk bezig, bewust ons huwelijk kapot te maken!!! Nu weet ik dat ik me lusteloos heb gevoeld door haar destructieve houding, die ik verklaarde als behulpzaam, maar zij zorgde er op een zeer slimme subtiele manier voor dat ik weinig deed thuis.
En natuurlijk weet ik dat ik er niets aan kan doen, maar oooo wat voelt dat stom!!!! Dat ik niet door had dat zij narcisme heeft!!!!! Ik heb met haar over mijn moeder gepraat. Ik heb me verdiept erin, en dan nog in zo een val lopen!!!!!!
Het is een lang verhaal. Maar wilde het zo uitgebreid in de hoop dat jullie in het begin ook de sympathie voelde van die vrouw, dat anderen nu kunnen lezen dat het logisch en niet dom is dat je er herhaaldelijk in trapt.
wat mij geholpen heeft, ik praat niet meer met mijn ex, dan heeft hij die macht niet meer ,wat mij dwars zat op de mail gezet .ik zeg nu iedere keer als hij wat heeft praat niet tegen mij ,je doet mij pijn ,ga aub
Nu toch een vraag. Ik weet dat ik me moet concentreren op mijn gezin. Maar zij heeft een zoon van 15. Maak ik me niet zo heel druk om, maar ook een dochter van 11. Die leren zo wie zo dat anderen niet te vertrouwen zijn (misschien juist wel net die mensen die in werkelijkheid wel te vertrouwen zijn) Maar kan het dat iemand met narcisme zijn eigen kinderen niet als voorraad of slachtoffer gebruikt? Of mishandelen ze de kinderen altijd. Ik vind wel dat ze als een leeuwin voor haar kinderen vecht namelijk. Het lijkt of ze haar eigen kinderen alleen via een ander kwetst. Bijv. Ik had gewaarschuwd dat ik met de politie kwam. Als ik in haar positie zat zou ik niets aan mijn kinderen laten merken en ze op een vrolijke manier naar buiten hebben genomen, in de trant van: Kom we gaan de hond uit laten… (ze hebben een hond) Het feit dat ze zegt dat haar dochter zo overstuur was kan alleen maar betekenen dat ZIJ daar paniek heeft lopen zaaien door te gaan roepen dat de politie komt, enz. enz. Ik neem aan dat wat ik bedoel herkend of begrepen wordt. Ik krijg bij deze vrouw niet direct het idee dat ze zelf haar kinderen zo behandeld als dat ik behandeld ben. Wel merk ik dat ze veel tegen haar dochter praat over wat wel staat qua kleding en wat niet …. Maar dat is op zich niet zo erg…. Dus achteraf bedacht kan ik niet iets vinden dat ze haar kinderen mishandeld zoals veel kinderen van narsimse worden mishandeld.
Hoi Nelleke,
Niet alle narcistische mensen richten zich op hun kinderen. Toch gebruikt deze vrouw haar kinderen wel op een indirecte manier, zoals jij hier ook al suggereert. Waar het een narcist omgaat, is dat er iemand is die als “afvoerputje” fungeert, waar de frustraties en projecties op gericht kunnen worden. Soms is dit alleen de partner en gaan de kinderen vrij uit. Maar de kinderen groeien toch op in een misvormde omgeving.
Iris
hoi Caroline,
wat een vervelende toestand,je zus,je moeder. wat erg helpt is bij je zelf blijven en netjes en vriendelijk via brief of mail kenbaar maken wat voor jou belangrijk is. ik heb het nu met mijn zoon van 25 die gisteren uitviel tegen zijn broertje van 16 dat het zijn schuld is dat papa er nu niet is ,,,waar ik het absoluut niet mee eens ben ,,een vervelend contact gestoorde situatie nu ..dan kijk ik wat is wijs, wat doe ik nu ,overleg met mijn zoon van 16 moet ik aan tafel het er over hebben, hij zegt nee alsjeblieft niet ,dus dat doe ik dan ook niet.
ik ga elk conflict bekijken en als ik mij zelf of de persoon in kwestie er niet mee dien , laten wezen voor wat het is want zij hebben toch altijd gelijk, ze hebben hun eigen waarheid en daar kom je niet door heen .
wat erg belangrijk is dat je goed en lief voor je zelf zorgt zodat jij kunt groeien. verzamel mensen om je heen die je kunnen steunen ,en waar je je verhaal bij kwijt kunt ..
je moet je absoluut niet laten dwingen, alles wat niet goed voor je voelt niet doen.
en in een gezonde relatie komt alles van 2 kanten zonder een bijbedoeling.
het vervelende is altijd dat degene die dus een N is altijd alles zo kan brengen dat het altijd aan jou ligt ,en daarom kies ik nu voor geen gesprek.
ik zou mij daar niet druk om maken als je ,gewoon met je moeder omgaat ,zal ze het niet gauw veranderen, dat ziet ze niet? en daarom zou ik net als anders er gewoon om vragen ,hoe gewoner jij doet ,hoe gewoner zij reageert alleen is dit nu het grote verschil dat jij goed voor je zelf zorgt en jij op nm 1 staat en daar hoort dit zeker bij.
succes,liefs dikke knuffel, Bea
hoi Nelleke,
Er zijn verschillende vormen van mishandelen, ik had het ook niet in de gaten ,we hebben 7 kinderen, maar nu zie ik hoe hij het doet. Niet de waarheid vertellen en als hij wat vertelt staat hij in het middelpunt, als de kinderen het over hun spel hebben dan moeten ze hun mond houden en vroeger sloeg hij hun ook als het niet ging zoals hij wou maar zo dat ik het niet in de gaten had of erbij was. Dat krijg ik nu terug, zelfs sex en ik wist het niet ,het gaat heel geniepig, nu krijg ik het op mijn bordje dat ik niet goed gezorgd heb ……..
goedenavond allemaal, mijn ex kwam daarnet thuis .dat vind ik heel vervelend en wordt daar wat depressief van .mijn zoon probeert dat…niet bewust…,maar zet even leuke rap op .dat was wel weer positief,,.dan komt m,n ex naar beneden, brengt z,n spul naar beneden en gaat naar bed zegt niks tegen mij, wel tegen mijn zoon ……beter maar toch die..ja wat is het ,…..hang naar iets wat er niet meer is. alles voor die andere vrouw, ach ja laat maar gaan …….verdrietig
Ik heb m’n relatie verbroken, en mijn verhaal is het zelfde als van jullie, heel veel ellende dus, maar nu word ik gestalkt, ik heb hem geblokt op mijn telefoon, maar hij stuurt mij verschrikkelijke mail, hoe moet ik dit nu aanpakken, wat is wijsheid, ik probeer nog steeds een weg te vinden dat hij niet boos word, maar mij met rust laat, maar niks werkt,
Hoi Diana,
Wat vervelend voor je, dat je dit moet meemaken. Op basis van deze korte informatie, kan ik je alleen maar aanraden om geen contact te hebben. Het gaat er niet om, dat jij je best doet om hem niet te kwetsen. Zie wat het is: hij doet iets, waar jij je niet goed bij voelt. Het is andersom, Hij kwetst jou en neemt het je vast ook nog kwalijk, dat hij zich zo gedraagt. Hij is volwassen en in staat eigen keuzes te maken, los van wat jij doet. Nu ja, het ontbreekt hem hier aan, maar dat is zijn probleem. Niet het jouwe, hoe lastig dit ook is. I know.
Het is moeilijk om niet te reageren op zijn gedrag. Jij wil vast ook begrepen worden, aardig gevonden worden of hem overtuigen dat wat hij doet niet werkt. Soms moet je heel lang “radiostilte” geven. Niet opnemen, niet de deur open doen, niets zeggen, mails niet lezen en direct verwijderen. Het is namelijk gif en je hoeft het niet te lezen. Je bent het hem niet verplicht. Je mist er niets aan. Neem het je zelf niet kwalijk, dat je dit doet. Als er geen reden is om elkaar te zien (kinderen, gezamenlijk huis, werk, andere concrete redenen), dan hoef je elkaar ook niet te zien.
Houd het vol! Je doet het voor jezelf. En zorg dat er altijd iemand is, die je kunt bellen en die jou er op dat moment doorheen helpt. Geloof me, dat werkt! Er komt een dag, dat hij niets meer bij jou kan halen, Echt.
Het is jammer, dat het zo moet gaan en dat jij iets moet doen, wat niet bij je aard past. Maar doe het voor jezelf!
Veel wijsheid en sterkte. Ik hoop, dat je hier iets aan hebt.
Bewaar je mails en doe aangifte!
Hallo Iris.
‘t is al weer even geleden maar ik heb je boek nu en lees iedere keer weer een stukje… Als ik alleen ben en daarna het boek weer verstoppen. Ik vind een zin zooo duidelijk : dat slachtoffers van narcistisch misbruik zich zelf de schuld geven dat het zover is gekomen is HET bewijs van narcistisch misbruik.. !! Pfff, wat heb jij mijn ogen geopend zeg! Ik krijg hulp nu, moet eerst aan mijzelf werken, angst moet weg en dan toch een keer de confrontatie aangaan. Ik wil dat hij zich toch open stelt voor therapie. Mag ik zoiets wel schriftelijk voorbereiden en aan hem voorlezen
Hoi Anne-roos,
Bedankt voor je bericht. Ik snap dat je graag wilt dat hij zich open stelt voor therapie, maar de echt wil om in therapie gaan kan alleen vanuit hemzelf komen. Anders zal er niets veranderen. Door hem te confronteren met jouw wens dat hij in therapie gaat, is de kans groot dat hij de rollen direct omdraait, waardoor jij er weer ingetrokken wordt. Zie ook mijn boek. Pas als iemand met veel narcistische trekken zelf het leven als onhoudbaar gaat ervaren, komt hij of zij op het punt om hulp in te willen schakelen. Zolang hij zich op jou kan richten, zal hij niet op dit punt komen. Wees dus voorzichtig.
sterkte!
Iris
Hoi
Ik ben Caroline en heb hier vaker gepost. Vorig jaar was ik best ver gekomen m.b.v. alternatieve therapie (doe ik nog steeds) en het boek van Iris. Nu lijk ik echter een stuk teruggevallen in het gedoe met mijn moeder. heb conflicten, voel me gestresst, schuldig en in de war, zit te trillen en mijn ware zelf raakt op de achtergrond.
Dus moet ik afstand nemen, denk ik, want met haar praten leidt nergens toe. Het volgende was er afgelopen week aan de hand: een vriendin/tweede moeder/vroegere collega is plotseling overleden. Ik zit in een rouwproces maar krijg ook lullige reacties van mensen om me heen bijv: “het leven gaat door” “dat hoort erbij” etc. Als ik dit tegen mijn moeder vertel, dat dit pijnlijk is om te horen, kiest ze (altijd en automatisch zonder iets te checken) de kant van de anderen wat ze als volgt formuleert (dat maakt het voor mij nog erger) “WE bedoelen het goed en JIJ bent overgevoelig”Ik was helemaal ziek van haar/hun gedrag en als ik dat haar vertel met de bedoeling dat ze begrip zou tonen/verantwoordelijkheid zou nemen doet ze dit niet dus probeer ik dit meerdere keren (stom ik weet het nu?) Nu vindt zij zichzelf zielig dat ik over iets door blijf gaan, dit deed ze toch ook niet bij mij toen ik een keer op haar schold dus nu heb ik het gedaan en voel ik me schuldig.
Het gaat een tijdje “zogenaamd” goed tussen haar en mij en dan doet ze me opeens vreselijk pijn maar ze draait het om. vind het ook moeilijk om afstand te nemen omdat ze 84 is en ik de enige van mijn zussen in haar woonplaats woon. Zussen wonen verderweg en vinden het volgensmij wel makkelijk dat ik alles opknap. Ik heb het gevoel dat mijn moeder nooit tevreden is, ik overal de schuld van krijg en dat ze veel van me verwacht en dat – als ik nu afstand neem – zij en mijn zussen/haar kennissen – mij verantwoordelijk houden als er wat met haar gebeurt bijv.
Ik weet niet meer wat ik moet doen, voel me schuldig, verantwoordelijk en in de war. Dit hele gedoe leidt weer nergens toe. Als ik bijv zeg “Je doet me pijn” zegt zij: “Jij mij ook” dat kleutergedoe.
groetjes
Caroline
Goede ondersteuning om jezelf terug te vinden : Het drama van het begafde kind door Alice Miller.
Dan weet je dat je moet kappen met oude vrienden etc. maar ook om jezelf terug te vinden waarnaar Iris oek refereert (verdwenen zelf).
Ander super boek is : Pesten en Treiteren door Marie France Hirigoyen, na lange tijd heruitgegeven.
Het gaat vrijwel hoofdzakelijk over omgaan met narcisten in werk familie en partneromgeving. Maar ook hoe eruit komen.
Zeker zoveel waard als Iris boek. Andere zienswijze maar het helpt.
Sterkte
Mirjam
Lees eens in sprookjesvorm :
Het sprookje van de dood.
Conclusie in boek waarom de narcist op je pad kwam.
Cadeautje qua inzicht en steun
Mirjam
Moeilijk Caroline!! Zeker omdat je als enige in dezelfde woonplaats woont als je moeder.
Waarschijnlijk hoeft je moeder in de ogen van anderen helemaal niet iets heel naars te zeggen om jou toch te raken. Op de een of andere manier kunnen ze dat gewoon, hun slachtoffer kwetsen, ook al zouden anderen erbij zijn, die zouden het niet opmerken. Raar is het om dingen in je bovenstaande verhaal te herkennen. Echt precies zoals mijn moeder zou reageren. Hoe vaak ik idd niet heb moeten aanhoren hoe goed ze het voor mij bedoelde… Jou voelen van ‘schuld, verantwoordelijk en in de war’, is wel een van de symptomen die je vertellen dat je slachtoffer bent van iemand met narcisme. Een rot gevoel, maar niet reëel. en gewoon net zo pijnlijk als dat iemand je fysiek in elkaar slaat, tenminste daar vergelijk ik het mee en dan kijk je er verrassend genoeg heel anders naar. Nu ik het schrijf. Het liefst zeg ik tegen je (en anderen zeggen dat tegen mij) Je moet je niet schuldig voelen…. zet het van je af…. Maar als je in elkaar geslagen wordt voel je ook de pijn nog dagen daarna, stel dat dan iemand tegen je zegt: Zet de pijn maar van je af.
Ik kan je niet helpen, geen tips geven, ik begrijp dat afstand nemen in jou situatie wel heel moeilijk is. Misschien emotioneel afstand? Dus zo zakelijk mogelijk? 🙂 Maar ook daar kan iemand met narcisme doorheen. Nu zul je wel heel veel denken en zoeken hoe het verder moet, wellicht kom je na een paar dagen tot de juiste oplossing. Ik heb een week geleden me ook suf gepiekerd wat te doen en ik kwam er niet uit, dácht ik, maar na een paar dagen wist ik het wel. Hopelijk kom jij ook tot een oplossing. Heb je iemand in je omgeving die je begrijpt?
Hoi Puissant,
Nog bedankt voor je reactie, ik heb het gelezen en probeer er iets mee te doen, Ben nu nog aan het bijkomen van de uitvaart van mijn vriendin en dan is het hoofdstuk `moeder`weer aan de beurt.
Bedankt voor je moeite/reactie, ik zal het nog vaker doorlezen,
groetjes
Caroline
Hallo Iris, bedankt voor je reactie. Maar ik zal het hem toch duidelijk willen maken dat zijn gedrag de reden is van de bijna burn-out waar ik nu tegenaan zit. Ik voel dat ik niets meer voor hem voel, hoe maak ik hem dat dan duidelijk?
Hoi Anne-roos,
Voor dit soort vragen heb ik mijn boek geschreven. Dit zijn -helaas- geen vragen die ik met een simpel “to do listje” op kan lossen. Het antwoord – hoe jij hier mee om wilt gaan- hangt af van jouw specifieke situatie, je inzicht in zijn pathologie etc. Dus zorg eerst dat je diepgaand inzicht verwerft, dan kun je besluiten wat te doen. Narcistische mishandeling is complex, en vraagt om een doordachte benadering. Gewoon een gesprek met hem om hem te laten inzien wat hij je heeft aangedaan, zit er denk ik niet in. Ik begrijp heel goed dat je graag zou willen dat het wel kon, maar je kunt jezelf veel leed besparen door eerst te doorzien waarmee je te maken hebt, en dan je “strategie” te bepalen.
Sterkte!
Iris
Hoi Caroline,
Ik herken je verhaal ook. Voel je niet schuldig. Hoe jij je voelt, is hoe jij je voelt. Dat hoef je niet te verdedigen. Ik zou het omarmen.
Wat mij heeft geholpen zijn de volgende zaken:
– ik heb afscheid genomen van mijn schuldgevoel. (“waarom doe ik af en toe zo onaardig tegen mijn moeder” “ik ben niet goed genoeg” – als iemand iets kwetsend zegt, dan roept dat gevoelens op bij degene die ze kwetsend ontvangt. Dat is heel normaal. Het is juist niet normaal, als degene die de kwetsende woorden uit, dat niet erkent)
– ik heb afscheid genomen van mijn verwachtingen. (ik zou willen dat ik een andere band had met mijn moeder. Dat ze er meer echt voor mij is, in wat IK nodig heb en niet wat zij bepaalt wat goed voor me is. Maar dit is de moeder waar ik het mee “moet” doen. En omdat ik gekozen heb om haar in mijn leven te houden, “wil” ik het met haar doen. Ik bepaal voor mezelf de voorwaarden. Die leg ik haar niet uit, ik handel er alleen naar).
– ik wil mijn gelijk niet meer behalen. (Waarom zou ik haar nog moeten overtuigen van haar handelen? Mijn moeder is 75 jaar. Zij gaat niet meer veranderen en zo wel, dan is dat haar keuze, niet de mijne. Ik zal ook niet echt veranderen, maar ik heb wel controle over de situatie waar ik me in wil bevinden. Dus ik denk bewust na over hoe ik met haar om wil gaan en wanneer. Dan houd ik het binnen de perken, zeg maar. En ik kan altijd weggaan.
– “Dan vind ze me maar stom, niet lief, onattent”. Ik vind dat ook regelmatig van haar. Niemand hoeft mij maar altijd lief te vinden. Het is een onmogelijk streven. Want zeg nou eerlijk, vind je zelf iedereen om je heen altijd lief en aardig?
– ik laat de verantwoordelijkheid daar waar het hoort. (daardoor lukt het me veel beter, dingen niet te persoonlijk aan te trekken)
– ik heb de keuze gemaakt, niet meer bang te zijn (en volgens mij is dit de belangrijkste).
We houden onszelf vaak klein uit angst. Angst is niet altijd de beste raadgever. Mijn moeder is in wezen een angstig mens. En door die angst, ontvangt ze de wereld door een heel onwerkelijke bril.
Onlangs nog, was ze bij me (oppassen) en toen ik thuis kwam, had ze mijn woning gestofzuigd. Dat was ik oprecht blij mee en ook gezegd. Toen vroeg ze me op een soort straffende toon: “wat ligt daar voor doos met een gat onder je tafel?” Ik keek haar verbaasd aan. “Mam, dat is gewoon een schoenendoos.” Toen kwam er een soort opgelucht lachje, maar nog wel enigszins bestraffend: “ik dacht dat het een muizenlokdoos was”.
Toen begon ik te lachen en zei tegen haar: “mam, als jij hier hebt gestofzuigd, dan kon je die doos gewoon onder de tafel schuiven en dan had je gezien dat het een schoenendoos was. Realiseer je je, dat je irreële dingen bedenkt, door jouw eigen angst voor iets, in dit geval muizen. (Ik heb een jaar geleden een muisje in mijn huis gehad). Nu heb je hier een tijdje angstig gezeten, voor niets. Daarbij, waarom ga je er van uit, dat ik, moeder van twee kleine kinderen, een muizenlokdoos in een ruimte zet bij kleine kinderen? Volgende keer logisch nadenken).
Ik heb dit jaar de keuze gemaakt, om niet meer bang te zijn. Voorheen, zou ik me dit heel persoonlijk aan hebben getrokken. Herken je het patroon? Feitelijk gedraag ik me dan ook als haar. Ik zie nu meteen haar irreële gedachtegang. Ik benoem het, zodat ik direct laat zien (vooral aan mezelf), hoe het niets met mij te maken heeft en vervolgens ga ik over tot de orde van de dag. Ik probeer uit de discussie (wel/niet) te blijven. Dat is normaal gedrag. Hoe meer ik me houd aan hoe ik wil hoe mensen met elkaar en mij omgaan, hoe meer ik mezelf in die situatie houd. Wat ik nu zoveel mogelijk anders doe, is dat ik niet meer wacht tot zij me hierin gelijk geeft. “Hey, ik wil niet dat je me zo behandeld” is voldoende. Hoe de ander hierop reageert, laat ik bij de ander liggen. Dat heb ik namelijk niet in de hand. Als iemand daar geen respect voor heeft, dan is diegene op dat moment niet goed voor mij. Dat hoef ik niet uit te leggen.
Ik begrijp je geslinger, van goede momenten, naar slechte momenten. Ik ga daar ook doorheen. Met het maken van keuzes en je eraan houden, altijd, helpt je om dat geslinger in de hand te houden. En je hebt soms slechte momenten nodig, om de goede nog meer te waarderen!
Ik ben die rollercoaster het afgelopen jaar doorgegaan. Mijn relatie heb ik beeindigd en doordat de “after math” zo raar liep, ben ik gaan speuren op internet. Toen ik deze site ontdekte, vielen zoveel puzzelstukjes in elkaar. En niet alleen mijn ex verdenk ik van narcistische trekken, ik zag ook herkenning in mijn moeder. En ondanks dat ik dacht, dat ik dat oude zeer lang geleden vaarwel had gezegd, ik ging er volledig opnieuw doorheen. Werd er soms gek van. Gelukkig heb ik een paar hele goede mensen in mijn omgeving, die me af en toe een spiegel voorhielden. Ik heb mezelf vergeven voor de emoties waar ik kennelijk opnieuw doorheen moest. Dat is mijn verwerkingsproces geweest.
Mijn moeder is wie ze is, altijd. Mijn ex is wie hij is, altijd. En dat geldt ook voor mij. Mijn moeder zal altijd in mijn leven blijven en mijn ex ook (doordat we kinderen hebben en co-ouderschap). En hoe oneerlijk ik de situatie soms (en voorheen vaak) ook vind. Dit is mijn leven. En ik neem het heft weer in eigen handen. Dat geeft me rust en zekerheid. En ik snap ook, dat ook als mijn ex aardig lijkt, dat het niet altijd oprecht is, dus ik moet er ook niet te veel van vinden. Lekker oppervlakkig blijven
Ik wens je veel sterkte!
Hoi anoniem,
Bedankt voor je reactie, heel leerzaam. Ik ga je posting zeker nog vaker doorlezen, dan leer ik ervan, Ben nu nog aan het bijkomen van de uitvaart van mijn vriendin, afgelopen dinsdag. Daarna is het hoofdstuk `moeder` weer aan de beurt.
groetjes
Caroline
Hartelijk dank anoniem, zoveel dochters met zo een moeder..ik ook. Je eigen grenzen stellen is zo belangrijk. Heel fijn om jouw verhaal te lezen. Je hebt al veel geleerd en jezelf bevrijd van de last. Het is loslaten van wat was maar je krijgt er je eigenwaarde voor terug. Er is niets waardevoller dan dat.
Op het nieuws kwam dat er partijen zijn die zelfdoding gaan onderzoeken. aangezien ik zelf erg suïcidaal geweest ben en nog weleens ben, door N mishandeling hen allemaal een brief geschreven met mijn verhaal en zorgen om slachtoffers. Misschien is er nu een kans voor ons als onzichtbare slachtoffers om deze mishandeling op de kaart te zetten? Want hoeveel lotgenoten hebben zichzelf van het leven beroofd en komen als: psychisch ziek of met weet ik wat voor stoornissen als oorzaak te boek te staan terwijl de werkelijke oorzaak anders ligt?
Hoi Anoniem,
Je beschrijft hier het meest schrijnende effect van narcistische mishandeling, dat het slachtoffer soms alleen nog een uitweg ziet in zelfmoord, en daarna zelf als “psychisch ziek” wordt gezien. Wat goed dat jij een brief hebt gestuurd en hier aandacht voor vraagt.
Veel sterkte ook, ik hoop dat je gedachtes aan zelfmoord helemaal zullen verdwijnen doordat je steeds meer gaat herstellen.
liefs, Iris
Hoi,
wat een herkenbare verhalen mijn man is 7 en half jaar geleden overleden (leverkanker) we waren 37 jaar getrouwd, het was geen fijn huwelijk, en ik ben heel erg boos op hem. Hij dronk heel veel en was altijd weg, bij andere mensen en in verenigingen waar hij bijna altijd voorzitter was in elk bestuur was hij de leuke en joviale man maar thuis ho maar. nu ik steeds meer lees over narcisme begrijp ik ook dat het niet aan mij lag. maar dat hij zo was.
ik probeer mijn leven weer op te pakken maar dat gaat moeilijk, want hij heeft heel veel kapot gemaakt bij mij. Zo ben ik 2 van mijn 3 kinderen kwijt ze willen niets meer met mij te maken hebben door alles wat er is gebeurd, ook met mijn schoon familie heb ik geen contact meer. want ik had over mijn man en de familie slecht gesproken, (ik weet dat dit niet waar is) maar toch doet het pijn. ik ben toch diegene die altijd zo moeilijk deed! ik voel mij erg verdrietig en kan moeilijk de draad weer oppakken (veel lichamelijke klachten)
groetjes
Hoi Riky,
Bedankt voor je berichtje. Ik kan me heel goed voorstellen dat je je heel verdrietig voelt en ook veel lichamelijke klachten hebt, want je hebt heel veel achter je! Ik raad je aan om mijn boek te bestellen, daarin ga ik o.a. in op alle symptomen die je kunt krijgen door narcistische mishandeling, en wat je kunt doen om te herstellen. Er zijn binnen het netwerk (zie pagina “Hulp”) diverse therapeuten die lichaamsgericht werken en jou kunnen helpen om je symptomen te verminderen. Heel veel sterkte!
Iris