De keuze is aan mij

Dit is een gastcolumn van Sharon

Het is een keuze, die je maakt om er uit te stappen. Ik kon hem maken, toen ik besloot, dat ik ook met de gevolgen ervan wilde dealen. Het is geen gemakkelijke weg, want je komt uit een duisternis of mist waarin het licht niet duidelijk zichtbaar is. Dus waar ga je heen. Nu, drie jaar later heb ik geaccepteerd, dat de duisternis een onderdeel is van mijn leven, maar dat ik in het licht blijf staan.

Dit is mijn gedicht…

De Beeldenstorm in mijn hoofd trekt langzaam aan mijn zicht voorbij
trekkend en duwend tot het weer stil is op straat
schreeuwend en zwijgend, tot de rust is weergekeerd
huilend en lachend, tot de norm veranderd is

De norm, die mij al die jaren in zijn greep heeft gehad
de norm waarvan ik dacht, dat het de mijne was
de norm, die niets minder dan een schimmige kopie bleek te zijn
van iemand, die niet oprecht of onvoorwaardelijk van mij hield

Mij
Ik
Mijn hart
Mijn hoofd
Mijn lichaam
Mijn leven

Wat ik moest delen en opzij moest zetten voor het licht van een ander
die niet wist hoe je naast elkaar, je licht kan laten schijnen
Die voortdurend bezig was met mij in een hoek te duwen
Omdat, als ik mijn ware zelf kon laten zien, ik hem of haar volledig overschaduwen zou

Niet wetende, dat dat nooit was waar ik naar streefde
Niet wetende, dat die irreële angst niet de mijne was en ik die niet voedde
Maar wel naar mijn hoofd geslingerd kreeg, alsof het de mijne was

Het duwen, het trekken
Het houden van en bekritiseren
Het er gewoon niet toe doen
Het niet uit te leggen gevoel van onwaarheden, oneerlijkheid, onduidelijkheid, inconsequenties

Ik ruk me uit de mist en onzekerheid, die niet van mij zijn
ik voed mezelf op als ware ik nog een kind
Die het leven nog moest leren te leven

Want ik ben ik
En ik hoef me nooit meer te verdedigen dat ik dat ben!

Sharon

25 gedachten aan “De keuze is aan mij”

    1. Dank je wel Tiny.
      Ik schreef het gedicht eind vorig jaar zonder al teveel nadenken.
      Dank zij Iris kan ik het delen. Dat wil ik ook graag, want het heeft mij ook geholpen wat anderen hier deelden en delen.
      Sharon

    2. Wat een prachtig gedicht zeg… het klopt helemaal, raakt me tot in het midden van mijn hart. Mocht je kiezen echt te blijven: verlies jezelf niet!

  1. Wow, Sharon, hoe ontroerend en mooi verwoord! Ik zit zelf nog maar een paar maanden in herkenning en herstel, maar ik bak er nog maar bitter weinig van! Iedereen ben ik kwijt, mijn kinderen, mijn eerste kleinkind (juni 2015?), mijn gehele familie, mijn vrienden, mijn goede naam, mijn geld, mijn erfdeel, wat kan de toekomst in godsnaam nog brengen? Eenzaam sterven in de goot? Toch beloven ze dat ik er ooit weer zal kunnen staan, maar weet vaak niet hoe! Deze man heeft 46 jaar van mijn leven verwoest en hij gaat vrolijk verder met zijn nieuwe vrouw, de grote, gulle, ideale, rijke, succesvolle en knappe, intelligente Adonis!
    Terwijl ik muurvast en volledig aan de grond zit, razend word ik ervan.
    Blijf aub nog veel meer moois hier posten, het steunt een beetje en ik weet nu dat ik niet de enige ben.
    Warme groeten van Hanneke.

    1. Prachtig omschreven Sharon. Laat je licht schijnen, vooral voor jezelf. Eens komt de aap uit de mouw Hanneke, het mooie masker laten ze eens vallen.
      Dan Komt hun ware aard boven….💜💜

    2. Beste Hanneke,
      Dat is ook niet nix, 46 jaar…
      In de afgelopen jaren ben ik er voor mezelf achter gekomen, dat ik niet alleen in een relatie zat met iemand die ik verdenk van narcisme, maar dat het mijn hele leven al heeft beinvloed (moeder, anderen die zich vrienden noemen).
      Toen het thema (zo noem ik het) mijn leven binnenkwam, nadat ik een search deed op google omdat het verbreken vd relatie en het regelen van zaken omtrent kinderen en huis zo vreemd verliep, was ik eerst enorm geschrokken. Ik, met een drs titel als psycholoog op zak had dit volledig gemist.
      Het eerste jaar van kennis vergaren zorgde er ook voor dat ik een soort van gek werd. Ik zag in alles en iedereen narcisme terug. Wilde het ook wegleggen.
      Werd ook gek vd gedachte: ben ik wel een goede moeder? En ziet niemand dan in hoe moeilijk dit allemaal is voor mij?
      Elk jaar bracht iets anders….
      1. vertwijfeling, onduidelijkheid, verdriet
      2. gekte en boosheid
      3. bezinning en terug naar mijn diepste wezen
      4. (dit jaar) Ik!
      Pas toen ik de keuze maakte: en hoe wil ik mijn leven nu gaan inrichten? Pas toen kwam er lucht en kon ik loslaten.
      Helemaal loslaten kan ik niet, want ik zie hem iedere week.
      Ik zie ook wat ik geleerd heb ten goede voor mezelf: hoe ik mijn grenzen bewaak. Hoe ik voortaan slechts mijn eigen verantwoordelijkheid draag. Hoe ik naast iemand kan bestaan zonder mezelf te verliezen.
      Ik zie ook hoe ik nooit helemaal voor mezelf koos mijn leven lang, naast de dingen die wel van mij zijn.
      Ik heb ook geleerd niet meer te zoeken naar spijtbetuiging, erkenning en waardering bij de mensen die het me nooit zullen geven. Toen liet ik ook mijn angsten los.
      Het is een ongoing proces.
      Verlies nooit het geloof in jezelf. Ben dankbaar voor diegenen die er wel altijd voor je zijn en houd de deur altijd open voor diegenen, die nog in de duisternis zitten en dwing ze niet. Ben liefdevol en vol empathie voor jezelf.
      Ik wens je veel kracht toe!
      Sharon

      1. Dank je wel, lieverd, ik zie nu ook in mijn nieuwe man een narcist, maar is dat wel zo? Het is zo focking moeilijk en jij, juist jij als psychologe, de waanzin nabij? Jij hebt die zware studies gedaan en je hebt je toch laten vangen? Hoe kon dit? Ik begrijp dat je lange periodes hebt gekend van zelfhaat: je hebt je bul en nog zag je het niet! Een liefdevolle, empatische en intelligente vrouw! Hoe is het mogelijk dat keer op keer de narcist vrijuit gaat? Stop met jezelf omlaag te halen, je bent goed, lief, sociaal en de rest! Denk jij nu echt dat een narcist psychologie gaat studeren? Ik dacht het niet!
        Warme groetjes van Hanneketje!

      2. In alles wat ik hier lees herken ik gevoelens..je weet het treffend te verwoorden en het is een prachtig gedicht. Wat ik aan je hierboven geschreven reactie ook aan iedereen zou willen meegeven; probeer juist ook die woede, boosheid los te laten. Naast het boek van Iris, waar bij mij ook het proces mee startte, heb ik veel gehad aan het boek van Desmond Tutu en zijn dochter, over vergeving. Ik kom nog steeds niet los van mijn ex, doordat hij weigert de zaken rond de woning af te wikkelen en mij en mijn kinderen daarmee in onzekerheid houdt, en toch lukt het me nu om er boven te gaan staan. Ik ontmoet hem dagelijks op mijn werk, groet hem vriendelijk goedemorgen…hij explodeert zowat, maar houdt de schijn op voor collega’s..die aardige, leuke charmante jongen.! Natuurlijk ben ik waakzaam, want lichamelijk heeft hij me al twee keer tijdens de relatie te grazen genomen, maar hij is ziek, zwaar gestoord, hoe kun je boos zijn op iemand die zo’n bizarre stoornis heeft. En geloof mij, de boosheid kwijtraken en los,aten is het beste medicijn voor mijzelf in de afgelopen kleine twee jaar!
        Petra

    3. Hoi Hanneke,
      je gaat het wel redden. Nu heb je het moeilijk en het is ook moeilijk zeker na zoveel jaar knap van je. Ik ben op 5 febr 2015 mijn eigen flat ingegaan. Kon toch niet zonder hem (dacht ik) elk weekend naar hem toe. Met allerlei lekkers koken poetsen en toch wordt er weer lelijk tegen je gedaan ongelooflijk. Mijn meubels nieuwe tv 1 jaar oud staan in zijn huis. Even voor de duidelijkheid ik ben 20 jaar met mijn zoon zijn vader samen geweest hij was autohandelaar ik had een mooi huis mooie auto en hele mooie meubels. Tot aan de scheiding deed hij onaardig en dan weer heel lief. Zei:, zeg nou tegen die advocaat dat alles verdeeld is. Ik heb dat ook gedaan. Tot hij echt heel naar deed en ik zei Ik ben klaar met je ga nu weg zorg dat einde van de week mijn lampen (mooie kronen) me meubels en mijn tv klaarstaan. Ik hoefde niet alles zo ben ik niet. Hij…….. Nou ben je nu te laat mee we zijn gescheiden ALLES wat hier staat is van mij. Ik heb 4 maanden met een logeerbedje op beton gezeten. Ik had alleen de kamer van mijn zoon met de duurste spullen klaar. Als zijn kamer maar zijn nestje was. Die jongen had het wel verdiend. Die had in die 4 jaar zoveel meegemaakt met die man. Hij deed verschrikkelijk tegen mijn jongens (heb er 2) de oudste kwam al niet meer. De jongste Steve is ondanks wat hij zei naar me toe blijven komen. Hij wist wat hij over hem zei. Maar mama ik kom voor jouw. Als mijn zoon kwam om zijn was op te halen Zei HIJ gewoon , je doet niet open hoor denk erom. Huh ?????????????? En ik deed niet open om meneer niet boos te maken. dan zag ik mijn zoon weglopen, en ging ik kapot van binnen. En je kunt er met niemand over praten omdat hij bij iedereen heel lief en aardig is. Dus ik zal het wel verkeerd zien. Ik kan zo wel uren schrijven. Het ergste is nadat ik echt gebroken had Ik hem zo miste dat het pijn deed elke dag weer. Kende hem 4 maanden ben bij hem ingetrokken, mijn huis opgezegd mijn zoon op een flat gezet die pas 18 was. mijn auto weggedaan want hij had er een. en nee mocht hem niet aan mijn zoon geven nergens voor nodig. Alles heb ik gedaan om te laten zien hoeveel ik van hem hield. Maar het was nooit goed. Toen ik zei we stoppen ermee dit gaat zo niet, zei hij gewoon Ja je moet doen wat je goed lijkt. Het doet ze niks Houden van kennen ze niet. In 4 jaar tijd was ik iedereen kwijt Ging naar mijn werk naar huis en dat was het. 3 keer ingestort met een schuld gevoel die niet te benoemen is. (naar mijn kinderen toe) . Heb hem nou 4 maanden niet gezien en gehoord. Ben bij een maatschappelijk werkster 1 keer per week. Mijn flat is weer mooi en netjes. En voel me niet meer 7 dagen rot maar soms 3 Het gaat steeds beter. Heb nog een lening afgesloten om het huis bij hem te verbouwen. 6000 euro. Ga nou de schuldsanering in. over 3 jaar ben ik 60 en helemaal klaar. Jij komt er ook wel Je voelt je rot verdrietig en boos. En het is zeker na zoveel jaar hard werken aan jezelf. Maar je gaat er komen echt. En die nieuwe vriendin van hem, is het volgende slachtoffer. Daar houd hij niet van is nieuw dus is hij weer de charmante man en de liefste. Tot zijn narcist het weer overneemt. Prettige wedstrijd voor die vrouw. En degene die niet meer naar je toe komen , zijn jouw vriendschap niet waard. Zorg goed voor jezelf, ik neem aan dat je bij de scheiding de helft krijgt. Neem wat je toekomt. Denk nu even alleen aan jezelf.
      Ik kan nou gelukkig denken Ahh wat ben je toch een stumperd Maar dat heeft even geduurd.
      Nergens naar toe, bang hem tegen te komen, daar was ik nog niet sterk genoeg voor. zou waarschijnlijk zijn gaan huilen. Dat feest gunde ik hem niet. Ik ben 57 zie er goed uit ben weer sterk en hoop dat ik hem nou tegenkom. De STUMPER. Ik ben er weer. En dat krijg jij ook al denk je nu van niet.
      Heel veel sterkte.
      Gr Ellie

  2. Ik reageer even op jouw bericht Hanneke. Dat was kort en krachtig. Ja, dat is zoals het is. Ik ben ook iedereen kwijt. Wat me vooral aansprak is dat je je erfdeel kwijt bent. ik heb het nog nooit genoemd, bang dat ‘ze’ denken dat ik op geld uit ben, dat het daar om draait. Maar nu jij het woord ‘erfdeel’ er gewoon tussen zet, durf ik voor het eerst te zeggen dat ik daar enorm van baal. Reden? Ik ben mijn familie (natuurlijk) kwijt. Daar ben ik al lang overheen. Ze interesseren me niet meer. Maar mijn vader, de narcist (samen met mijn zus, eveneens een narcist) hebben alles natuurlijk goed voor elkaar. Mijn erfdeel (mijn schenkingen op papier in de loop der jaren van mijn vader) zal ik nooit ontvangen. Dat was slechts een kwestie van ‘het kwam hem goed van pas fiscaal’. Och, ook dat is zo’n ingewikkeld, geslepen verhaal.
    Elk verhaal is ingewikkeld en geslepen als het over narcisme gaat.
    Maar de schenkingen op papier aan mij (van een paar ton), zal ik nooit in handen krijgen. Ook daarin werd me altijd een worst voorgehouden.

    1. Sharon, ik zal later reageren over het “erfdeel”. Straks vertrekken we voor een begrafenis van de enigste oom die mij nog wel toeliet in zijn leven. En ze zeggen dat geld niet gelukkig maakt, maar dat is niet helemaal waar. Onterfd worden is een schande, iedereen heeft recht op zijn/haar plaatsje in de rangschikking, dat is een geboorterecht!
      Hou moed en hou vol, je bent het meer dan waard!
      Hanneke.

    2. hallo aan ieder en
      eerst een reactie op J. Als jij je nu bewust bent van het wel en wee en handelen van jouw vader, is een logische volgende stap dat een financieel adviseur of fiscaal jurist,
      jouw rechten in erfenis nagaat. Als bij fiscus dingen vastgelegd zijn, kan men daar nauwelijks omheen. Dit zou ik echt goed voor jezelf gaan zorgen noemen. Niemand hoeft dit verder te weten, je deelt met de persoon die voor jou aan het werk gaat. Beroep je op zwijgplicht en professioneel werk. Laat je vooral niet, op geen enkel vlak benaderen door de anderen, niet via mail, telefoon, brief; jouw naam is HAAS en jij mag je nu van den domme houden tenslotte heb jij het werk uit handen gegeven.Zoek vooral een vrouwvriendelijke(ook als je man bent) en communicatief bureau en persoon; tijd nemen voor dit zoeken loont echt.
      Daarna, het neemt even tijd; kun je het werkelijk afsluiten, ongeacht hoe de uitkomst zal zijn.
      Jij zult je sterker voelen en je zelfvertrouwen groeit tijdens het uitzoekproces en de contacten met de fiscaal jurist. Als je twijfelt, maak het bespreekbaar met desnoods een maatschappelijk vertrouwenspersoon. Jouw leven begint nu…doe alsof je juist ter wereld kwam en alles nieuw ontdekt. Jij bent niet met wie jij leeft en leefde. Daarvoor is ieder mens te kostbaar. Stap uit de slachtofferrol en begin opnieuw.
      Kijk wat er wel is en durf je innerlijke kracht te voelen. Zie eens wat een spontane glimlach met een toevallige voorbijganger doet…succes met leven…je bent pas net begonnen..en ieder mens vindt obstakels op zijn pad die kunnen dienen voor innerlijke groei..liefs Annemarie

  3. Beste Sharon, ik heb dit gedicht een paar jaar geleden gemaakt en draag hem op aan jou of jullie die het nodig heeft. Ik ben door oplichters en leugenaars alles kwijt geraakt nadat in 1995 onze dochter (14 )was verkracht. mijn gezin jaren geterroriseerd door armoedige geesten. Ik ben erbstig ziek weggegaan , stervend. 5 inwendige bloedingen, hartproblemen, psychisch stuk, ongevallen etc. Maar ik redde in die tijd 2 levens op bijzondere wijze. Ook met dit gedicht heb ik een prachtige mooie dame gered van zelfmoord omdat ze anders naar zichzelf ging kijken. Dat heb ik geleerd door mijn vrienden en vriendinnen als HSP-er die niet mocht zijn , presteren of houden van. Gegijzeld als in een Stockholm syndroom, mijn ex thans met een crimineel en landelijk bekende oplichter), die mijn kids heeft laten mishandelen en opgezet heeft tegen de papa. Het PAS-syndroom ziekelijk ingebracht zodat zij hun misdaden kunnen uitvoeren JA. ik was machteloos, weerloos, diep intens verdrietig, ziek …maar niet kansloos.Ik denk namelijk dat JIJ hoogbegaafd bent en HSP!!! Dan kan ik je feliciteren en zeggen:”Pluk deze rose of life en zie je staan met deze roos in je handen”. ik vond deze roos op het strand van Noordwijk opde exacte grens tussen sneeuw en zand, diep in de nacht. Ik schrok hevig tilde hem op en stortte in elkaar. Maar met mijn HSp wist ik dat ik de Rose of life ook zelf zou ontmoeten…DAt is gebeurd e nzij haalde mij van het kruis, haalde de spijkers eruit en nu bouwen we een bedrijf op met een uitvinding met mensen die op ONS lijken en niet waar wij voor MOETEN zijn of werken. Je bent en moordwijf:)
    ( mijn eerste gedichten bundel komt uit ergens over 2 maanden)DAT was MIJN persoonlijk doel. Het EERSTE van mij leven na 25 jaren van diepe dienstbaarheid tov hen die he tniet verdienden.
    groeten
    Dirk
    Rose of life.
    Mijn hart zo vol verlangen
    Schreeuwend in mijn bitterheid
    Ik vaar in kolkend water
    Bezeilend mijn levenspad
    Mag ik eeuwig op u drijven
    Met mijn menselijk verstand
    Heel nadrukk’lijk aanwezig
    Als de golven aan uw strand
    Een mist van stil verlangen
    Die mijn leven kil omvat
    Ontwaak ik thans in gloren
    Op het hemels aardse zand
    In gedachten diep verzonken
    Waar ik in mijzelve rond
    Mijn hart in jammer bloedend
    In ’t licht van eindigheid
    Ik belijd aan u mijn dralen
    Schenk mij toch een mild gebaar
    ‘k Zal koersen uw golven
    Ik verlaat u nimmer meer
    Jubel bestroomt mijn ad’ren
    Mijn gebed blijkt thans verhoord
    Ondanks mens’lijk falen
    In mijn nood dus niet alleen
    Ted’re roos hier aan mijn voet
    Kostbaar kleinood oh zo teer
    Uw knop, ontluikend leven
    Ik kijk lief’lijk op u neer
    Ik draag u in mijn handen
    Verre van het koude zand
    Waarom zijt gij niemands lief
    Daar, u roos, slechts liefde gaf
    Fluwelen bloem laat mij nu
    In vree mijn slaap ontwaken
    Plaveit gij mijnen lichtend pad
    Nimmer dralend, vredig zijn
    Vervaardigd en copyright door H.G. van Kampen. 09-02-2010

  4. Sharon, Hanneke en J..wat een herkenning, er niet toe doen, alles kwijt zijn(familie) en ook niet mogen delen in je erfdeel. Ik Heb alle drie ook niet meer. Schouders hoog, en weet dat je van waarde bent.

  5. Dank ook Sharon voor je gedicht maar ook je reactie op Hanneke. Je verwoordt het zo duidelijk en het is zo herkenbaar (nu drie en half jaar later). Ik kan er alleen maar aan toevoegen ‘choose your battles’ en laat je niet weer meetrekken die diepte in. Het heeft tijd nodig om te kunnen helicopteren en je pijn, verdriet, boosheid een plek te geven.

  6. Sharon, wat prachtig verwoord! De uitspraak: “De mooiste dag van je leven is de dag, waarop je besluit dat jouw leven van jou is,” is hier helemaal op zijn plaats. Sterkte!

  7. Je laten vangen door een narcist, bestaat niet, het gebeurt gewoon of je nu psycholoog bent of iets anders, het overkomt je.
    Dat wat heel mooi lijkt als een droom, kalft langzaam af naar iets verschrikkelijks, een nachtmerrie, die dag en nacht door gaat, of je nu slaapt of niet.
    Ik vond het ook op het Internet, door te googlen op het deviante, idiote, absurde leugenachtige gedrag van mijn partner, ik heb gelijk de relatie verbroken en voor mij zelf gekozen, maar dit lukt niet altijd, het sluipt er in.
    Narcisten zijn sluipmoordenaars, die langzaam je leven gaan beinvloeden, naar buiten zijn ze perfect, ze geloven hun eigen leugens wat het ook moeilijk maakt voor jou als partner. Als je niet op past zuigen ze je helemaal leeg en is jouw leven als dat van een zombie, een levende dode.
    Ik twijfelde vaak aan mij zelf, hoe kon ze toch in haar eigen leugens blijven geloven, zeggen dat je nooit liegt en eigenlijk is liegen je levensstijl, het is zo absurd, zo onwerkelijk, dat je aan jezelf gaat twijfelen.
    Kiezen voor je zelf is het beste, je denkt dat je iets kwijt raakt, maar je had eigenlijk niets, dus kan je het ook niet kwijt raken.
    Vertrouw op je zelf, ga door, kijk niet te veel achterom, want je had echt niets, alleen dan kan je leven weer zinvol worden.
    Ik weet er alles van, het lijkt soms net of er niets is gebeurd, maar toch heb je het meegemaakt, een enge droom, waar jij echt het middelpunt was, als slachtoffer.

  8. Mijn ouders waren beide narcistisch aangelegd. Hierdoor heb ik een zware jeugd thuis gehad.
    Door mijn ” ervaringen en eigen inbreng/karakter” heb ik het ietwat leefbaar kunnen houden.
    Na mijn scheiding ( huwelijk van 20 jaar), ontmoette ik een man met gediagnostiseerde PTSS en narc.pers-stoornis.
    Nog nooit zo verliefd geweest…en toch, ik kon het niet ” plaatsen”.. En na een prachtig weekend ( ik kende hem 2 maanden) verbrak hij de relatie. Kapot was ik ervan..begreep het niet, maar moest het aanvaarden. Tot hij inzag dat hij van mij hield en weer contact zocht.
    3 jaren van ” hemels en duivels-gevoel”…toen begon het (ver)draaien, maniluleren, afgunst, vreemdgaan, aandacht zoeken enz…maar ik was DE GEK..
    Ik was uitgeput na deze jaren..en toen werd hij ziek…diagnose: botkanker. fase 4
    We hadden geen relatie meer, maar uit fatsoen kwam ik bij hem in het ziekenhuis.
    Opeens kwam zijn dochter ook weer langs ( hij had een hoop geld van defensie gekregen wegens zijn deelname in Libanon) En die wilde niet dat hij nog contact met mij had.
    Een week voor zijn overlijden belde hij me nog op en vroeg me op zijn begrafenis te komen.
    Ik heb hem verteld dat ik niet zou komen…dat ik hem heb vergeven wat hij me allemaal had aangedaan…
    Na anderhalf jaar rouw- verwerking, kwam ik via internet in contact met een weduwnaar.
    Hij vertelde me, dat zijn vrouw een jaar geleden was overleden aan hoge bloeddruk..
    Later vertelde hij dat hij dacht dat de dokter haar verkeerde medicatie had voorgeschreven, en toen dat ze van haar paard was gevallen. Ik vond het allemaal een onsamenhangend verhaal.
    Ik dacht dat het kwam door zijn ” rouwen” …iets in de war enz..
    Binnen no time werd ik stapelgek op deze man, maar toch ook een ” onbehagelijk ” gevoel..Soms wanneer hij naast mij zat, zag ik mijn ex-vriend in hem.” Dezelfde ” in het niets kijkende blik in zijn ogen”.. Ook het ” alles mooier maken dan het is” ( zijn beide dochters waren arts, na 30 sec bleken ze pedagoog te zijn, even later studerend hiervoor) Ook praatte hij steeds over geld..wilde me dure spullen kopen enz..
    Na een maand vertelde hij dat zijn vrouw pas een half jaar geleden was overleden..en hij had erge ruzie steeds thuis met zijn dochters, die het niet fijn vonden dat hij mij had leren kennen..en over de erfenis inzaten.
    En ik merkte dat ik mijzelf al begon weg te cijferen ( hij had een grote zaak en dus druk, ik had dat niet…dus ik moest begrip tonen) hij kwam altijd te laat of zei ineens op het laatste af. Opeens viel bij mij ” geen kwartje maar een gulden!!)
    Hij hamerde al voor kennismaking erop, dat hij zijn eigen leven wilde behouden, werk, racen enz. Zijn vrouw had ook haar leven met paard, vriendinnen en kids..en zij zorgde dus voor het huis, tuin, dieren…deed de boekhouding van het bedrijf,,,smeerde zijn broodjes om 6u in de ochtend, en hij ging dan lekker ” zijn ding doen” …
    Toen ik vertelde dat ik wel aandacht nodig heb..( dat is nodig wanneer je een relatie aangaat lijkt mij?) en ik aan één keer in de twee weken elkaar zien niet genoeg had/heb, zei hij dat ik hem het mes op de keel zette…
    Na een mooie zaterdag samen te hebben doorgebracht, belde hij voor de zondag af..voelde zich depri en moest zijn agressie kwijt in de tuin…vervolgens belde hij op maandag om te zeggen dat hij met mij wou stoppen. Zaterdag hield hij zelfs nog van me en zei stapelverliefd te zijn…Wat ik erg luguber vond is het feit, dat hij totaal geen moeite had om met mij intiem te zijn in zijn/hun bed de éérste keer, en er een levensgrote foto stond op een kast, waar een meisje stond toe te kijken, waarvan ik dacht dat het zijn dochter was, maar zijn vrouw bleek te zijn op jongere leeftijd!
    Ik begreep dr geen snars van…maar na veel nagedacht te hebben, denk ik dat ik blij mag zijn dat het over is.
    Na 2 maanden maakte hij het uit per telefoon, en toen ik vroeg, waarom niet even ” face to face”..zei hij,” ik durf je niet te zien en in de ogen te kijken” ..volgende week misschien. Toen heb ik hem uitgescholden voor egoïst, en al mijn frustratie op hem losgelaten…hij liet daarna niets meer horen.
    Van een ( gezamelijke) kennis hoorde ik dat zijn vrouw een hartaanval kreeg tijdens het paardrijden… en dat op jonge leeftijd..

  9. zoals altijd. Weer alle berichten gelezen. Het gaat met mij nu na een half jaar elke dag een stukje beter. 5 Stappen vooruit 2 terug. Was steeds 5 stappen vooruit en 5 terug. Vind het vreselijk wat de narcist je aandoet. Heb zelfs nog lang getwijfeld of dat woord wel bij hem paste, hij kon ook heel lief en innemend zijn. Dacht echt dat het aan mezelf lag. Ik denk wel dat het bij mensen gebeurt die te lief en meegaand zijn. Wat ik het ergste vind ,en waar ik eigenlijk maar niet overheen kom. Is dat nadat je zoveel hebt gedaan en gelaten voor degene Je gewoon kan gaan. Geen traan geen spijt. Boek uitgelezen, pakken ze weer een nieuw boek. Vreselijk.
    Heel veel sterkte allemaal.
    Door het lezen voel ik me niet alleen. Zoveel herkennig
    Ellie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *