Hoezeer narcistische mishandeling doorwerkt

Dit is een gastcolumn van Wim

Ik ben het tweede kind uit een gezin met 7 kinderen. Mijn ouders moesten trouwen zoals dat vroeger heette (in de jaren dertig), maar het ongeluk wilde dat er totaal geen genegenheid bestond tussen hen beiden. Het resultaat was; het vaak in de steek laten van het gezin door mijn moeder, dagelijkse ruzies en uren durende scheldpartijen tot soms diep in de nacht. Mijn moeder was een zeer intelligente vrouw met een ondoorgrondelijk onberekenbaar karakter, rancuneus, sadistisch, gevoelloos en volkomen liefdeloos naar haar gezin, in het bijzonder naar haar echtgenoot en haar kinderen, voornamelijk het mannelijke gedeelte. Mijn vader daar in tegen was een hardwerkende man met goede intenties en een groot plichtsbesef maar was niet opgewassen tegen het sadistische karakter van zijn echtgenote.

Zo ontstond er toen wij wat ouder werden en bepaalde zaken gingen doorzien, een tweedeling in het gezin met aan de ene kant het kamp van mijn sadistische moeder met haar aanhang van (2 meisjes) en aan de andere kant het kamp van mijn goedaardige vader eveneens met aanhang (4 jongens en 1 meisje). De karakters in de afzonderlijke kampen hebben sterke onderlinge overeenkomsten.

Omdat ik in het kamp van mijn vader zat, was ik vaak het doelwit van de sadistische aanvallen van mijn moeder. Dat openbaarde zich op regelmatige momenten, waarbij ik afgezonderd werd en ze dan probeerde om mij tegen mijn vader op te zetten, door mij te hersenspoelen met de meest gemene laster en valse ongegronde beschuldigingen over hem. Soms projecteerde ze deze beschuldigingen ook op mij, omdat ik volgens haar veel overeenkomsten vertoonde met het karakter van mijn vader, waarschijnlijk met de bedoeling om mij alsnog aan haar kant te krijgen. Dit alles speelde zich af op een leeftijd tussen de zes en negen jaar.

Op zeer jonge leeftijd, toen mijn waarnemingsvermogen nog maar nauwelijks was geactiveerd, weet ik mij te herinneren dat ze mij meerdere keren in een opwelling van sadisme op het bed gooide en mij een kussen op mijn hoofd drukte, wat voor een kind een angstige ervaring is. Wat uiteraard haar bedoeling zal zijn geweest. Zo bleken er zich veel van deze gevallen te hebben voorgedaan met ieder van de andere kinderen uit het kamp van mijn vader, steeds op een andere manier afhankelijk van haar sadistische inspiraties op dat moment, maar telkens met de zelfde intenties. Het gebeurde allemaal in het geniep; zij wist het altijd goed te verbergen en zorgde er wel voor dat niemand er getuige van was, want voor de buitenwereld wilde ze doorgaan als een zorgzame toegewijde moeder en dat lukte haar bijzonder goed.

Onderling zijn wij nooit op de hoogte geweest van elkaars belevingen, het heeft jaren geduurd voordat het bij ieder voorzichtig aan de oppervlakte kwam en ik er achter kwam dat ik niet de enige was met deze ervaringen. Allen hebben met een grote wrok het ouderlijk huis verlaten en ieder is zijn eigen weg gegaan. Er was nagenoeg geen band meer met elkaar. Na tientallen jaren zijn er tussen de kampgenoten waarvan ik deel uitmaakte weer enigszins contacten gelegd en is er over dit verleden wat informatie uitgewisseld. Maar de schade was zo groot dat niemand er openhartig over wilde spreken en dat van een echt herstel van de familieband nog nauwelijks sprake was. In dit opzicht heeft ze haar vernietigende werk uitstekend gedaan. Als deze praktijken door willekeurige personen zouden zijn begaan, zou dat voor kinderen een zeer onprettige ervaring zijn geweest en zeker hun sporen hebben nagelaten. Maar wat het zo onbegrijpelijk en tragisch maakt is, hoe een eigen moeder tot zulke intens gemene activiteiten in staat kan zijn. Zij heeft met haar misdadig gedrag doelbewust in het leven van een deel van haar kinderen op zeer jonge leeftijd, onherstelbare schade aangericht. Ze heeft zich hiermee fors schuldig gemaakt aan ernstige psychische en fysieke kindermishandeling, wat in die tijd nog nauwelijks aandacht kreeg.

We hebben het allen verdrongen en een lange periode had niemand behoefte om er over te praten. Mede ook omdat het voor een buitenstaander zo onwaarschijnlijk zou overkomen vreesde ik dat men zou twijfelen aan het waarheidsgehalte, met het gevolg dat ik het ook nooit aan mijn kinderen heb verteld. Ze wisten dat er zich in mijn jeugd onprettige zaken hebben afgespeeld, maar de details heb ik ze onthouden omdat ze er nooit naar gevraagd hebben en ik er liever niet meer aan herinnerd wilde worden.

De gebeurtenissen hebben een behoorlijke tol geëist in ieders leven, de gevolgen waren achteraf veel groter dan ik verwachtte en ieder heeft het op zijn eigen manier moeten verwerken. Omdat ik een totaal verkeerd mensbeeld heb gekregen, blijft het effect van deze gebeurtenissen mij op vele momenten in mijn leven nog steeds achtervolgen. Het heeft tientallen jaren geduurd voordat ik besefte dat er met haar iets niet helemaal in orde was. Tot ik over narcisme las. Gelukkig heb ik in mijn latere leven ook veel positieve mensen naast mij gekregen, waardoor de schade enigszins is verminderd maar nooit volledig is hersteld.

Wim

26 gedachten aan “Hoezeer narcistische mishandeling doorwerkt”

      1. dat is het erge inderdaad, je lijdt enorm en anderen zien iets heel anders, iets moois zelfs, daarom is het zo zwaar…………….

    1. Ik ook …..Zeker omdat ik later blijkbaar zocht naar HET karakter omdat ik zo graag wilde laten zien dat ik niet slecht was ….51 jaar en een jarenlange hel verder weet ik dat het niet aan mij lag . Maar inderdaad de schade is al aangericht ….

  1. Het gevolg in hoe je was en hoe je nu bent, is een wereld van verschil. De pijn die het doet bij elk besef wat je misgelopen bent en wat je nu inhoudelijk had bereikt in je leven, maar niet heb kunnen bereiken. Wat niet in je macht mocht zijn. De realisatie wat je op latere leeftijd nog kan bereiken wat je is misgund en gegund. De tijd die je nog over hebt om jezelf te genezen.

    1. En Joop,
      jou wens ik dat je loskomt van je enorme verdriet, om dat wat er niet was en wat je wel had gewenst; dat je de kracht die in je is, vasthoudt en jezelf beetje bij beetje geneest. Het is je meer dan gegund.
      ook voor jou goede groet

  2. Ik word gezien als een zelfstandige, sterke vrouw die het allemaal goed op orde heeft. Ik ben vaak raadgever en een luisterend oor.
    Het is gedeeltelijk ook zo, maar..
    daarachter schuilt nog altijd een heel onzeker meisje. Er hoeft maar weinig te gebeuren of ik raak m’n sterke ik kwijt in contact met andere mensen. Ik heb geleerd (in de tijd dat ik in midden in de narcistische wereld leefde) om me in alle bochten te wringen om niemand te kwetsen of te pijnigen en om daarnaast mezelf zo veilig mogelijk te stellen.
    Ik ben graag op mezelf. Dat voelt het veiligst en het prettigst. Dan kan ik doen wat ik wil doen. Ik hoef met niemand rekening te houden en kan dus mezelf zijn. Ik blijf het lastig vinden om het niet voor een ander in te vullen. Reden daarvan is dat ik nooit wist wat er ging gebeuren en zo alle scenario’s al had bedacht en had voorbereid ter zelfverdediging.
    Toch al snel denken: Wat heb ik fout gedaan? Wat had ik anders kunnen doen? Toch altijd nog eerst zoeken bij mezelf. Daarna komt pas het besef dat het ook weleens aan een ander kan liggen. De eeuwige twijfel aan mezelf blijft en een bevestiging blijft nodig.

    1. Heb ik ook gehad, hoor. Erkenning en bevestiging zijn in het begin het allerbelangrijkste. En inzicht. De twijfels zullen afnemen naarmate je genoeg positieve ervaringen krijgt. Deze site is al stap 1.

    2. Dag mevrouw M.
      Naar aanleiding van je reactie op mijn ingezonden stuk (gastcolumn Wim) kan ik je misschien iet meegeven uit mijn eigen ervaringen.
      Vanaf mijn vroege kinderjaren al had ik een verschrikkelijk minderwaardigheidcomplex omdat mij door mijn moeder altijd was aangepraat dat ik niets voorstelde en dat het met mij ook nooit iets zou worden. Studeren was geen optie want ik was daar volgens haar niet geschikt voor. Dat zei ze niet een keer maar talloze keren en op den duur ga je daar in geloven. Op aandringen van de wijkverpleegkundige die de toestand binnen ons gezin doorzag mocht ik na mijn lagere school met pijn en moeite 2 jaar naar de ambachtschool om een vak te leren. Langer studeren was er niet bij onze toekomst telde niet, want in een gezin met 7 kinderen was elke cent welkom. Daarna ben ik gaan werken ik was toen amper 15 jaar. Op aansporing van mijn eerste werkgever die wel iets meer in mij zag dan mijn moeder en waarvoor ik hem nog steeds dankbaar ben, heb ik in de avonduren mijn studie voortgezet in mijn vakgebied tot aan mijn militaire dienstplicht. Daarna tot mijn 26ste jaar niets meer ondernomen tot aan mijn huwelijk. Ik kreeg kinderen en dat gaf mij weer kik om toch nog wat meer uit het leven te halen dus ben ik weer begonnen met studeren tot mijn 36ste jaar. Uiteindelijk heb ik op hbo niveau het bedrijfsleven (in de telecommunicatie met vervroegd pensioen) verlaten.
      Wat ik hiermee aan wil geven is, naarmate ik meer kennis kreeg begon mijn minderwaardigheid-complex af en mijn zelfvertrouwen toe te nemen. Ik had namelijk aan mijzelf en aan de buitenwereld bewezen dat ik geen nul was wat mij altijd door mijn moeder was ingeprent. Je merkt dat er naar je wordt geluisterd, omdat je iet zinnigs te vertellen hebt. Ik had de waardering, de goedkeuring en de stimulans van mijn moeder die ik heb gemist en als kind zo nodig had nu niet meer nodig. Dit geeft een geweldig goed gevoel ik heb het allemaal zelf gedaan.
      Ditzelfde proef ik ook een beetje uit jou verhaal. Je hebt de uitstraling van een zelfstandige sterke vrouw. Je hebt een luisterend oor mensen waarderen je raad en dat is niet voor niets. De mensen doorzien heel gauw dat wat je adviseert en hoe je daar mee om gaat van waarde is, daar kunnen ze wat mee. Dat is jou bezit onzichtbaar voor anderen maar wel degelijk in jou zelf aanwezig. Koester dit gevoel het is van jou, je hebt het zelf ontwikkeld niemand kan jou dat afnemen want je hebt het zorgvuldig opgeborgen in jezelf niemand kan er bij het is en blijft van jou. Het is oneindig veel meer waard dan het gebral van narcisten die alleen gericht zijn op vernietiging van de ander en degenen die daar anders tegenover staan zijn de moeite niet waard en dat laat je toch niet gebeuren. Doe er je voordeel mee en laat anderen ook steeds meeprofiteren.
      Ik wens je heel erg veel geluk
      Wim

    3. Zo herkenbaar om.je in een situatie te manouvreren om je maar niet slecht te voelen of dat je de controle blijft zoeken. Vermijding maar hoe kom je ervanaf. Vertrouwen hebben dat mensen t goed met je voor hebben blijft moeilijk.

    4. Exact mijn verhaal, ben nu bijna 53 en nu pas aan t verwerken na nog 2 of meer narcisten in m’n leven. Ik ben ook vanaf kind chronisch ziek dus ik raakte dubbel geïsoleerd. Of ziekenhuis en school lukte maar half.
      Van m’n twaalfde aan t “zwerven” naar mensen
      Heb t maar nauwelijks overleefd
      Maar ik ben er nu
      Liefs voor jou

      ❤️🦋
      Vrijheid heeft een hoge prijs

  3. Het klopt wat je zegt dat niemand je zou geloven, de plannen van een narcist zijn zo doordacht en hun verhalen naar buiten zijn dat ook, de buitenwereld ziet niets en dan is het moeilijk om je verhaal te vertellen.
    Toch is het goed om er over te praten en sites als deze kunnen gelukkig je verhaal onderbouwen, ik zou mijn eigen verhaal ook niet geloven als ik het zou horen, met de kennis die ik nu heb is dat anders.
    Narcisme kent geen grenzen, mijn partner bevalt binnenkort 7.000 km hier vandaan, ik heb nog een weinig contact met haar, ze bevalt van een jongen gaf ze mij laatst door, haar grootste nachtmerrie.
    Maar twee jaar terug vertelde zij mij nog: “ik wil een kind van je het liefst een jongen want dan ben je altijd bij mij”, heel romantisch dacht ik toen. Nu is het haar nachtmerrie want zij is niet meer bij mij, maar ik zal wel altijd bij haar zijn.
    Ze liegt nog steeds alles bij elkaar heb ik gemerkt, omdat ik haar door heb, anderen geloven haar leugens weer……………..

  4. Dag Wim,
    dat de gruwelijke beelden maar uit je bestaan mogen weg glijden; zodat er rust en vrede in en met jezelf kan ontstaan.
    goede groet

  5. Beste Wim, ik plaats mijn reactie bij jouw verhaal, ik neem aan dat je wat ouder bent en totaal onwetend deze dingen hebt moeten doorstaan, vreselijk. Ik had dit verhaal al klaar staan en waag het erop te mailen. Ik zie raakvlakken, kinderen in het geding…
    Houd moed en dank voor je verhaal!
    Notitie over een vriendschap
    Waarom is narcisme niet uit te leggen? Waarom kan iemand het (meestal) eindelijk doorkrijgen na een jarenlange relatie? Omdat het een onvoorstelbare ( ik bedoel letterlijk niet voor te stellen) persoonlijksheidsstoornis is. Niet uit te leggen. Heeft iemand weleens van een verborgen narcist gehoord? Of, in het engels, secret narcissist of covert narcissist.
    Je gaat uit van wat ‘normaal’ is, zoals redelijke, gewone mensen denken en doen.
    Ben je ziek, krijg je een aardig woordje. Is je moeder overleden, krijg je empathie.
    Heb je een mooie nieuwe tas, krijg je een complimentje. Enzovoort.
    Dat doe je zelf toch ook?
    Maar er bestaan mensen, die dit altijd weten te omzeilen, die de aandacht subtiel brengen op hun overleden ouders, hun ziekte, hun smaak, enz. Die laatdunkende blikken laten zien, als je vrolijk bent vanwege opslag, of een lekker taartje. Maar ik dacht dat ik mij dat verbeeldde en niet zo moeilijk moest doen.
    De mensen die een zwaar leven hebben, met weggelopen echtgenoten, plotsklaps verdwenen kinderen, broers en zussen die hun gemeen behandelen,banen die ineens niet meer voldoen omdat de baas niet deugt,
    buren die knettergek zijn, vrienden die hun bedriegen, problemen met instanties door die rot maatschappij, die niet begrijpt hoe moeilijk ze het hebben, enz.
    Terwijl zij niets anders doen dan werken, sloven, voor iedereen klaar staan….
    Je probeert ze te helpen, met woorden, met geld, met vriendschap en liefde, maar als je doorzet in een ‘gesprek’ ja, dan ‘begrijp je het niet’.
    Je weet wel, die mensen die op het juiste moment een presentje voor je meenemen, en dan is je de wind uit de zeilen genomen. Die een klein complimentje geven, je voelt je goed, en je later op de avond een paar subtiele, maar venijnige steken onder water geven. Die mensen die je door blikken en gebaren in complete verwarring brengen.
    Die mensen die werkelijk alles bij elkaar liegen, maar het is niet te bewijzen. En jij maar twijfelen. Oh, het hoeft niet over de ‘grote zaken des levens’ te gaan hoor, welnee, die hebben ze al in je grijze hersencellen geplant, maar ook kleine dingen, vooral kleine dingen. De buurvrouw is van de trap gevallen, ik moet voor haar zorgen, mooie merkkleding, goh, waar heb je dat gisteren gekocht, oh, weet ik niet meer, was maar tien euro, moet je alweer naar de dokter, het openbaar vervoer reed niet, ik zag je niet in het cafe ik heb overal gekeken, er was een lekkage plotseling…enz.
    Ik heb 10 A-viertjes vol met smoezen. Oh wee, zet hier twijfel bij, de toorn is oneindig, hoe durf jij te twijfelen, dit overkomt mij allemaal, het is al erg genoeg.
    En al die verzonnen ziektes en kwalen, de pijn als je in de metro de trap op moet,
    of een stuk moet lopen, net nu je voet gekneusd is, de zware boodschappen met je schouderproblemen….
    Het bovenstaande, en oneindig veel meer, heb ik allemaal beleefd, geloofd, over gepiekerd en mij verward en naar over gevoeld…
    Geholpen, gepraat, telkens weer de hand over het hart, het is zo zielig, uitje regelen, drankje doen….
    Oh, my God
    Twee en een half jaar geleden ontdekte ik dat ik zo’n vriendin had.
    Al 30 jaar…. Het is fokking, excusez, ongelooflijk!
    Waar ben ik in dit verhaal, wat is er mis met mij?
    Ik wil maar zeggen, ook in vriendschap, komt dit voor. Het gaat altijd over relaties, ik besef dan ook hoe verschrikkelijk dat dan wel niet moet zijn! (snap nu ook haar weggelopen echtgenoten…)
    Deze verborgen narcisten zijn de ergste (als ik alles moet geloven wat geschreven wordt in betrouwbare literatuur, en dat geloof ik, you bet), maîtresses in gaslighting en manipulatie.
    En nee, voor de zekerheid, ik ben niet dom, hoogopgeleid, 48 jaar gewerkt, goede banen, nu gepensioneerd, en nu dit….. Ik kan het nog steeds niet geloven dat dit bestaat.
    Dat ik een zestigplusser ben die een nieuwe dimensie in het leven ontdekt….ik zou bijna zeggen een satanische dimensie.
    Met dank aan internet, en deze site, had ik dat maar eerder gehad.
    Het ouderwetse woord ‘ontgoocheling’ is voor mij van toepassing, maar eigenlijk nog een te lieflijk en grappig woord, het is erger, het knaagt aan de fundamenten van
    mijn leven, van de condition humaine. Ik heb een lifetime in de communicatie sector gewerkt en was behendig met woorden en overtuigingskracht naar klanten en collega’s.
    Ik meld dat, omdat het des te meer duidelijk maakt, misschien, hoe NPD mensen je in de tang hebben, hoe geslepen ze zijn. De volkomen absurde tegenstelling van je werk, waarin je iemand overtuigt van het belang van de te volgen strategie, versus je privé situatie, waarin je je dezelfde avond laat inpakken door een narcist. Dit is echt zo ongelooflijk, ik hoef dat hier niet uit te leggen ‘onder ons’, maar het doet zo’n pijn!
    Sterkte voor allen die hier mee te maken hebben en wees blij, toch…, dat je nu info
    over deze ingrijpende stoornis makkelijker tot je beschikking hebt en kan delen, en er lotgenoten zijn, dat helpt toch iets…
    Oh ja, en nog even over dat ‘hoovering’, dat ze je weer gaan benaderen, trap er niet in,
    maar ik besef denk ik, dat dat in een huwelijk moeilijker is, zeker als er kinderen zijn.
    En in mijn beleving (na twee jaar lezen over dit verschijnsel…) denk je , als je het pas ontdekt hebt, dat er nog mogelijkheden zijn, dat er ‘inzicht’ moet komen bij de narcist, helaas, dat is niet zo. Dat kunnen ze wel faken, heel erg goed zelfs natuurlijk, ik ben na een jaar ook een gesprek aangegaan, maar meer omdat ik wilde weten of mijn vriendin nou echt een NPD was (je blijft een beetje twijfelen) dat was desastreus en heeft me weer maanden gekost om er over te piekeren en mij zelf weer op te werken.
    Dat is wellicht het ergste en onbegrijpelijkste aan deze stoornis, dat er echt helemaal
    Niets veranderd en je voor het weet in een absurd gesprek verzeild raakt, waarbij alles op jou geprojecteerd wordt, er dingen gezegd worden die er niets mee te maken hebben, maar je wel uit je evenwicht brengen, zelfs als je het al ‘weet’, je sterk voelt,
    En toch, en toch, ze lappen het hem weer, ik ben weggelopen uit het gesprek, niet met ruzie, maar chique zal ik maar zeggen. Het Heeft Geen Zin.
    Ik ben nu enigszins betijt, maar af en toe zijn er triggers die mij aan deze vriendschap
    herinneren natuurlijk, en dan is de woede immens, je wilt wraak, maar dat kan niet.
    De enige satisfactie die ik heb is, dat wij ‘al oud’ zijn, en er nu werkelijk niemand meer
    is in haar kennissenkring, iedereen is weggewerkt en weggelopen, ook familie, ik hield stand, maar nu ben ook ik weg en moet ze iedere avond,onder het genot van veel drank, aan de tafelpoot vertellen hoe goed ze is en dat niemand het ooit snapte. Ik denk dat dit misschien enige troost biedt voor jongere generaties, echt, ze veranderen niet, en ondanks hun ‘flitsende’ levens, staat hun een eenzame ouderdom te wachten.
    Ik betreur het zeer dat er in onze tijd geen internet was, dan had ik wellicht eerder
    ontdekkingen gedaan.
    Een groot compliment voor jullie site, waar in rustige, intelligente bewoordingen wordt
    duidelijk gemaakt wat NPS is, dank daarvoor.

    1. France, goed dat je eens een verhaal over een vriendschap plaatst. Dat heb ik tot nu toe gemist. Voor mij deels herkenbaar (misschien doe ik ooit hier mijn verhaal). Geen empathie (een kennis met een erge vorm van kanker moest maar weer eens aan de slag…) altijd negatief, complete verwarring zaaien of ontzettend boos worden (en vervolgens, engelachtig: maar zo heb ik het helemaal niet bedoeld, ik ben toch niet verantwoordelijk voor hoe jij dingen opvat, maar ik ben helemaal niet boos!), manipulatie, geen zelfinzicht, de ene dag een verhaal ophangen en de volgende dag iets compleet anders zeggen, ronduit absurde gesprekken, maar dan wel weer redelijke en weloverwogen mails krijgen, waardoor je ongelooflijk aan je waarnemingsvermogen gaat twijfelen, de persoon in kwestie heeft door charme anderen (‘vazallen’) aan zich weten te binden en mij weten te isoleren. Inderdaad: knagen aan de fundamenten van het leven. En van mijn kant: ook hoogopgeleid, ook communicatie gedaan, toch volledig ‘under the spell’ raken, telkens de hand over het hart, steeds knock-out geslagen worden en weer opkrabbelen, ook twee jaar gelezen, eerst over mogelijk asperger, vervolgens over narcisme en dan woede en wraakgevoelens krijgen (ik, die altijd dacht een vredelievend mens te zijn), een nieuwe satanische dimensie vinden, en daar vreselijk mee worstelen… Jij ook sterkte, Vero.

      1. Dank je , Vero, voor je reactie. Ik schrijf nu pas, ik wilde even niet meer kijken op internet… Zo moe, van al dat gepieker. Inderdaad, ik twijfel ook over mijn waarnemingsvermogen, het is zo onbegrijpelijk! Je hebt een goed inzicht zoals je schrijft, je hebt je vriend of vriendin door, precies die dingen maakte ik ook mee.Het engelachtige gezicht, ja, zeer juist, daar heb ik heel veel tegenaan mogen kijken. Ik denk er nu bijna drie jaar over, en ben nog lang niet klaar hiermee, ik kan nog steeds moeilijk begrijpen wat er gebeurd is, maar de uitdrukking ‘under the spell’ heb ik ook vaak in gedachten gehad. Dat is het, ik ben betoverd, maar negatief, door een boze fee. Het is zo ongelooflijk frustrerend, op alle fronten, voor jezelf maar ook om het een beetje proberen uit te leggen aan anderen, daar moet je mee oppassen in je emotie. Ik voel mij zo ellendig soms, dat ik zo lang met iemand omging, en niet luisterde naar mijn intuitie, die er heus wel was, maar die als het ware overruled werd, hoe doen ze dat toch???? Het heeft veel tijd nodig om deze stoornis te doorgronden, maar helemaal snappen doe je het nooit, omdat je van ‘normale’ mensen en waarden uitgaat. Die moet je volkomen loslaten. Ook kan je er gewoon niet tegenop, raar maar waar, het enige wat erop zit is ‘no contact, wegwezen!
        Het gaat inderdaad meestal over liefdes-reaties en huwelijken, en echt, ik begrijp hoe erg dat is, maar zo’n lange ‘vriendschap’ hakt er ook behoorlijk in.
        Ik blijf maar piekeren, nu ik meer inzicht in deze stoornis heb, en dat… en toen, en daar,
        een film in je hoofd, die moet stoppen, maar….
        Ik ben toch weer gaan internetten natuurlijk, door een trigger via via, en vond een youtube kanaal, waar ik profijt van heb. Het heet Understanding narcissists, van ene Scott Basset. Hij ontrafelt daar het wezen van narcisme, op een rustige manier zonder rancune. Vaak verbluffend to the point, ik kan dit aanraden, het helpt! Wel voor ‘gevorderden’ anders denk je, waar heeft hij het over.
        Het maakt me boos dat zo’n jonge man het weet, ik wist van niets!
        Het is zo totaal onbegrijpelijk dat je je leven leeft, werkt, opvoedt, etc. Een gewone, gezonde, tamelijk gelukkige vrouw en moeder, met een interessante baan. Maar altijd was er die onderstroom, het onbenoembare, ik leidde een dubbelleven, er school nog een andere vrouw in mij, zonder dat ik het wist! Een zgn. ‘Enabler’ van een liegend, manipulerend monster. Die Youtube man heeft vele filmpjes over het ‘dagelijks leven’ van/met de narcist, ik zag er onlangs één van hem, getiteld Why narcissists cannot tolerate healthy behaviour, de spijker op de kop, werkelijk exact wat ik ervaren heb…
        Misschien omdat mijn verhaal over vriendschap gaat, heeft het ook zo belachelijk lang geduurd, je zit als vriendinnen niet iedere dag bij elkaar, soms dacht ik ook wel, laat maar gaan, maar ik zie nu natuurlijk hoe ze je uiterst geslepen er steeds weer intrekken, in hun waanwereld. Zo blij dat ik er vanaf ben en zo langzamerhand ook meer controle krijg over de woede en het verdriet, en onbekommerd kan eten, drinken, films kijken, shoppen etc. zonder die onderstroom, body language, blikken, zuchten, drama….
        Ik bericht nooit op internet, maar nu wel, omdat ik het heel belangrijk vind dat deze stoornis bekender wordt, er wordt enorm veel schade aangericht in de maatschappij door deze mensen. Ze kunnen bijna iedereen betoveren, ook artsen, rechters, jeugdzorg etc. Mijn vriendin had ook een ‘hele goede relatie’ met haar dokter en dientengevolge vele ziektes ( fake natuurlijk) die haar profijt opleverden.
        Onlangs werd ik ‘s nachts wakker en vloog mijn bed uit, als door de bliksem getroffen. Ik herinnerde mij een jaar uit mijn leven, toen ik bij een klein communicatiebureau werkte, waar iedereen super gestressed was, ik niet meer kon slapen, huilend naar het werk ging, niets klopte, er werd gelogen en gefraudeerd,
        en je kon er niets mee, een afschuwelijke periode. Een dame was er directeur….
        Nou, dat was er ééntje van het ergste soort, slagvelden heeft ze aangericht.
        Dit was, godbetert, begin 80-er jaren! En ik snap het nu pas! (lang leve internet).
        Deze site Het verdwenen zelf heeft mij geholpen, en die Youtube man voor als je verder bent met ‘leren’, en enigszins bekomen bent van je woede. De mensen die door een narcistische ouder zijn opgevoed, verschrikkelijk, echt, zo verdrietig. Daar was ik dan dus onwetend getuige van, het leuke tweespan, moeder en kind, oh my god, er waren tekenen… nu denk ik wel te snappen wat er achter de voordeur gebeurde, het breekt mijn hart! Voor een ieder hier veel sterkte en geluk gewenst.
        P.S. Heeft iemand van jullie de documentaire gezien A Family Affair? Een kleinzoon die zijn oma bezoekt en er niet achter komt wie ‘zij nou eigenlijk is’. Het begrip narcisme komt er niet in voor, maar….
        Die oma is echt verschrikkelijk, die bracht haar kinderen van drie en vier jaar naar een
        tehuis om verder te gaan met haar carrière… ze werd bejubeld (in de vijftiger jaren) als perfect model, perfect mother. Daar mogen narco’s niet meer mee wegkomen, het internet zal zeker helpen hier meer van bewust te worden.

  6. Zoveel herkenning in jou verhaal…Mijn ouders waren beide narcistisch…alcholisten wat ze ook nog zeer onberekenbaar maakten
    Jaren ging het goed…wist ook niet beter…..Totdat ik zelf kinderen kreeg…maar mezelf opgeraapt en zo goed als kwaad het ging…vol goede moed verder doorgegaan …..totdat ik een narcist/psychopaat als partner kreeg….maar dat eerst niet zag…na 4 jaar van psychische/fysieke mishandelingen een einde gemaakt aan de relatie…waarna de ellende van bedreigingen en stalking begon…wat eindigde in een rechtzaak tegen hem…Nu onderhand ruim 2 jaar in therapie(EMDR) Nu mezelf weer aan het opbouwen….Ik kom er wel….maar ben er nog niet….

  7. Wim,
    Wat heb je het prachtig helder verwoord over de afschuwelijkste bagage en lelijkste litteken op ja hart die je van je moeder ~ verdorie je moeder nog wel ~ hebt meegekregen. Ik heb diep respect over de ijzersterke kracht die uit jouw woordenkeuze, zinsopbouw ed uitstraalt. En vooral… dat je ondanks alles toch een warmhartige man bent gebleven en nog bent. Ik hoop dat in jullie familieband nog mooie dingen gaan ontspringen, groeien en gaat bloeien. Zodat jullie wonden minder zichtbaar worden…. ze zullen er altijd blijven…. echter ze zullen niet meer zo irritant gaan jeuken, dat het te zeer je aandacht trekt… zodat jullie in de nabije toekomst een mooie Family Quality Time dag hebben…. en even alles kunnen vergeten…. want er is alleen nog maar tijd voor ‘genieten’…. dat wens ik jullie en jou nu in het bijzonder 😉
    Hartelijks,
    Natasja

  8. Beste Wim.
    Ik heb met je te doen. Ik zie grote parallellen met mijn eigen jeugd, alhoewel er geen kampen waren. Onze familie is ook zo goed als uit elkaar gereten. Er is geen familieband op een uitzondering na, Mijn moeder was narcistisch en mijn vader een zachtaardige man die het zich niet bewust was en zijn eigen problemen had. Ook wij (5 kinderen) zijn psychisch en fysiek mishandeld vanaf de geboorte. Ik kwam er achter door gesprekken met mijn jongste broer op mijn 48ste. Door het boekje “het drama van het begaafde kind” van Alice Miller te lezen, begreep ik wat er met mij gebeurd was. Ik zelf heb mijn jeugd ook verdrongen en heb nog steeds geen herinneringen. Na een lange zoektocht in de psychisch hulpverlening en in het alternatieve circuit, ben ik erachter gekomen dat ik structureel gedissocieerd was. Met behulp van de Somatic Experiencing therapie (gebruikt je lichaam als ingang) maak ik vorderingen. Begin dit jaar, ik ben nu 57, heb ik 22 persoonlijkheidsdelen geheeld door middel van de Internal Family Systems therapie. Ik ben er nog niet maar ik ga de goede kant op. Als je traumatische ervaringen hebt, met name als je jong bent, ontstaan er deelpersoonlijkheden. Het zelf wordt dan weggedrukt. Nu het Zelf weer aan de oppervlakte is, komt mijn gevoel terug (op een leeftijd van 3 maanden afgesloten) en kan ik mijn hart weer voelen. Het blijkt dus dat ik hoog sensitief ben. Mijn boosheid heeft in een keer losgelaten. Als een energiebal voelde ik hem van onder uit mijn buik mijn hoofd uitgaan. Dit was heel heftig. Het verdriet is er nog, maar wordt ook langzaam minder.
    Veel succes met je heling.
    Vincent

    1. Exact mijn verhaal, ben nu bijna 53 en nu pas aan t verwerken na nog 2 of meer narcisten in m’n leven. Ik ben ook vanaf kind chronisch ziek dus ik raakte dubbel geïsoleerd. Of ziekenhuis en school lukte maar half.
      Van m twaalfde aan t “zwerven” naar mensen
      Heb t maar nauwelijks overleefd
      Maar ik ben er nu
      Liefs voor jou
      ❤️🦋
      Vrijheid en herstel heeft een hoge prijs gehad voor mij
      Ik doe IFS SE & Emotional Freedom Techniques
      Ben er ook nog niet
      Wel te gek om te lezen ook al is het 2022

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *