vijfenvijftig jaar moeder(s)taal

Dit is een gastcolumn door Op gemak bij mezelf.

eerst grote mensen, dan hangoren
knoop dat in je oren
ik laat mijn oren niet naar jou hangen
ik laat mij door jou niet de oren wassen
een draai om je oren, dat kun je krijgen

je hebt niks in te brengen als lege briefjes
jouw wil staat achter de keukendeur
je moet gehoorzaam zijn
ik laat mij de wet niet voorschrijven
je hebt niks te vertellen
liever koekjes worden niet gebakken
JOUW wil is geen wet
jouw wil zal geen koning kraaien
je hebt niks te willen
als je maar wilt
hoor je wat ik zeg
je luistert niet
je wilt niet luisteren
je hebt maar te luisteren
je ZULT luisteren
ik heb het je al honderd keer gezegd
ik zeg het nog één keer
ik zeg het niet nóg een keer
ik zèg het je
zal ik je eens wat vertellen
je kunt het best
dan maak je maar zin
je doet toch waar je zelf zin in hebt

 

dan zeg je het maar af
het kan niet anders
je regelt het maar
als je ziek was, zou je ook niet kunnen
je kunt toch wel zeggen dat je niet kan
dan had je die afspraak maar niet moeten maken
zijn die mensen belangrijker dan wij
iedereen is bij jou altijd belangrijker dan wij
wij komen op de eerste plaats, als je dat maar weet

 

je doet het er maar mee
wat heb ik daar mee te maken
kan me niet schelen
interesseert me niks
maakt me niet uit
ik hoef jou geen verantwoording af te leggen

 

ik kan er niks aan doen
ik wist niet dat het van jou was
het is je eigen schuld
dan moet je maar beter opruimen

 

wat denk je wel
je doet wat ik zeg
je hebt het maar te doen
en daarmee uit
wat ik je brom
zo is het en anders niet
het is nu eenmaal zo
om toch
andere keer
het gebeurt niet
omdat ik het wil
ik wil het niet hebben
jaja, ik wil ook wel eens wat
geen gezeur verder
we kunnen er kort of lang over praten
hoe haal je het in je bolle hersens
gaat je niks aan
bemoei je er niet mee
ik kan het alleen wel af

 

nou ja, zo erg is dat niet
ik had dat niet begrepen
dan zeg je maar dat ik het gezegd heb

 

we hebben het er nog wel over
je zult het wel zien
je doet precies wat je zelf wilt
doe eerst wat je doen moet
ik wil er niks meer over horen
we houden er over op
als je tegen iedereen zo doet

 

ga naar je kamer
ik wil je niet meer zien
ga uit mijn ogen
verdwijn
DONDER op
na school kan je gelijk door naar bed
ga maar naar boven
voor straf ga je naar bed
ga maar in de keuken eten
voor straf gebeurt dit niet
voor straf gebeurt dat niet
je gaat op die stoel zitten en daar blijf je zitten
je moet eerst berouw tonen
je moet eerst om vergiffenis vragen
ga daar zitten nadenken wat je verkeerd hebt gedaan
zeg dat het je spijt
meen je het werkelijk, of zeg je het maar
het moest er nog eens bijkomen dat je het expres deed

 

16 gedachten aan “vijfenvijftig jaar moeder(s)taal”

  1. Oef, ik ken ze allemaal.
    Pa gebruikte ze allemaal. Pa voedde me niet op, pa richtte me af.
    Na het overlijden van ma, die zichzelf van het leven beroofde omdat zij in de greep was van pa en zichzelf al járen geleden verloren had, ontving ik van pa een briefje.
    Daarin stond dat het mijn schuld was dat ma er een einde aan gemaakt had. “Je moedertje, schreef hij, om me vooral te raken, was heel boos op je”. En “Eens zal er wroeging bij je komen en zul je er enorm berouw van krijgen’.
    En nee, het raakte me niet in die zin zoals hij het graag wilde. Wel was ik voor de zoveelste keer verbaasd. Hij had dit speciaal geschreven en bij mij persoonlijk in de brievenbus gedaan om er zeker van te zijn dat ik het zou lezen en ontvangen. “Mafkees”, dacht ik.

    1. Hi M,
      Ja dat is de enig zinvolle reactie: ‘Mafkees’. En dat voor jezelf dan ook zo vast te houden. Het heeft mij tientallen jaren gekost om iets dergelijks niet alleen te denken (in mijn hoofd dus), maar het vooral ook zo te voelen. Want dan daalt het in mijn lijf en ben ik het echt zelf. Dat is me na veel gedoe en hard werken aan mezelf echt gelukt. Wat een bevrijding. Je laatste alinea is héél belangrijk: je bent goed bezig je helemaal los te maken. Mooi.
      Een soortgelijk voorbeeld zoals jij hierboven vertelt, ervaarde mijn zus, die van onze moeder de schuld kreeg dat onze hoogbejaarde en ziekelijke vader zijn heup brak. Let wel: mijn zus bevond zich op 125 km. afstand. In wezen was de aantijging zo bespottelijk en dom, dat we er ook om moesten lachen. Maar ondertussen. Toch is het wel een manier geworden waarmee ik mezelf uit de prut heb gewerkt: werkelijk inzien wat een idioot gedrag iemand vertoont. En dat het in feit terug slaat op de persoon zelf.
      Je zegt het mooi: je vader wilde jóu raken met zijn briefje, maar vermoedelijk was hij zelf degene die zich geraakt voelde (= in de steek gelaten / zich gepikeerd voelde) door de dood van je moeder.

  2. Met veel droefheid in mijn hart heb ik je opsommimg gelezen.
    En wat mij het diepste raakt is, “die lijst was ik, Ik geloofde het allemaal, in volle overtuiging, yep ik was dat…..
    Het zat zo diep in mij geworteld, dat ik mij bij het lezen van jou lijst realiseerde “hoe ik werd gezien en behandeld door mijn moeder, als een verschrikkelijk ondragelijk wicht”.
    Ik herriner mij nu pas dat deze op mijn lijstje stond,
    “Tanden verdien je niet, alleen hele mooie meisjes mogen mooie witte tanden dragen,meisjes die slim zijn en hoge punten behalen op school”.
    Dit past niet bij jou, jij bent niet slim, tis veel beter zo om een kunstgebit te dragen straks.
    Dus was mijn moeder zo vrij om op mijn 14 jaar mijn 8 voorste boventanden te laten trekken bij de “beul van een tandarts”.
    En liet ze mij in mijn tienerjaren zonder boventanden rondlopen.
    Dan konden de jongens zien dat ik het niet waard was, volgens mijn moeder, want ware schoonheid zat van binnen ,niet van buiten.
    Ik was een mooie meid vroeger ,en mocht er best wel zijn, maar blijkbaar was dat fout in haar ogen.
    Ik was het niet waard om aandacht te krijgen , gelukkig toen ik 18 was mocht ” de beul” zijn werk afmaken en de rest van mijn boventanden eruit trekken, gezond en wel en kreeg ik meer dan een half jaar later een kunstgebit.
    Want dat had ik verdiend volgens haar, dat paste bij mij.
    Zoals de schoenen (kikkers)die eerst mijn zus en daarna mijn broer had afgelopen, die pasten ook bij mij, zelfs als ze een paar maten te groot waren.
    Hoe dankbaar ik wel niet moest zijn met de jongenskleding van een buurvrouw.
    Want het was heel vrijgevig dat ik die kledingstukken van haar zoon kreeg, en dan moest ik ze ook maar dragen.
    Hoewel de kleding voor mijn broer was bestemd.
    Het maakt heel wat los, wat je opsomt,
    Ik weet niet wat ik fout heb gedaan vroeger, waarom ik een doorn in het oog van mijn moeder was.
    Iedere dag probeer ik die angel er uit te trekken bij mij.
    Of te voorkomen dat iemand hem er weer in prikt,
    Het kost nog steeds moeite om voor mijzelf de goede moeder en vader en zus te zijn die ik nooit heb gehad.
    Hoewel het leven al een heel stuk lichter is geworden en er ook fijne momenten zijn en ik geniet van het moeder zijn van mijn twee jongens heb ik er nog steeds moeite mee om mijn glimlach te zien.
    Altijd nog zie ik in mijn mondhoeken opgetekend, de schaamte om mijn tanden ,die gedachte ‘oh ja ,je bent het niet waard om te glimlachen’, die is jou niet gegund.
    Ik ben dankbaar dat jij je lijst met anderen wilde delen, Nu weet ik dat er ook anderen zijn die veel pijn en verdiet hebben doorstaan.
    Het maakt je kwetsbaar maar het geeft je ook een stem, eentje die telt.
    Door te durven benoemen geef je jezelf bestaanrecht en dat ben jij en ik en al die anderen waard.
    Als ik je een knuffel kon geven nu deed ik het.
    Lisia

    1. Dag Lisia,
      Heel gruwelijk, wat je vertelt. Dat is naast verbaal ook lichamelijk geweld, met veel venijnigheid. Je deed vroeger niets fout, de doorn in je moeders oog was haar eigen jaloezie. En dat was / is haar eigen probleem.
      Het is erg verdrietig dat een slachtoffer van huiselijk geweld zoveel tijd en rottigheid moet meemaken, voordat er eindelijk een lampje gaat branden: dit is niet normaal, dit ligt niet aan mij, dit gaat helemaal niet over mij.
      Dat is wat ik jaren geleden na een lange weg zelf in alle rust heb kunnen zeggen tegen mijn moeder. Zonder boosheid, zonder verdriet. Gewoon neutraal: ‘alles wat je al die jaren tegen mij gezegd hebt, je had het eigenlijk over jezelf.’ Ze keek ernstig, ging er niet tegen in en zweeg. Of ze enig inzicht had? Het maakte me niet uit, het was niet meer belangrijk voor me.
      Zo te lezen brandt dat lampje bij jou volop, dat is fijn. Blijf trekken aan die angel! Jijzelf bent immers echt de enige die dat kan doen; die jezelf wel of niet toestaat dat een mogelijke angel v.e. ander jou prikt. Jij bent degene die dat kan.
      Genieten van de lichte momenten in je leven is een grote opdracht: spreek de saboterende stemmetjes in jezelf (die er dan altijd ook zijn) ferm toe: licht en fijn is licht en fijn; en dus geen gejamaar daar tegenin. Jij bent de baas over je eigen gesprekken met jezelf. Met al je eigen aarzeling of je wel een goede ouder en zus bent, word je alleen maar een nóg betere zus / ouder: simpelweg omdat je het graag wílt zijn en dus ben je het al.
      Mijn eigen tekortkomingen heb ik gaandeweg durven accepteren. Ik probeerde immers perfekt te zijn, om niet te worden als… etc. En dat bleek een verwoestende werking te hebben op mezelf. Ik vond mezelf erg slecht, omdat het niet lukte. Toen dat muntje rolde, durfde ik fouten te maken en mezelf er niet om te veroordelen. Sindsdien is het leven steeds een stuk lichter geworden.
      Ik wens je toe dat je van binnenuit heel veel gaat (willen) lachen.

      1. Dank je voor je ondersteuning. Het geeft het gevoel dat het er mag zijn.
        Ik had nooit zoals jij de tegenwerpingen van mijn moeder op een rijtje gezet of durven zetten.
        Meestal als ik nog maar ingedachten er aan dacht dan gruwelde ik al.
        Omdat de beladenheid erachter groot is, het is niet “je hebt hier niets te vertellen” en dat was het.
        De moment ik dan een paar opsommingen hardop durfde vertellen aan anderen was er gelijk ook dat vernederende gevoel van “niksnut” en het door de buik kervende verdovende verlammende gevoel van ‘angst’.
        Dus was het makkelijker, die enge gevoelens wegstoppen en de beledigingen maar te laten voor wat ze waren.
        Maar dat maakte dat ik moest uitkijken dat ik mezelf met de angel stak.
        Het moeilijkste voor mij wel, altijd weer opletten dat ik mezelf niet aframmel met “hun litanie”.
        Iedere keer weer opnieuw tegen mezelf zeggen, “nee lieverd dat doen we niet,laat de ruzie stemmetjes maar varen, je bent liefdevolle tactiek waard .
        We gaan lekker lief zijn voor onszelf en zachtmoedig handelen”.
        Het Werkboek van Iris was een echte I-opener, er was iemand die al die psychische spelletjes doorhad en het “narcistische mishandeling” noemde.
        Het had een naam!!.
        Het gaf me een raam om te openen , ventileren de boel en het allemaal ruimte geven.
        Toen ik jou opsommingen las was het alsof de grote bezem er doorheen ging, alles even aanraakte en daardoor op een heel veilge manier zichtbaar werd voor mij.
        Misschien kennen we het allemaal wel, de fragmenten uit ons leven, vernederingen,maar per gebeurtenis, de hele handel zien we niet gauw in een keer.
        Ik dus wel, natuurlijk is de pijn op zo een moment heel diep en groot , maar ik ben ook een groot mens als moeder en als ik mijn kindjes kan sussen en troosten en begeleiden, dan moet het ook voor mijzelf kunnen.
        Ik troost mij altijd dat ‘liefde met mij is’ en dat maakt dat alle pijn die opkomt daarin kan wegzakken, hetis gezien en het is goed.
        Zo heeft de pijn die opkomt geen overhand in mijn leven, het is bezien en het word bemint.
        En dan komt er weer een andere dag…..
        Maar dit fijne platform van Iris en de mensen die hier aan deelnemen maken het mogelijk voor mij om op een geaccepteerde manier over dit te kunnen delen, zonder angst en schaamte.
        Veilig , respectvol, eerlijk en liefdevol.
        Dat is enorm bevrijdend innerlijk, om alles te kunnen loslaten onder die omstandigheden. En daar ben ik heel dankbaar om.
        En ook voor jouw reactie op mijn eerdere schrijven,
        En ja ik glimlach nu even met een dankbaar hart.

  3. Ik wil er graag een paar toevoegen aan dit lijstje,als dat mag..
    Ik pik dit niet van jou
    Hier ben ik te goed voor
    Ik verdien dit niet
    Dat staat jou niet
    Is er soms wat,je kijkt zo down
    Denk je nou echt dat hij op jou zit te wachten
    Als ik dood ben,dan pas zal je me wel gaan waarderen
    Wat ben je weer opstandig
    Waag het niet
    Weet je wel hoe je me gekwetst hebt
    Ik laat me door jou niet afsnauwen
    Je bent nog maar een snotneus
    Hoe rotter ik doe,hoe meer ik gewaardeerd word
    Je weet toch hoe ik het bedoel
    Weet je wel wat je me aandoet
    Dat past niet bij jou
    Ik doe het alleen maar om je te helpen
    Wat heb jij ooit voor mij gedaan
    Ga asjeblieft uit m’n ogen,ik kan je niet meer zien
    Je vroeg erom
    Verdwijn uit m’n ogen
    Laat maar weer zitten
    Ik ken jou het beste
    Beetje dimmen hè
    Ik ben wel je moeder hè
    Als je het maar uit je hoofd laat
    Ik heb altijd alles voor jullie gedaan
    Ik heb altijd alles voor jullie over gehad
    Het is ook nooit genoeg
    Het is ook nooit goed
    Jahoor,het is goed met je
    Waarom moet je grenzen hebben naar je moeder
    Ik heb niet met je in de schoolbanken gezeten
    Zo doe je maar tegen je vriendinnen
    Ik doe helemaal niks meer voor je
    Dan zal je het wel verdiend hebben
    Doe wat aan jezelf,je ziet er niet uit
    Hou je grote mond
    Is het weer zover
    Ja,ik zal wel zo’n slechte moeder zijn hè
    Tegen je vriendinnen doe je wel gezellig
    Ik doe alles en wat krijg ik ervoor terug
    Kijk is wat ik allemaal gedaan heb
    Het is jou schuld
    Loeder dat je bent
    Stuk Secreet
    Ik krijg het aan mijn hart door jullie
    Zeur niet zo
    Ik weet het ook niet meer
    Van je kinderen moet je het maar hebben
    Wil je soms dat ik in een inrichting beland
    Dat kan jij niet
    Dat lukt je toch niet
    Wat doe je vinnig
    Je bent 1 en al venijn
    Ga maar weg
    Je komt de deur niet meer uit
    Het zijn er meer dan een paar geworden,als je eenmaal begint komt alles naar boven
    Sommige uitspraken waren favoriet bij haar,die werden toegepast zodra dat maar kon,vooral om je te laten weten en voelen dat ze zich slachtoffer voelde
    Mijn moeder is een theatrale narciste,de drama queen…en het heeft 40 jaar geduurd voordat ik erachter kwam dat het niet aan mij lag,en kwam ik erachter waarom het op relationeel gebied steeds fout liep in mijn leven…ik belande steeds in destructieve relaties..
    Ik was grenzeloos,durfde niet voor mijn mening uit te komen want dat had ze er wel uitgeramd,ik werd gestraft als ik het wel deed
    2 jaar geleden heb ik gebroken met mijn ouders,nadat ze brullend en woedend bij mij weggegaan was omdat ik tegen haar in ging en ik eindelijk door had dat ze narcistisch is(ik kwam net uit een relatie met een narcistische man waardoor ik haar gedrag herkende)
    In die 40 jaar heb ik ontelbare dodelijke blikken van haar mogen ontvangen,ben ik dagenlang genegeerd geweest als ik in haar ogen iets fout had gedaan,ben ik gekleineerd en opgehemeld maar was haar wil wet…ik moest ALLES van haar accepteren
    Mijn kinderen waren HAAR kinderen,mijn katten waren HAAR katten,mijn huis was HAAR huis,mijn vriendinnen waren HAAR vriendinnen,alles trok ze naar zich toe en zij kon/wist/deed alles beter dan ik maar tegelijkertijd deugde er niets in haar ogen aan mijn vriendinnen,partner,werkgever,buren etc.
    Toen ik eindelijk de moed had om te breken(ze worp het me eigenlijk in m’n schoot) voelde ik voor het eerst zo’n rust om me heen,geen dagelijkse bezoekjes meer,geen kritiek meer en geen beschuldigend vingertje meer omdat ze overal pijntjes had door het vele helpen(lees: mijn huis poetsen)
    Maar helaas…de rust was van korte duur,ze liet het er niet bij zitten…het moest weer goed komen
    Ik wilde en kon niet meer,want als je 1maal narcisme ziet,kun je het nooit meer niet meer zien…mijn lichaam begon al te protesteren aan het idee alleen al om haar weer toe te laten,waarop mijn vader mij liet weten niks meer met mij te maken willen hebben
    Mijn moeder komt uit een groot gezin wat “hecht” is met elkaar(lees: ze voeden elkaar) waar bij geen van alle tegenspraak geduld word en het taalgebruik op z’n zachts gezegd niet echt beschaafd is,er word geschreeuwd naar elkaar in een voor hun “normaal” gesprek en ik vraag me nu af hoe ik dat zo lang heb volgehouden,ik pas daar helemaal niet tussen en heb altijd gedacht dat het aan mij lag
    Met m’n ouders breken betekend de hele familie tegen je krijgen,ik heb te maken gekregen met treiterijen,ook van mijn broer die ook narcistisch blijkt te zijn…ze zijn een lastercampagne begonnen op social media en tegen mensen in mijn omgeving persoonlijk…overal waar ze maar kunnen en wie het maar wil horen…
    De meest afschuwelijke verwensingen en beledigingen heb ik al naar m’n hoofd gekregen en ben aangevallen door een zus van mijn moeder in een winkel…want ik heb “zomaar” mijn moeder laten vallen
    Inmiddels hoor ik van mijn moeder niets meer,het is een doodse stilte..maar heb t gevoel dat ze als een wespen koningin de rest aanstuurt
    Narcisme is een hel! Ik ondervind er dagelijks nog de gevolgen van,heb nachtmerries,schrikreacties,flashbacks waarbij ik een lam gevoel en hartkloppingen krijg en ben extreem alert…voel me niet veilig en vraag me af wanneer en of het eens ophoud…

    1. Lieve Bloempje,
      Weet je waar je nu last van hebt, van “afkick verschijnselen”.
      Je hebt zo verschrikkelijk lang blootgestaan aan vreselijke diepe narcistische kwellingen, dat je nu je het een halt hebt toegeroepen, word overladen met een fantoomveld van kwelgeesten. Je hele lijf is a.h.w. overladen met electronische prikkels, je zenuwen, zenuwbanen barsten van de fantoomenergiepijn en fantoomkwelgeesten.
      Het is als een kies laten trekken en er nog steeds pijn aan hebben, naweeën.
      Het is de psychische pijn van ellenlang psychisch, innerlijk bestookt te zijn geweest zonder een verdedigingsmuur om je heen. Want het is juist deze verdedigingsmuur, die zo belangrijk was voor jou en mij en alle andere mensen op deze website, die niet werd toegestaan.
      Die muur; het moest koste wat koste voorkomen worden dat die opgetrokken kon worden .
      Nu heb je eindelijk je muur af en wees er maar zeker van dat er van alle kanten een aanslag op gepleegd zal worden om deze neer te halen. Maar aan jouw kant van de muur zitten fantoomkwelgeesten in je innerlijke, vastgeklonken aan je empathische vermogen, aan je angsten etc, die op energetisch niveau nog vasthangen aan de (familie) kwelgeesten die ooit in je leven waren. Het wil zich in leven houden in jou leven door fantoombeelden aan te kweken via allerlei paadjes van gebeurtenissen in de vorm van angst, emphatische reacties en boosheid. Het wil het zich laven aan jou energie, parasiteren in jou als gastheer om je te ontdoen van je liefdevolle inhoud als waardig mens.
      Houd de muur opgetrokken naar de akelige kwelgeesten die je hebt buitengeloten en weet dat de innerlijke kwelgeesten alleen maar naweeën zijn, die op een dag het benoemen niet meer waard zijn .
      Wees trots opjezelf en laat de storm maar waaien, jouw muur gaat nooit meer neer.Het is nu een stevige veste die steeds dieper verankerd in jou. Wees trots op jezelf, op die warme liefdevolle waardigheid waarmee je die muur hebt opgebouwd. Want dat ben jij!
      Als ik kon gaf ik je een hele dikke knuffel ,
      Houd vol, het is de moeite waard, jij bent dat waard.
      Lisia

      1. Lieve Lisia,
        Dankjewel voor je lieve woorden! En je uitleg! Het is en voelt zo tweestrijdig allemaal…Ja,ik ben trots op mezelf dat ik afstand heb durven nemen van mijn ouders en ik wist dat dat gevolgen zou hebben,maar dat de gevolgen deze vormen zouden aannemen en welk impact dat zou hebben op mij,had en heb ik niet kunnen overzien…
        Het moment dat ik me realiseerde dat mijn moeder een volbloed narciste is,dat is al zo’n schok..maar tegelijkertijd een openbaring voor mezelf omdat je dan de bevestiging krijgt dat het niet aan jou ligt en heeft gelegen….alles vanuit je jeugd komt ook bovendrijven..tenminste,gedeeltes…allerlei gevoelens namen ook bezit van me..boosheid,frustratie,onmacht,walging,verdriet,woede maar ook opluchting..
        Kans om het voor jezelf(ik had inmiddels al zoveel informatie over narcisme gelezen om te weten dat als je zegt dat ze een narciste is,het ontkent word en het tegen je gebruikt word) te verwerken krijg je niet,want de wens die ik uitsprak(in 1e instantie) om voorlopig rust te willen,werd niet gerespecteerd en ging ze gewoon weer over mijn grens door contact te blijven zoeken met het gevolg dat er een definitieve breuk kwam
        Ik liet inderdaad mijn inmiddels zorgvuldig opgebouwde muurtje staan en wilde en kon ze niet meer toelaten met alle gevolgen van dien..
        Iedere keer als ik denk dat het “nu wel rustig” zal blijven komt er weer een nieuwe aanval…en gek genoeg niet eens van haar,maar wel door haar…overal hangt ze de verbannen,verlaten,verstoten moeder uit en weet ze zogezegd niet waarom…het is volgens haar “zomaar”…
        Ze laat daarbij haar krokodillentranen de vrije loop en dat ze kort geleden in het ziekenhuis lag met hartklachten komt uiteraard door haar ontspoorde dochter die haar “zomaar” in de steek gelaten heeft..
        Mijn jongste zoon heeft ze geprobeerd te manipuleren door heel lelijk over mij te praten tegen hem…dat doet zo zeer!! En dat maakt me zo boos!! Dat ze probeerde mijn kind tegen me op te zetten!
        Steeds als ik denk…ik ben sterk genoeg,of als ik denk eindelijk de kans te krijgen om alles te gaan en kunnen verwerken,krijg ik weer een “mep” om m’n oren die mij weer in “het gareel” moet krijgen..
        Ze (mijn moeder EN de familie) gunnen mij mijn rust en mijn eigen leven niet…
        Alle beledigingen,verwijten en beschuldigingen van de afgelopen 4 jaar(incl. Expartner) variëren van “borderliner,autistisch gedrag,passief agressief,alcoliste,mannenhaatster,jaloers,psychisch niet in orde,hoer,achterlijke zus,mongool” ,tot ” krijg een beroerte,je hebt alleen maar haat,je moet ‘s een leven gaan hebben,je doet uit de hoogte en gaat nog heel hard vallen,Je moet weer gaan scheiden maar dan van je familie dan kun je een andere achternaam nemen” en heb ik volgens ex-partner zijn hondje vermoord en heb ik volgens hem een litteken die ik in mijn vroege kindertijd opgedaan heb zelf kortgeleden bij mezelf aangebracht,word er laster over mij verspreid op social media, word er rond mijn huis rondgehangen en word dat nog gemeld ook via appjes en worden er spullen in mijn tuin verplaatst..
        Ik werd s’nachts gebeld door m’n broer die afscheid nam en insinueerde dat hij zelfmoord ging plegen…en zo kan ik nog wel even doorgaan…
        Het is gewoon teveel om hier alles te benoemen…en teveel om te verwerken…
        Buitenstaanders begrijpen je niet als je erover vertelt,het is ook niet te begrijpen…het is niet te vatten…mensen hebben werkelijk geen idee welke schade narcisme geeft als je slachtoffer bent…
        Ik ben naar de huisarts gegaan vanwege de flashbacks,het continu op scherp staan(je verwacht ieder moment weer een aanval) de nachtmerries,een kort lontje,mezelf niet kunnen ontspannen,de angst,slecht slapen,het verlammende gevoel…
        De huisarts constateerde een burn out en heeft me doorverwezen naar een psychologe die ik telefonisch al gesproken heb en zij liet PTSS vallen….(nooit gedacht dat dat mij zou kunnen overkomen,maar als ik over alles terug denk incl. mijn jeugd,is dat ook weer niet zo gek)
        Ik hoop dat de psycholoog me kan helpen zodat mijn muurtje rechtop kan blijven staan…t liefst bouw ik een fort om me heen,zodat ik met m’n kinderen en de mensen die ik lief heb een rustig een aangenaam leven kan leiden die wel liefdevol is!
        Want dat verdienen we inderdaad…onvoorwaardelijke liefde! Zowel om te geven als om te mogen ontvangen…
        Liefs,Bloempje

    2. Klopt als een bus allemaal
      Familie tegen je krijgen
      Bedreigen, ook via derden anoniem
      Ieder tegen je opzetten
      En jij zelf? Je bent de gebeten hond.
      Jij deed immers alles fout
      Kwakkeloos de boel omdraaien
      Profiteren, ook zo’n mooi woord
      Dan bedoel ik in de zin van een relatie met een narcist
      Dat kunnen ze ook als de beste
      Maar zelf nutteloos in deze maatschappij
      Overal tegen aan trappen
      Zich zelf zielig vinden
      Want immers de ander is de schuld van hun negatief bestaan
      Koste wat kost.
      Over lijken mentaliteit
      Tot ze letterlijk en figuurlijk zelf voor de bijl gaan
      Dat kan lang duren, maar het gaat gebeuren
      het boontje komt om…… effect

  4. Lieve slachtoffers ,
    Wat een verdriet en nu steeds meer na inzicht ( al blijf ik twijfelen , was het echt zo erg) ach ik zal me wel aanstellen. Maar als ik op deze site ben en de verhalen van andere lees weet ik Ja het was erg! Het raakt mij dat er zoveel vrouwen/,mannen slachtoffer zijn en wij er niets dan ook niets tegen kunnen doen. Ik heb wat gepraat met mensen die mij hun beeld wilde laten inzien maar wat een tegenstrijdige kreten waar ik dan ook zo vaak van in de war raakte, bij mezelf vandaan, mijn waarheid.
    Ook ik wil graag wat uitspraken toevoegen:
    Als ik mijn vader vertelde hoe verdrietig ik als kind was, ik werd veel gepest op school.
    Ach wel nee joh jij was niet verdrietig jij lachte altijd.
    Pa wil je deur even dicht doen ik heb het koud:
    Het is niet koud.
    Pa wil je even je mond houden hij praatte weer tussen het gesprek van mij en mijn moeder door:
    Jij moet niet zo zeuren jij zit altijd te zeiken jij bent gewoon moeilijk omdat jij overal op zit te letten, jij bent een klote wijf.
    Jij moet mij nemen zoals ik ben ik kan niet veranderen en daarmee vind je moeder het fijn als ik antwoord geef want ze hoort door haar slechte gehoor niet zo goed.
    Ik huilde want ik wil geen ruzie maken en zei maar, pa misschien heb je gelijk en moet ik je accepteren hoe je bent.
    Geen sorry voor de woorden waar hij mij mee vernederde.
    Inmiddels ben ik sterker en door het inzicht in narcisme raakte de woorden (klote wijf) mij dan ook niet meer
    Mijn acceptatie die ik naar mijn pa uitsprak maakte hem milder naar mij toe en ineens was ik zijn liefje weer. Als ik niet beter wist zo ik weer in de war geraakt zijn en nam ik net als vroeger vele glazen wijn om de verwarring, emotionele pijn te verdoven met alle gevolgen voor mezelf als wel voor mijn omgeving die last hadden van mijn destructieve gedrag. Maar ik leer en kan nu buiten zijn vernedering blijven en milder voor mezelf zijn.
    Mijn ex man en mijn kinderen , de kinderen deden niet altijd wat hij wilde b.v. met eten.
    Dan ging mijn ex man zijn boekje te buiten door te schreeuwen tegen de kinderen omdat zei niet luisterde.
    Door jou ( mijn) schuld omdat jij (ik) ze niet goed op kan voeden moet ik zo tegen ze schreeuwen , het is jou schuld. Ik voelde me klein en de slachtbank lag niet ver van mij vandaan om de zonde die ik had begaan te bestraffen.
    Ik was zo onzeker en angstig om mijn kinderen te begrenzen mede omdat mijn ex man het voor de buitenwereld voordeed alsof ik de beste moeder van de wereld was.
    Tegen vrienden kon hij dan zeggen ik snap niet waarom ze zo twijfelt aan zichzelf.
    Mijn buurman net zo 1 ik voelde iets raars maar ook daar kon ik mijn vinger niet opleggen en voelde me ook in die vriendschap minderwaardig maar daar wist ik ook niet waarom?
    Hij kon tegen mij zeggen dat ik kinderachtig deed omdat ik niet meer wilde zwaaien als hij voor mijn huis voorbij liep, en mijn kinderen wel naar hem zwaaide, ik voelde me dan toch geraakt en schuldig dat ik net zwaaide naar hem.
    Als ik in de avond achter mijn computer zat en de buurman langs mijn huis liep kreeg ik in de avond een sms’je en wenste mij veel plezier met de mannen op de datingsite ( ik was toen al gescheiden en de buurman die ook al jaren alleen was voor mezelf als een troost gevonden) .
    Maar hoe raar het ook kan lopen ik weet nu zeker deze man die nu gelukkig verhuist is en ver bij mij vandaan woont was er ook zo 1.
    Maar door mijn eigen afhankelijkheid gemis aan aandacht en zorg viel ik voor zijn zorg om mij, zijn verwen rijtjes zoals een gebakje die hij dan special voor mij kocht, een reisje op zijn boot, een avondje naar het strand…Maar al die avonden leken niet om mij te gaan en hoorde hij mijn verdriet niet aan ik dacht zelf dat hij dat wel deed omdat hij zich zo om mij bekommerde.
    Op een keer zou hij mij weg brengen naar een weekendje van de kerk, ik had mijn kind naar school gebracht en mijn spullen stonden klaar om te vertrekken.
    Toen ik thuis aan kwam liep de buurman zenuwachtig / paniekerig op de parkeerplaats waar ik was hij dacht zich in de dag vergist te hebben omdat ik niet thuis was. Hij wist wel dat ik eerst mijn kind naar school zou brengen, ik raakte door zijn nerveuze gedrag ook in paniek en reageerde daardoor aanvallend .
    Wat doe jij raar zeg.
    Weetje ik zei tegen hem ik ga wel op de fiets naar de kerk.
    Nee ik breng je doe niet zo , zo ga je wel lekker negatief het weekend in.
    Pfff….ik voelde me afschuwelijk beladen met schuldgevoelens.
    Ik stapte dan toch maar bij de buurman in de auto maar had nog weinig tegen hem te zeggen.
    Aangekomen op het kerkplein waar ook andere vrouwen zich hadden verzameld was hij uiterste vriendelijk en deed alsof hij het fijn had gevonden om mij weg te brengen.
    Alsof er geen vuiltje aan de lucht was.
    Een man van datingsite . binnen 2 dagen al helemaal ik hou van jou.
    Ik twijfelde en mijn twijfel was achteraf gegrond, maar ook hier in stelde ik me afhankelijk en zeer onzeker op en gaf hem het idee hem nodig te hebben.
    Hij zou er voor me zijn, hij zou mij een sterker moeder maken, een waar de kinderen trots op zouden zijn.
    Volgens hem hoefde ik niet aan ons te twijfelen, hij beloofde mij gouden bergen. Ik had eens gezegd dat ik met een deel van mijn lichaam niet zo tevreden was en binnen 1 dag wist hij al voor mij waar ik dat kon herstellen en hij zou het voor mij betalen.
    Een vakantie samen met hem naar het buitenland dat had hij al gepland, ik kende hem net 1 week. Ik twijfelde dit klopte niet.
    We hadden al snel een 1ste afspraak en deze man kwam ook zo lief en aardig over, hij zei dan zie je wel dat je je geen zorgen hoeft te maken.
    Ik had ook met deze man mijn verleden gedeeld, en als onzekere vrouw die het niet wist mezelf aan hem voorgesteld.
    De twijfels werden dag na dag sterker, en hij werd verliefder en zag zich zelf met mij al oud worden na 1 week met 1 keer een kennismaking, dit ging te snel.
    Ik besprak mijn twijfels dan ook met hem en wist het niet zo goed, ach ik moest me geen zorgen maken, volgens hem was het logische na alles wat ik had meegemaakt dat ik twijfelde.
    Dan lag ik de telefoon weer gerust neer en dacht ik ja hij heeft gelijk maar help mijn gevoel zei iets heel anders.
    Toch luisterde ik er niet naar en liet ik ook in deze relatie over mijn grenzen gaan en ik voelde me een slachtoffer van hem omdat hij mijn grenzen over ging die ik toch duidelijk uitsprak tegen hem, dat ik nog niet met hem het bed wilde delen dat hij nog niet bij mij thuis mocht komen, nee natuurlijk zou hij dat niet doen ,hij respecteerde mijn grenzen. Maar dat deed hij niet want na een avond uit te zijn geweest wilde hij mij thuis afzetten dat vond hij veiliger voor mij. Dat hij dan een hele reis terug naar huis toe moest daar zag hij tegenop, dus ik vond het zielig en gaf toe met gevolg dat ik mijn bed met hem deelde.
    De volgende dag ging hij naar huis mijn kinderen zouden van het weekend komen, ik voelde me zo rot dat ik mijn grenzen niet had bewaakt en boos op hem dat hij over mijn grenzen was heen gegaan terwijl ik zeer duidelijk had gezegd hem eerst beter wilde kennen voordat ik hem bij mij in huis liet.
    ik heb dit voorval toen besproken met mijn therapeut en zei liet mij inzien dat ik mezelf niet aan mijn woord had gehouden, jij zegt wel nee maar je liet het toch gebeuren.
    Dat deed pijn, waarom moest ik altijd die grens bewaren waarom kon hij zoals hij mij wel beloofd had zich niet aan zijn woord houden? Boos was ik.
    Ik heb hem toen een mail gestuurd en gezegd geen contact meer te willen en ook waarom niet.
    Een dag later kreeg ik een mail van hem hij had contact gehad met de stichting korrelatie ( ik had hem verteld in therapie te zijn voor mijn verleden) de stichting korrelatie had hem gezegd veel geduld met mij te moeten hebben en door de stichting wist hij precies hoe hij mij kon helpen want volgens hem had ik borderline en daar was heel moeilijk mee om te gaan maar hij wist precies hoe hij dat kon doen dus ik mocht hem bellen dan kon hij mij helpen.
    Dit was dus de zoveelste man die mij als gek verklaarde!
    Net als mijn vader die mij een gek wijf noem, mijn ex man, mijn buurman…
    Ik heb toen niet gereageerd op zijn bericht al voelde ik me wel diep ellendig!
    Ik heb hem toen nog wel gebeld niet om hulp maar om hem te vertellen dat ik niets meer van hem wilde horen en hij mij met rust moest laten. Toen ik belde was hij in eerste instantie verrast hij had waarschijnlijk gehoopt dat k in zijn armen zou vallen dus kreeg ik als antwoord van hem dat hij spijt had mij te hebben leren kennen en hij blij is dat het over was.
    Nog geen dag van tevoren mailde hij mij dat hij mij kon helpen en de stichting korrelatie hem daarbij kon helpen om hem precies te vertellen hoe hij met mij om kon gaan.
    Dagen erna kreeg ik van die man de sms’jes terug die ik hem verstuurd had, ja stom van mij ik heb ook niet goed nagedacht omdat ik meeging met zijn gevoelens naar mij toe en sms’te ik hem ook hoe lief ik hem vond hoe leuk hij was, ik het fijn vond dat hij in mijn leven was.
    Binnen 1 week gebeurde dit alles, mijn denken stond stil en vertrouwde ik meer op hem dan op mezelf.
    Hij vertelde mij dat als ik een volgende keer weer iets met een man zou hebben ik meer na moest denken aan de gevoelens van de man voordat ik al die lieve sms’jes stuurde.
    Ik heb ook daar niet meer op gereageerd , de dagen ervoor was hij zoals hij mij vertelde blij dat het over was en had hij spijt dat hij mij had leren kennen en dagen daarna kreeg ik van hem te horen dat ik eerst na had moeten denken voor ik die lieve dingen terug zei. Daar heb ik nooit de kans voor gekregen want volgens hem hoefde ik niet te twijfelen en kwam alles goed.
    Ik was dus het gekke wijf, en waarom hij kreeg mij niet onder controle zoals mijn vader mij ook zo vaak onder zijn gezag wil houden. Ja ik heb nog contact met mijn ouders mede omdat ik met mijn moeder te doen hem en mede omdat ik ook nog veel van ze kan leren om het anders te doen. Mannen daar houd ik me voorlopig niet meer mee bezig, mijn kinderen, mijn huis, werk, en financieren op orde houden zijn voor mij heel belangrijk, zelf sterker worden , dan misschien kan de man in mijn leven komen die mij waard is en ik hem.
    Woorden ze kunnen vernietigen maar alleen nog maar als wij ze toelaten om ons zelf te laten vernietigen en ik heb zoveel emotionele pijn gekend, en de wonden zijn echt nog niet alle geheeld maar ik probeer mezelf te beschermen en de woorden te onderzoeken in plaats van ze luk raak aan te nemen en mezelf daarmee te kort te doen.
    Ik hoef me dan ook niet meer te verdedigen, of mezelf aangevallen te voelen waardoor ik terug ging vechten om die woorden te vernietigen.
    Strijd en gevecht.
    Ik ben zo moe , waar ben jij nou moe van je doet de hele dag niets.
    4 kinderen, 1 kind met een diagnose , werken, huishouden….
    Het kind heeft geen probleem jij bent het probleem omdat jij hem niet op kan voeden.
    En mezelf maar verdedigen waar ik zo moe van werd.
    Dan zei hij ik werk tenminste, ik zou ook wel moeder willen zijn lekker koffie drinken met de buurvrouw.
    Dan zei hij ik verdien meer geld dan jij dus ik kan van het vakantiegeld wel die audio speler kopen…ect ect…we weten het praten kunnen ze goed.
    Gelukkig ik heb jou niet meer nodig!
    Sterkte voor een ieder, Liefs.

    1. Lieve anoniem en bloempje.
      Met veel liefde en zorg heb ik jullie reactie gelezen en herlezen.
      Bloempje wat zou ik je graag in mijn armen willen nemen en je vermoeide lijf , met je zorgen en moeheid dicht tegen mijn hart willen drukken zoals mijn grootmoeder dat vroeger deed bij mij. En je zachtjes heen en weer wiegen en je vertellen, dat het goed is nu.
      Dat je veilig bent en dat alle pijnen en verdriet gezien zijn in liefde.
      Dat er altijd een warm en liefdevol wakend hart is, dat begaan is met jou. Dat liefde minnend aanwezig is in ieder vezel van je zijn, altijd en overal. Er is een liefde zo warm en teder voor jou, altijd wakend omdat die liefde het zo lief is te ‘zijn’ in jou.
      En iedere seconde van je leven zingt de liefde in je van vreugde dat je zo van belang bent om lief te hebben.
      Niets aan jou staat buiten de liefde, alles is in die warme tedere liefde, die troost schenkt in ieder vezel van je zijn, omdat je het waardig bent iedere seconde van de dag. Weet dat, ook al word je aangevallen door liefdeloze mensen die stelen en willen parasiteren in jou aan deze warme liefde, die zetelt in ieder vezel van je zijn.
      Liefde danst ook in jou, ook al voel je dat niet door de verlammingen die anderen in je aanbrengen om je innerlijke leeg te roven.
      Weet Bloempje dat je pijnen en zorgen en verdriet altijd gezien zijn.
      Houd aan die gedachten vast, zodat die liefde je kan helpen aansterken.
      Want die muur van bescherming is een geschenk aan jou van het liefhebbende wakende hart.
      Het geschenk om bloempje zichzelf te laten ervaren en doorvoelen ,hoe bloesemen voelt .
      Houd vol , wees dapper , want die muur is liefde voor bloempje.
      Lisia
      voor Anoniem ,
      Je verhaal , zo herkenbaar en zo verdrietig.
      Ook jou sluit ik maar dicht tegen mijn hart.
      Zoveel pijn en ellende op je pad, zoveel hardheid en tegenwerking.
      Weet dat niets voor niets is, dat al je moeite en energie die jij in jezelf wil stoppen en al hebt gestopt om alles een halt toe te roepen ,jou zal lonen.
      Jou verhaal is herkenbaar voor mij en heeft mij geleerd ,dicht bij mezelf te blijven.
      Mijn dierbare grootmoeder heeft mij ooit is verteld dat ze een leefregel had en toen ik nog een kind was gingen we veel wandelen samen en dan stak ze van wal over haar leefregel “durf later als je groot bent onderscheid te maken , leer het kaf van het koren scheiden, schenk het heilige niet aan de honden en gooi je parels niet naar de zwijnen en denk maar niet dat dat makkelijk zal zijn, daar is moed voor nodig”, het was een heerlijk vurig mens.
      En ik ben niet te beschamend om met regelmaat even die regels te checken, ik heb ze tot de mijne gemaakt omdat ze voor mij werken.
      En indd het is heel moeilijk soms om iemand mijn parels niet meer toe te werpen, omdat ik daar die ander mee veroordeel.
      Zoals die ander juist mij en anderen veroordelen en ik niet zoals hen wil zijn.
      Maar dan besef ik weer dat die muur van liefde die tussen mij en die ander instaat een geschenk aan mij is en dat het is toegestaan die muur te beschermen met zelfliefde , stoutmoedig.
      Ik wens je vanuit het diepst van mijn hart veel sterkte toe om dicht bij jezelf te blijven zoals jij dat voor jezelf hebt besloten te doen.
      Ik vind het heel dapper van je om nu voor jou muur te kiezen en alles wat jij zo dierbaar vind ,wat aan jou kant van die muur ligt te willen beschermen.
      Dank je voor je verhaal en openheid, zo bemoedigend om een deel van je kwetsbaarheid te delen aan ons.
      Lisia

  5. Ha Lisia,
    Dank voor je reactie van 13 augustus! Mooi om te lezen hoe je omgaat met die angel en die aframmelingslitanie: je liefdevolle stemmetjes aan het woord laten en die vernederende stemmetjes niet meer napraten; sterker nog: flink de mond snoeren/ weerwoord geven. Dát is precies wat steeds meer gaat helpen, tot die sabotagestemmen zich vanzelf niet meer laten horen. Geduld, geduld, het gebeurt echt. Hoe trots kan je zijn op je liefdevolle moederschap, zonder daarin perfekt te willen zijn. Mooie opmerking ‘het is gezien en het is goed’. Dat is -zoals ik kijk- volgens mij het begin van definitieve heling / genezing, of hoe je het maar noemen wilt.
    Ik herken sterk wat je zegt over je ontdekking. Toen ik tegen mijzelf kon zeggen: dit was / is emotionele en psychische mishandeling, kwam er eindelijk rust. Met horten en storten, maar toch: opluchting; het had een naam, ja. De behoefte het van de daken te schreeuwen en medestanders te vinden, verdween toen grappig genoeg snel. Dat is eigenlijk het mooiste cadeau aan me zelf geweest. En wat dan volgt: haha, ja, wat jij noemt de vensters open, frisse lucht erin en ranzigheid eruit.
    En dát had bij mij weer tot gevolg dat ik met een zekere ironie die waslijst van Moeder(s)taal kon opschrijven, snaaks plezier had in het verzamelen, ordenen en rangschikken bij al die opmerkingen die in korte tijd achter elkaar in mij opborrelden. Het was een intensieve bezigheid en werkelijk een bevrijding; omdat ik inzag hoe belachelijk de zinnen waren. Ze verstikten me niet meer en de twijfel verdween dat ze misschien toch waar zouden kunnen zijn. Mét het schrijven, vloeide de wanhoop steeds verder weg. En ook de boosheid. Eigenlijk was het een soort ‘punt zetten’ achter het geheel. Misschien wel wat jij met die bezem bedoelt.
    Jij zelf zegt dat je zoiets niet durfde vanwege de gruwelijke beladenheid. Daar kan ik me veel bij voorstellen. Nu reageert ieder (voormalig) slachtoffer weer anders; we zijn immers allemaal een verschillende persoonlijkheid. Wat ieder van ons helpt, zal dus van de situatie afhangen en van de persoon. Ik kan dus alleen maar zeggen hoe het bij mij werkte. Want: in de vele, vele jaren daarvoor componeerde ik in gedachten heel ander soort teksten: tégen mijn moeder, óver mijn moeder. Woorden van mezelf, wat ik van haar vond, hoe ik haar zag, vol oordelen, wrok, protest en soms zelfs haat. Vreselijk, die teksten waren niet mis. Ik heb er gelukkig nooit wat mee gedaan. Sterker nog, de teksten deden wel wat met mij: ze zwalkten door mijn hoofd, beukten erop los en sloegen enkel en alleen vernietigend op mijzelf terug. En zó heeft déze tekst (vijf jaar na het componeren op dit forum geplaatst) mij daarvan bevrijd: geen enkele beschuldiging -ik had er ngeen behoefte meer aan-, alleen feitelijke waarnemingen door mijn moeder voor zichzelf te laten spreken. Niks meer, niks minder.
    Ik ben gek genoeg een beetje trots op hoe ik het heb op kunnen schrijven; moet jaren later zelfs grinniken om de idiote tegenstellingen die erin zitten: de enorme wispelturigheid ten voeten uit; de irreële logica van een persoon met gestoord gedrag. Dit te weten en te zien maakt dat ik behoorlijk verder kan met mezelf. Zonder dat alle sores verdwenen is. Het komt en gaat bij vlagen en ook in fases. Vooral ook afhankelijk wat er om me heen gebeurt. Hoe dan ook: licht en lucht en véél meer in mijn kracht staan. En dat is wat ik van jou ook begrijp. Geniet ervan en blijf eraan werken!

  6. Lieve “Op gemak bij mezelf”. Dank je voor het lezen en voor je reactie.
    Ik denk dat het de grootste ‘mijlpaal’ is voor ieder van ons op Iris haar forum, maar ook voor een ieder die een slachtoffer was of nog is van Narcistisch misbruik om ooit of op een dag, zonder enige ophef over onze misbruikers te kunnen praten en delen met anderen.
    Te weten dat er anderen aan voorbij(doorheen) zijn gegaan en niet meer emotioneel een wrak zijn als ze het over Narcisme of hun verleden hebben.
    Dat er nog een leven is voorbij aan dit alles , wat uitnodigend is en dankbaar.
    Dat er een lichtje schijnt waar we ons aan kunnen warmen.
    Dank je.
    Lisia

  7. Hallo Lisia… Ik las net een stukje hierboven over de zenuwbaan overbelasting, phantoompijnen etc. heb me altijd al afgevraagd wat de pijnen in mijn handpalmen zijn wanneer ik bijv. midden in een pijnlijke kleinerende situatie beland ben – zou dat hetzelfde zijn? Heb jij daar meer informatie over?

    1. Hoi Annemieke,
      Misschien een late reactie en ik hoop dat deze jou nog bereikt.
      Zelf heb ik fybromyalgie en zodra iemand iets kleinerend zegt voel ik dat ook onmiddelijk in mijn polsen en armen. Een paar uurs later straalt het uit over mijn gehele lichaam. En voelt mijn gehele lijf verzuurd van de pijn aan.
      Het is het schrap zetten van het spieren en pezen gestel tegen een indringende kwetsende reactie en proberen deze niet binnen te laten dringen in ons voelwezen.
      We zijn gewend om ons niet te kunnen wapenen met onze gedachten als we met vernederingen om de oren worden gegooid.
      Dus zetten we ons fysiek schrap , met onze handen kunnen we iemand die ons fysiek wil aanranden wegduwen maar iemand die ons geestelijk aanvalt kunnen we niet fysiek wegduwen.
      Omdat we op dat moment ons door de krachtpatserij met woorden verlamd voelen zetten we ons met ons lichaam schrap ( een survivel instinct ,soms ook een post traumatische stresstoornis reactie)
      Te beginnen met onze handen duwen we als tegenwicht tegen de opmerking( de mentale krachtpatserij die op ons word toegepast ) vaak zelfs onbewust.
      Omdat het zo vaak is gebeurd , zoveel ontelbare keren onbewust onze vuisten gebald en adrenaline aangemaakt die niet mocht stromen . Maar opkwam en door het schrapzetten van ons lichaam verzuurde en pijn veroorzaakte die geen duidelijke oorzaak had.
      Als het herhaaldelijk gebeurd gaat het snel, je krijgt een narcistische opmerking tegen je oren gegooid en boem, je zet je fysiek onbewust schrap.
      Ik doe dat en weet het ook en merk dat ook heel bewust op. Dan voel ik de pijn in mijn polsen en bovenarmen en even later gaat mijn nek vastzitten. Een paar uur later voelt het alsof ik fysiek in mijn nakie over een achtbaan ben gerold …..
      Het is mijn bewustzijnsmeter , de onmiddelijke bel die afgaat en zegt, hé een narcist .
      Dan is het mijn kunst rustig te blijven ademen en proberen diep te ontspannen . Ik weet dan dat er een narcist wil inbreken in mijn denk en voelwezen. Iemand die mijn handelen wil verstoren.
      Op dat moment het zien en ontspannen doorademen helpt voor mij.
      Dan zeg ik in mijzelf , het heeft niets met mij vandoen, alles in mij is is goed en liefdevol.
      Deze informatie is puur van mijzelf, door zelfobservering en door anderen te observeren jarenlang.
      Ik hoop dat je er wat aan hebt.
      Lisia

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *