Die tomaat is blauw

Bericht


Sinds een paar weken is deze website in de lucht. Ik werk nu hard aan het werkboek. Het is een enorme stap voor mij om in de openbaarheid te treden. Een paar jaar geleden wist ik nog niet eens wat er met me aan de hand was. Het was me inmiddels duidelijk dat ik door een aantal mensen slecht behandeld was. Maar hoe en wat? Ik was zo verward, ik begreep niet waar ik mee te maken had gehad. Tot ik ging lezen over narcisme. Ik vond steeds meer houvast en vormde mijn mening over de materie. Op een gegeven moment werd duidelijk dat ik er over wilde schrijven, en daarna werd duidelijk dat ik er over wilde gaan vertellen. Nee, ik wil er over van de daken schreeuwen!

Het Is Erg. Ik heb veel gelezen op vooral Engelstalige forums, en het raakt me nog steeds wat narcistische mensen aanrichten. De vraag die steeds gesteld wordt is “ligt het misschien toch aan mij”? Het is onvoorstelbaar welke mentale constructies sommige narcisten hanteren, om hun slachtoffers ervan te overtuigen dat het aan hen ligt. En als er dan weer een slachtoffer haar (of zijn) vertwijfeling kenbaar maakt, met de afsluitende vraag “ligt het misschien toch aan mij”, dan wil ik schreeuwen: Nee!

Deze mensen zijn zo bedreven in hun manipulatietechnieken dat ze je doen geloven dat een tomaat blauw is. Terwijl je toch echt wel wist dat tomaten verschillende kleuren kunnen hebben, maar nooit blauw zijn.

Wordt slimmer. Het kan. Dat betekent niet dat je de strijd aan gaat, om de narcistische mensen in je leven van stevige repliek te dienen. Je kunt ze er niet van overtuigen dat er geen blauwe tomaten zijn. Dat is ook niet jouw taak. De enige manier om die strijd te winnen, is door niet te strijden. Je laat je er niet meer in trekken, omdat je elke steen kent waarmee die wereld is opgebouwd.

Het is geweldig om weer in de echte wereld te leven, de wereld waarin een tomaat eerst groen is, en dan rood wordt. Er schijnen tegenwoordig ook gele en oranje tomaten verkocht te worden.

Hartelijke groet, Iris

PS.: Reacties zijn van harte welkom!

16 gedachten aan “Die tomaat is blauw”

  1. Ook ik heb helaas te maken gehad met narcisme. Ik herkende me ook in dit verhaal over de blauwe tomaat. De eeuwige twijfel die ik had aan mezelf, maakte dat ik er zowat gek van werd. Eindelijk heb ik nu houvast. Duidelijk verhaal en ik hoop van harte dat dit andere mensen ook zal helpen,
    Amanda

    1. Hoi Amanda,
      Bedankt voor je reactie en ik ben blij dat je er wat aan gehad hebt! Die continue twijfel is kenmerkend voor narcistische mishandeling, omdat je op die manier te “controleren” bent. Zodra je weer meer vertrouwen krijgt in jezelf en je eigen waarneming, ben je niet meer aan het twijfelen te brengen. Sterkte!
      Iris

  2. Beste Iris,
    Wat een herkenbaar voorbeeld over de ‘blauwe tomaat’. Inderdaad zijn er mensen die je ervan willen overtuigen dat het regent als het droog is, dat je ‘ja’ zei terwijl je ‘nee’ zei, kortom die je willen overtuigen van het onmogelijke. Het is een goede raad om de strijd niet aan te gaan. Je kan een ander niet veranderen, laat staan een narcist. Je kunt alleen jezelf in zoverre veranderen dat je niet meer ingaat op uitdagingen van de narcist. Ga je eigen weg en blijf op je pad.
    Succes, Caroline Jansen

  3. Hoi Iris,
    ik herken ook alles wat je verteld.
    Ik zit nu middenin een vechtscheiding met een narcist en het is echt verschrikkelijk.
    We hebben twee kleine kindjes die ik eigenlijk helemaal van hem zou willen weg houden,maar dat gaat helaas niet.
    Heb jij hulp gezocht of ben je er zelf uit gekomen?
    Iedereen zegt tegen mij dat ik zo sterk ben,maar dat wordt je vanzelf.
    Vooral als het om je kinderen gaat.
    En wat je zegt over die blauwe tomaat klopt ook helemaal.
    Hier is het ook de ene dag geel en de andere dag rood…
    Groetjes Femke

    1. Hoi Femke,
      Heel veel sterkte, voor de moeilijke situatie waar je in zit. Je hebt een duidelijk doel nu: zo veel mogelijk loskomen van je narcistische ex! Straks heb je weer een eigen leven, in je eigen energie, en dan zul je je echt beter gaan voelen. Ik zelf heb hulp gezocht, want ik kon niet meer verder. Ik herken het, dat je voor je kinderen wilt vechten, dat had/heb ik ook voor mijn eigen kind. Waar je voor vecht is het leven zelf, hun leven, je eigen leven, wat niemand anders zich toe mag eigenen! Veel succes, en het wordt echt beter…
      liefs, Iris

  4. Beste Iris,
    Ik heb nu pas je hele website en blog doorgespit. De herkenning is enorm! Ivm de waarschuwingssignalen kan ik zeggen dat ik ze allemaal heb.
    IVM de blauwe tomaat, dat doet me ook herinneren aan mijn narcistische moeder. Als iedereen zei dat iets wit was, dan zei zij dat het zwart was. Nou dan was het ook zwart op den duur…..
    Een andere herinnering wierp zich op. Toen mijn zoon net kon kruipen, wat inmiddels al weer veel jaren geleden is, zetten we zoals alle bezorgde ouders een hekje onderaan en bovenaan de trap. Mijn moeder stond toen met mijn vader in de gang en ze begon een discussie over die hekjes. Zij vond dat het helemaal overbodig was om hekjes te plaatsen. Ze zei ons, als je kind een trap kan opkruipen, kan het er ook weer vanzelf af. Mijn man en ik waren met verstomming geslagen. Wij zeiden: ‘meen je dat nu?’ En zij beweerde van wel, dat het dus echt overbodig was, dat dat niet hoefde. Ik weet nog dat mijn vader aan de zijlijn stond mee te luisteren, ik hem vroeg wat hij daarvan vond, en dat hij niet reageerde. Hij trok zijn schouders op. Op dat punt begon ik lichtjes te koken omdat ik echt niet begreep dat ze dat meende. Ik legde haar nog uit dat als een kindje dat net kan kruipen bovenaan de trap stond, dat dat geen inzicht had en geen dieptezicht en dat een ongeluk snel zou kunnen gebeuren. Ze bleef bij haar standpunt en ik geraakte helemaal overstuur van haar reactie. Het ging toch om mijn kind? Dat wou ik beschermen tegen alles. Er kwam bijna ruzie van. Ik denk ook wel dat ze dat wou uitlokken. Ze genoot denk ik van mijn reactie. Toen ze merkte dat ik overstuur geraakte, begon ze te zeggen dat ik zo snel niet overstuur moest geraken. De kleine die kon ik misschien niet goed aan? Bij ons weent hij nooit, zei ze nog, ik moest het zus en zo aanpakken enz….. Mijn man heeft toen vriendelijk maar kordaat gevraagd om naar huis te gaan. Dat was voor haar heel vernederend. Ze heeft toen een hele tijd niet met ons willen spreken. En ze bezorgde mij weer met een schuldgevoel…. Zo is het jaren aan een stuk gegaan, van jongs af aan. Je moest haar gewoon gelijk geven, maar dan kon ik niet, omdat ik opkwam voor mijn kind. Nu zoveel jaren later denk ik gewoon dat ze erop uit was om mij iets te laten doen waardoor ongelukken van zouden komen. Dan kon ze laten zien hoe goed ze mij kon opvangen, en er zijn voor mij… Ze is een echte dramaqueen, en houdt van dramatiek in haar leven. Precies of dat ze dan pas net iets voelt…. Maar dat ze zo ver zou kunnen gaan?

    1. Lieve Elle,
      Wat je moeder hier deed (en heel vaak heeft gedaan), is precies narcistisch gedrag. Narcisten en psychopaten willen anderen schokken, verwarring zaaien, en ze genieten van de ontredderde reacties. Daarna kunnen zij weer het slachtoffer uithangen, terwijl ze doelbewust strijd oproepen. Jouw moeder was “beledigd” dat ze naar huis moest? Ik denk dat jouw man er heel goed aan heeft gedaan, om een grens naar haar te trekken. Ik voel met je mee dat je haar behandeling (mishandeling) van jong af aan moest ondergaan, want oh wat kunnen ze veel stuk maken en overhoop halen. Jij hebt je hieruit ontworsteld, je kind(eren) beschermd en hebt het inmiddels goed op een rijtje. De schuldgevoelens zijn vooral voor volwassen kinderen van narcisten en psychopaten zo herkenbaar, omdat die ouder(s) er alles aan deden om je je schuldig te laten voelen. Het is nergens voor nodig! Zouden ze zichzelf maar eens schuldig voelen, om al het leed dat ze veroorzaakten…maar dat is een brug te ver.
      liefs en sterkte,
      Iris

  5. Beste Iris,
    Dank je wel voor je lieve woorden! Dankzij therapie van meer dan 15 jaar geraak ik uit het kluwen waarin ik verwikkeld zat. Pas een kleine 4 jaar geleden liet mijn therapeut het woord narcisme vallen, en alle puzzelstukken vielen in elkaar. Dat kluwen zet zich stilletjes aan rond je vast door dat narcisme, en zuigt al het leven uit je ziel. Een kluwen waarin je verstrikt zit en niet meer uitraakt. Zonder de juiste hulp had ik het niet gered. Ik stond aan de rand van de afgrond. Zag het leven niet meer zitten. Ik heb gelukkig een fantastische man, een sterke man, een lieve man die door het vuur gaat voor onze kinderen en mij. Hij heeft er mee voor gezorgd dat ik uit die put kroop. Gelukkig ja,,dat hij de grenzen aangaf bij mij moeder. Om die reden vond ze natuurlijk dat ik geen goede man had. Ze moest hem niet. Ze moest hem niet omdat hij niet over zich heen liet walsen. Ze moest hem niet omdat hij zo kalm bleef, en op gepaste tijd zijn gedachtes wel eens durfde te zeggen. Ze heeft zelfs ooit gezegd tegen mij: ‘zeg, weet je wat? Ik ben een oude liefde van je tegen gekomen! Moest je daar bijgebleven zijn, daar zou je pas een goede man aan gehad hebben!’. Dat is toch ook weer een typisch narcistisch trekje hé? Je uit evenwicht brengen door zoiets naars te zeggen. Wat je zegt van die schuldgevoelens, jaren aan een stuk had ik het over mezelf schuldig voelen. Ergens vermeld je hier ook ivm die schuldgevoelens dat je je al op voorhand excuseert.. Dat heb ik altijd zo gedaan! Ik betrap er mezelf ook nog wel eens op dat ik dat met regelmaat nog doe. Maar ik heb nooit, maar ook nooit een sorry gekregen van haar. Zij heeft zichzelf nooit ‘n vraag gesteld. Zij vindt zichzelf geweldig en perfect, zij maakt geen fouten. Wij weten ondertussen wel beter. Ze is echt ziek….

  6. Ach, dit verhaal over de blauwe tomaat doet me denken aan mijn vader en zus.
    Ik kom uit een gezin van vier personen: vader, moeder, zus en ik.
    Mijn zus en vader zijn beiden narcistisch. Toen ik daar nog niet vanaf wist vertelde ik tegen ma en pa wat zus had verteld waar ik bij zat. Eerder was ik bij zus op de koffie, waar ook een vriendin van haar was. Zus probeerde indruk te maken op haar pas verworven zoveelste vriendin. Ik was het gewend, ik vond het zelfs gewoon.
    Het verhaal ging over witten. Het witten van muren. De ‘vriendin’ vertelde dat ze moe was van haar nieuwe huis witten, waarop mijn zus enthousiast zei dat ze zelf dol was op witten. Tuurlijk, zus wilde laten weten dat zij nooit moe was, maar dat terzijde. Ze vertelde in geuren en kleuren hoe leuk ze dat vond en wat ze allemaal al gewit had in haar leven. Ze noemde de kamer, keuken, hal, wc en badkamer en terwijl ze dat allemaal benoemde keek ze naar mij en vroeg zo bevestiging. Ik reageerde daar helemaal verkeerd op, want ik was zo verbaasd, omdat ik me af zat te vragen waarom ik dat niet wist dat ze zo graag witte en me probeerde te herinneren wanneer ze dat gedaan moest hebben. Zóveel witten en ik weet dat niet eens van mijn zus(!).
    Later thuis wist ik dat ze loog, dat het gewoon een verhaal was om indruk te maken en ik moest lachen omdat ik haar niet bevestigd had en daar als een dombo bij had gezeten. Dat zal ze niet leuk gevonden hebben.
    Ik vertelde aan ma en pa over het witten van zus: ‘Zus witte de kamer, zus witte de keuken en zus witte de gang. Ma moest lachen en pa? Pa zei geïrriteerd, omdat ma en ik moesten lachen en dat kon hij niet hebben,: “Ze maakte ook weleens iets blauw’. Ma en ik lagen in een deuk en pa was laaiend.

  7. Is het ook herkenbaar dat de narcist dit teruggeeft? Ik bedoel daarmee dat hij jou er van beschuldigd dat jij juist hem in verwarring brengt? Je bent dan zo in de war, want dat was toch juist wat jij voelde? Als ik het dan probeerde uit te leggen dat verweet hij mij dat ik een “spelletje” speelde met als doel hem gek te maken. Ik ben er volledig aan onderdoor gegaan.
    Groet,
    Charlotte

    1. Hoi Lotte,
      Deze projectie is typisch onderdeel van wat narcisten doen. Sommigen krijgen het zelfs voor elkaar dat de partner zich laat onderzoeken op een stoornis, soms zelfs op narcisme! Het is te bizar voor woorden, maar ik leg de achtergrond hiervan dus helemaal uit in mijn boek. Door de pathologie te ontrafelen en snappen, ga je er niet meer aan onderdoor als die pathologie op je wordt/werd uitgeleefd.
      Sterkte,
      Iris

  8. Iris, bedankt voor je reactie. Ik ga jouw boek bestellen. Ik heb er duidelijk behoefte aan om hier meer over te lezen en het te begrijpen. Ook ik dacht aan een stoornis te lijden, maar onderzoeken bij een psychologe wijzen niet in die richting. Ik ervaar meer een verhoogde vorm van hevige stress. Het is moeilijk om hieruit te komen, je weet gewoon niet waar te beginnen. Het voelt als een dot watten in je hoofd. Hoop dat ik met behulp van het werkboek een goede start heb gemaakt met het herstel. Volgens mijn psychologe ben ik al goed op weg, er is bewustwording! Deze site helpt mij enorm, nogmaals dank!
    Lotte

  9. Nu moet ik echt lachen om de tomaat. Het erge bij mij was dat de tomaat de ene dag blauw was en de volgende dag, net toen je dacht je precies afgesteld te hebben op de ideeën van pa, was de tomaat opeens roze. Met fysiek geweld als gevolg. Ik was gek, dom en irritant dat ik het ook maar in mijn hoofd haalde dat hij de dag ervoor blauw was, dat had hij nooit beweerd. Super bedankt voor deze goede site. Het roept emoties op die al heel lang weggestopt zijn. Ook ik ben al 25 jaar zoekende naar wat er met me is. Vooral het immens grote schuldgevoel is bijna niet te harden. In de hulpverlening heb ik al heel wat diagnoses voorbij zien komen, elke hulpverlener denkt er weer anders over, het is ook erg complex. Als erg klein meisje wilde ik al liever dood dan leven met mijn ouders, elke dag wenste ik een gebroken been om zo in het ziekenhuis te mogen liggen. Heel veel buikpijn had ik. Achteraf zou ik het liefst uit huis geplaatst zijn geweest. Op school deed ik heel brutaal, om zo op te vallen. Daardoor werd ik daar ook als vervelend bestempeld.
    Wat mij op dit moment het beste helpt is mediteren en oefenen in egoloos leven. Want zonder ego hoef je je ook niet zo immens schuldig te voelen. Het moeilijke nog steeds is dat grenzen moeilijk te stellen zijn, dat heb ik natuurlijk nooit geleerd. En daar nemen de mannen die in mijn leven tegenkom gretig gebruik van!
    Nogmaals bedankt, hier kan ik echt wat mee!

  10. Ik heb me ook vaak in de strijd getrokken maar dat is weer een aanleiding om je weer terug in hun pathologie te trekken. het is een innerlijk weten dat dat zo is. Ik trek dan ook niet eens meer ten strijde terwijl ik dat vroeger wel heel vaak deed. Het is onverteerbaar dat ze overal mee weg denken te komen, en dan ook nog eens arrogant reageren. Het is schaamteloos. Als je niet toegeeft dat die tomaat blauw is ben je gek. ik laat me niet gek maken.

  11. Deze beeldspraak doet me terugdenken aan de jaren dat ik nog politiek actief was in de Werkgroep Gehandicapten en Chronisch Zieken GroenLinks. De tomaat is het symbool van de SP en de kleur blauw is van de VVD, zo’n beetje de twee uitersten van het politieke spectrum. Dat ik me daarmee bezighield had alles te maken met mijn opvoeding als buitenbeen vanwege mijn ‘anders zijn’. Dat ‘anders zijn’ bleek naderhand autisme te zijn. Dat ‘anders zijn’ maakt me nog geen buitenbeen, zo werd me eens duidelijk in een zondagse kerkdienst toen ik zo’n 25 jaar was. Deze dienst ging over de tekst uit Johannes waarin Jezus over de blindgeborene zei dat noch deze had gezondigd, noch diens ouders, maar dat de werken Gods in hem openbaar moesten worden. Ik heb het over 1985, nadat ik me zonder veel hulpbronnen voorhanden te hebben aan mijn ouderlijk huis had ontworsteld. Vanwege die ‘handicap’ zou ik niet voor mijzelf kunnen zorgen. Op momenten dat het mijn moeder met narcisme goed uitkwam werd de handicap ontkend, werd er bewust geen rekening mee gehouden, het was een levenshouding die vanzelf zou veranderen. Welke kleur de tomaat heeft, staat voor twee vragen: Is mijn autisme een levenshouding of iets waar ik mee moet leren leven, evenals mijn omgeving. De tweede vraag gaat over om wiens handicap het draait, om mijn autisme, of om die van mijn moeder met een narcistische stoornis. Strikt genomen valt iemand met narcisme in de categorie “chronisch zieken”. Mijn moeder wilde als slachtoffer doorgaan… is zeker een aspect van narcistisch misbruik.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *